|
|
|
Τα 40 του χρόνια κλείνει φέτος στο τραγούδι ο Νότης Μαυρουδής. Τον Αύγουστο θα το γιορτάσει με δύο συναυλίες στο Ηρώδειο περιστοιχισμένος από γνωστές φωνές: οι Έλλη Πασπαλά, Γλυκερία, Νίκος Κουρουπάκης και η Ισραηλινή Νόα Ντόρι θα είναι εκεί να μας θυμίσουν τα τραγούδια μιας ζωής
|
Ο Νότης Μαυρουδής κλείνει φέτος τα σαράντα του χρόνια στο τραγούδι και εάν
ανατρέξει κανείς στη δισκογραφία του συνειδητοποιεί ότι έχει μια αδιάκοπη
δημιουργική πορεία, που ξεκίνησε την εποχή του νέου κύματος (1964) εκφράζοντας
μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του νεώτερου ελληνικού τραγουδιού.
Σταθερά προσανατολισμένος όλα αυτά τα χρόνια στη διπλή του ιδιότητα ως
μελετητή και σολίστα της κλασικής κιθάρας και ως τραγουδοποιού, έδωσε ένα
ιδιαίτερο «άρωμα» στις δουλειές του συνδυάζοντας την κλασική μουσική του
παιδεία με την αγάπη του για το λαϊκό στοιχείο και την παράδοση. Δεν είναι
τυχαίο λοιπόν που στο διπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε τελευταία από την Eros
Music – «Θα βρεθούμε Ξανά» (Coryfeo) – έρχονται στο φως εξαιρετικά λαϊκά και
έντεχνα τραγούδια, στίχοι που έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας («Το πρωινό
τσιγάρο», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», «Είναι αβάσταχτο να φεύγεις», «Κάθε μια
Νύχτα» κ.ά.) υπενθυμίζοντάς μας (για μια ακόμη φορά) πόσο μονόπλευρη είναι η
σύγχρονη ραδιοφωνική και τηλεοπτική μας πραγματικότητα.
Μέσα στον εν λόγω δίσκο, πάντως, που συνοψίζει τη δράση των 40 χρόνων
του συνθέτη, συμπεριλαμβάνεται και το κιθαριστικό του πρόσωπο με κομμάτια από
την σειρά των ντουέτων του με τον Παναγιώτη Μάργαρη «Cafe Del Art», αλλά και
τραγούδια από τους «παιδικούς» του δίσκους (που μάλλον θα τους αδικούσαμε αν
βγάζαμε τα εισαγωγικά). Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε τον τρίτο κατά σειρά, το
«Μουσικό Ανθολόγιο» (Coryfeo), ποιήματα που μελοποίησε ο ίδιος ξεφυλλίζοντας
τα αναγνωστικά του Δημοτικού. Ένας καλοδουλεμένος «χειροποίητος» δίσκος, με
ευφάνταστο εξώφυλλο και ένθετες τις παρτιτούρες των τραγουδιών, φτιαγμένος με
τις φωνές της παιδικής χορωδίας του Δημοτικού Σχολείου της Κατερίνης και
βέβαια με τη φροντίδα και την αγάπη ενός ανθρώπου που πηγαινοερχόταν στην
Κατερίνη για να τον ηχογραφήσει.
«Αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος να αποφύγουμε και την πειρατεία», λέει – αυτή
τη φορά και με την ιδιότητα του διευθυντή της δισκογραφικής ετικέτας Coryfeo,
δραστηριότητα που ασκεί από το 2001 στην Eros Music. «Ένας από τους
σοβαρότερους λόγους που φτάσαμε σε αυτό το σημείο είναι η χαμηλή πνευματική
ποιότητα του τραγουδιού».
H επαφή του με την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Eros Music ξεκίνησε το
1996, κατ’ αρχήν με την ιδιότητα του δημιουργού, με τα «παιδικά» «Χάρτινο
Καράβι» και «Λούνα Παρκ» που «πήγαν πολύ καλά στην αγορά» και αργότερα με τα
«Cafe Del Art», «που τελικά αποδείχτηκαν και αυτά πολύ καλή ιδέα».
Δύο κιθάρες και πάμπολλα γνωστά κομμάτια, από Χατζιδάκι μέχρι Beatles και από
Θεοδωράκη μέχρι Νίνο Ρότα, διασκευασμένα ειδικά για κιθάρα σε τέσσερα «Cafe
Del Art» (το τελευταίο με κινηματογραφικές μουσικές) όλα με τη δημιουργική
συνεργασία δασκάλου (Νότη Μαυρουδή) και μαθητή του (Παναγιώτη Μάργαρη), μέσα
από μια «συνομιλία» που αφοπλίζει τον ακροατή.
Ίσως ήταν και αυτός ένας λόγος που κάνατε τόσα χρόνια μέχρι να παρουσιάσετε
τον προσωπικό σας δίσκο (το «Στην Ηχώ του Έρωτα» κυκλοφόρησε το 2001).
«Τα Cafe Del Art απορρόφησαν πολλή από την ενέργειά μου και τη σκέψη μου.
Απαιτούν πολλές πρόβες, πολλές συζητήσεις, πολλή δουλειά γενικά. Βέβαια μπορεί
να με καθυστέρησαν από το να κάνω προσωπικό δίσκο, όμως από την άλλη με
απελευθέρωσαν. Δεν υπάρχει λόγος να εμφανίζεται κανείς αν δεν έχει κάτι
πραγματικά να πει. Τώρα δουλεύουμε με τον Ηλία Κατσούλη έναν δίσκο με πορτρέτα
προσωπικοτήτων που έχουν επηρεάσει τη ζωή μας. Καβάφης, Κική Δημουλά,
Φελίνι…».
Πόσο επηρέασε ο σολίστας Μαυρουδής τον συνθέτη Μαυρουδή;
«Νομίζω πολύ. Όλη αυτή η κουλτούρα που λέγεται λόγια κιθάρα νιώθω ότι με
βοήθησε να πειθαρχήσω και στα τραγούδια μου. Είναι κάτι που λέω πάντα και
στους μαθητές μου στο ωδείο. Να επωφεληθούν από την πειθαρχία και την
ισορροπία που τους δίνει η κλασική μουσική παιδεία».
«Μου αρέσει που αγανακτώ ακόμα»
Ο παραγωγός Νότης Μαυρουδής, που βλέπει ακόμα και τα demo που δεν θα
φτάσουν ποτέ στην αγορά, τι εικόνα έχει για το σύγχρονο τραγούδι;
«Δεν είναι αλήθεια όταν μιλάμε για κρίση στο ελληνικό τραγούδι. Κρίση υπάρχει
στο δισκογραφικό τραγούδι. Εγώ παίρνω κατά καιρούς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα,
από νέους ανθρώπους… Κοιτάτε, περνάμε δύσκολες εποχές. Οι δίσκοι του
Coryfeo, λόγου χάριν, σπάνια παίζονται στα ραδιόφωνα. Έχω την αίσθηση ότι οι
παραγωγοί δεν ψάχνουν πια. Είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί εδώ και
χρόνια: το παιχνίδι είναι στα χέρια των τραγουδιστών, οι οποίοι τελευταία
κάνουν και εντελώς ανεξέλεγκτες κινήσεις… Επιλέγουν ρεπερτόριο που δεν είναι
του βεληνεκούς τους. Αλλά δεν φταίνε μόνον αυτοί. Είναι και οι συνθέτες που
παίζουν το παιχνίδι τους. Το τραγούδι είναι ένα άυλο πράγμα, είναι ήχος που
μπαίνει στις συνειδήσεις μας και φτιάχνει πολιτισμό. Γι’ αυτό αγανακτώ. Και
μου αρέσει που αγανακτώ ακόμα. Δεν είναι θέμα ηθικής όλο αυτό. Είναι θέμα πολιτισμού».
