|
|
|
H Μελίνα Κανά τραγουδά ήδη στα «13 Φεγγάρια» μαζί με τους Απέναντι, τον Γιάννη Χαρούλη και τη Μαριαστέλα Τζανουδάκη. «Στήσαμε ένα λαϊκό πρόγραμμα που θα το μοιραζόμαστε όλοι», λέει
|
Μοναδική περίπτωση. Φωνή; Η καλύτερη της γενιάς της. Παρουσιαστικό; Θα
μπορούσε άνετα να χτυπήσει τις κορμάρες των «πρωινάδικων». Ταμπεραμέντο;
Εσωτερική πυρά, που όμως σε αφήνει να τη φαντάζεσαι. Στυλ; Ίσως η μόνη λαϊκή
τραγουδίστρια της γενιάς της που έδωσε στίγμα στο «εναλλακτικό ρεύμα» των
τραγουδοποιών του ’90 που ξύπνησαν (έστω και προσωρινά ) τις ελπίδες μας για
μια νέα, λαμπρή περίοδο του ελληνικού τραγουδιού.
Για να μην τα πολυλογούμε, η Μελίνα Κανά συνδέθηκε με ό,τι καλύτερο μας άφησε
η δεκαετία του ’90, είτε αυτό λεγόταν λαϊκό τραγούδι είτε τραγούδι (σκέτο)
είτε στάση ζωής και επιμονής σε ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο, που έγινε ο
αντίποδας όλων αυτών που έφτιαξαν το νέο ρεύμα της καλλίγραμμης, φιλόδοξης και
αναλώσιμης τηλεοπτικής γενιάς που σήμερα μεσουρανεί.
Όλα αυτά πολύ ωραία, πολύ ηθικοπλαστικά, πολύ «σωστά», αν θέλετε, αλλά…
Πάντα υπάρχει ένα αλλά. H δεκαετία του ’90 παρήλθε ανεπιστρεπτί και μαζί της
εκείνη η πρώτη θέρμη της «παρέα των τραγουδοποιών» (βλ. Σωκράτη Μάλαμα, Θανάση
Παπακωνσταντίνου κ.ά.) που μαζί τους συντάχθηκε και η Μελίνα. Το γοητευτικό
κορίτσι που κάποτε σαγήνευε το πανελλήνιο, με τα μεταξωτά «στα εργοστάσια
μπροστά και στα σκουπίδια πλάι», ήταν όντως μια σπουδαία φωνή που όμως έδινε
την αίσθηση ότι παρέμενε διαρκώς στα μισά της διαδρομής, μια καλή… μετοχή
που όμως θα έδινε το πικ της δυναμικότητάς της αργότερα στο μέλλον. Πότε
ακριβώς;
Τα τελευταία χρόνια διακρίνουμε μια ανησυχία και στην επιλογή του ρεπερτορίου
της (στο προηγούμενο CD με τον Κώστα Παρίση τραγούδησε και ποπ μπαλάντες) και
στον τρόπο που κινείσαι γενικότερα. Σε αναζήτηση νέας ταυτότητας;
«Αν υπήρχε τραγουδίστρια που ήξερε τι ακριβώς ήθελε, που είχε άποψη για το
ρεπερτόριό της και ήταν σχεδόν απόλυτη σ’ αυτό, ήμουν εγώ. Όμως κάποια στιγμή
αισθάνθηκα ότι είχα μείνει ξεκρέμαστη. Οι τραγουδοποιοί δεν έδιναν πλέον
τραγούδια τους, τα κράταγαν για τον εαυτό τους, και από την άλλη δεν γινόταν
να κινηθώ και στην άλλη όχθη – ξέρεις τι εννοώ… Να συνεργαστώ, λόγου χάριν,
με τον Πασχάλη Τερζή».
H αλλαγή εταιρείας, από τη Lyra στη Sony, δεν σε αποσυντονίζει λιγάκι;
«H ζωή μας έχει κύκλους που ανοίγουν και κάποτε κλείνουν. Αισθάνθηκα ότι ο
κύκλος μου στη Lyra ολοκληρώθηκε και έπρεπε να φύγω».
Ένιωσες ότι όλα αυτά τα χρόνια πορευόσουν μόνη σου;
«Είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου. Τη Ράνια Τσάκαλη, την Ντόρα Ρίζου, παλιότερα
τον Νίκο Τριβουλίδη… Δεν ήταν αυτό που με έκανε να αισθανθώ μετέωρη. Εγώ, το
επαναλαμβάνω, δεν παλαντζάριζα ποτέ με τις επιλογές μου, απλά ένιωσα ότι όλο
αυτό στο οποίο εγώ επένδυσα, αυτό που τόσα χρόνια στήριξα με τη φωνή μου – και
το στήριξα με όλη μου την αγάπη -, δεν μου έδινε πλέον. Έτσι όπως ήρθαν τα
πράγματα, αναγκάστηκα να ψάχνω συνεργασίες και να έχω πολύ περιορισμένο κύκλο
επιλογών. Όταν ο Γιώργος Κυβέλος μού πρότεινε να κάνουμε τον τωρινό δίσκο,
ένιωσα ότι ήρθε πλέον η ώρα να δουλέψω με έναν ανεξάρτητο παραγωγό που να
μπορεί να κινηθεί πιο ελεύθερα στην αγορά – και, φυσικά, να είναι άνθρωπος που
να μπορώ να εμπιστευτώ. Ο Κυβέλος είναι ο παραγωγός που πλησιάζει κατά τη
γνώμη μου, περισσότερο από κάθε άλλον, την εικόνα και τον τρόπο δουλειάς του
παραγωγού στο εξωτερικό».
Έχω μια υπόνοια. Ότι ειδικά το δικό σου κοινό μπορεί να παρεξηγήσει αυτή τη
μετακίνησή σου από την «οικογενειακή» Lyra στην πολυεθνική Sony…
«Δεν με νοιάζει. Αυτό το κοινό ειδικά δεν με νοιάζει καθόλου. Έκρινα ότι
έπρεπε να φύγω και το έκανα. Εξάλλου δεν έκανα ποτέ μου αυτά που ήθελε το
κοινό. Δεν μου αρέσει και όλη αυτή η ιστορία με τους φαν. Δεν ήμουν ποτέ φαν
κανενός και δεν με συγκινούν καθόλου τα δείγματα λατρείας – είτε πρόκειται για
μένα είτε για άλλον».
Αν έδινες έναν τίτλο σε αυτήν τη φάση της ζωής σου;
«Ποιος θα ήταν; Βαρέθηκα την ενοχοποιημένη επιτυχία, την επιτυχία με ενοχές».
«Ήμουν πάντα λαϊκή τραγουδίστρια»
Χασάπικα, ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια και μια αίσθηση γλυκιάς επιστροφής στα
περασμένα γεμίζουν το δωμάτιο. Ήχος καθαρός, στίχος άμεσος, φωνή που αγγίζει
μνήμες από έναν άχρονο κόσμο μέσα μας. Ώρες ώρες σού έρχονται στον νου οι
καλές στιγμές του Νίκου Παπάζογλου, άλλες του Σωκράτη Μάλαμα. Θα μπορούσε όμως
να είναι και Βαγγέλης Κορακάκης.
Τελικά λύνεται το μυστήριο. Το «Φέγγει αλλιώτικα η ζωή» (το CD που ακούμε μαζί
της) γράφτηκε εξ ολοκλήρου από τον πρώην «Οπισθοδρομικό» Θοδωρή Παπαδόπουλο
(τραγούδι) και την αδελφή του, Σμαρώ Παπαδοπούλου (στίχοι). Ένας καθαρά λαϊκός
δίσκος, απ’ αυτούς που βλέπουμε σπανίως τελευταία…
Πώς αποφάσισες να κάνεις λαϊκό δίσκο;
«Το είχα στο νου μου από καιρό – όχι να κάνω λαϊκό δίσκο, γιατί δεν θεωρώ ότι
απομακρύνθηκα ποτέ απ’ αυτό. Πάντα ήμουν λαϊκή τραγουδίστρια κι αυτό θα είμαι.
Συγκεκριμένα όμως λαϊκό, σαν κι αυτόν, είναι μάλλον θέμα τύχης. Βρέθηκε το
κατάλληλο υλικό την κατάλληλη στιγμή. Μου έστελνε ο Θοδωρής τα τραγούδια ένα
ένα και δεν ήξερα πιο να διαλέξω. Ξέρεις τι είναι να βρίσκεις τέτοια τραγούδια
στις μέρες μας; Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό».
