Kορίτσια ποιες παίζετε;

Γκριμάτσες αρλεκίνου, αργόσυρτη προφορά φωνηέντων, μάτια που γουρλώνουν

ασχέτως, χειρονομίες στον αέρα, νάζια, τσιριχτοί τόνοι, απορεί κανείς ποιο

πρότυπο έχουν οι τηλεοπτικές ερμηνείες για να χρησιμοποιούν όλα αυτά μαζί, και

ακόμη χειρότερα στοιχεία, προκειμένου να προκαλέσουν γέλιο.

Οι κωμικές σειρές του πράιμ τάιμ το μόνο σίγουρο που διαθέτουν είναι

ηθοποιούς, οι οποίοι σειούνται και λυγιούνται με ορμή και πάθος, ουρλιάζουν

σαν εκνευρισμένοι στις ουρές της Εφορίας ή του IKA ακόμη και αν το μόνο που

θέλουν να εκφράσουν είναι τρυφερά αισθήματα και μιμούνται μια άγνωστη προφορά

της ελληνικής γλώσσας, σαν επιμελείς μετανάστες που έμαθαν τη γλώσσα του τόπου

υποδοχής τους από δασκάλους ορθοφωνίας, χωρίς να έχουν την αίσθηση του

νοήματος των λέξεων.

H Εβελίνα Παπούλια στο «Είσαι πολύ αλήτης τελικά» (Mega) για να πει μια

απλή φράση σε τόνο εκνευρισμένο, όπως απαιτεί η σκηνή, όπως «Μάκη μου, αν

έλεγες όλες αυτές τις βλακείες πριν παντρευτούμε δεν θα είχαμε φθάσει ώς εδώ»,

επιστρατεύει έναν στριγγό τόνο που τρυπάει τα αυτιά του ανυποψίαστου

τηλεθεατή. Αυτό υποτίθεται ότι δίνει την αίσθηση του «εκνευρισμού». Για τη

«σοβαρή» φωνή τονίζονται τα φωνήεντα σε κάθε συλλαβή, αλλά σαν να βγαίνουν από

το βάθος του λάρυγγα, λες και η διάρκεια της διαδρομής στη στοματική κοιλότητα

τους δίνει το ειδικό βάρος που χρειάζεται η περίσταση.

Στο ίδιο σίριαλ, η σύζυγος του τρυφερούλη-μπατσούλη-Αθερίδη (Φ. Μπαξεβάνη)

υποτίθεται ότι παίζει τον ρόλο μιας χαζούλας που επιδίδεται διαρκώς σε

μαλαγανιές. Και εδώ τα φωνήεντα μακρόσυρτα, ενώ ο τόνος μιμείται νιαουρίσματα,

κάνοντας τις λέξεις νιανιά. «Μπέμπιιιιι… γιατίιιιι δεν θέεεεελεις να με

χαϊδεεεεεψειιιιιιιιις» – σαν κακόηχο νιαρρρρρ, νιαρρρρ! – λέει απευθυνόμενη

στον μπατσούλη-τρυφερούλη-Αθερίδη.

Όσο για το σίριαλ «Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη», εδώ κι αν

χρειάζονται ηρεμιστικά στον τηλεθεατή. Όλες ουρλιάζουν σαν να απευθύνονται σε

βαρήκοους. Γι’ αυτό, μαζί με το ουρλιαχτό επιδίδονται και σε χειρονομίες,

χτυπιούνται διαρκώς σαν μοιρολογίστρες σε παραλήρημα. Οι διάλογοι, συρραφές

από ατάκες, ξεστομίζονται σαν βρισιές μαινάδων σε κατάσταση παροξυσμικής

υστερίας. H αίσθηση κάθε σκηνής είναι αυτή ενός θυμού που ξεσπά αδιακρίτως και

αδιαλείπτως στον απέναντι, διαχέεται στο περιβάλλον και τέλος χτυπά

κατακούτελα τον θεατή.

Το πρόβλημα της σειράς στα πρώτα της επεισόδια ήταν η ακατάσχετη βωμολοχία,

που είχε άλλοθι το ντεκόρ του σίριαλ. Συμβαίνουν όλα σε μια γυναικεία φυλακή,

όπου φυσικά οι τρόφιμες δεν μπορεί να συμπεριφέρονται σαν απόφοιτες των

Ουρσουλίνων σε σαλόνι. Οι βωμολοχίες περιορίστηκαν είναι αλήθεια, αλλά έμεινε

ο ίδιος τρόπος εκφοράς του λόγου. Γυναίκες ξαναμμένες και σε διαρκή σεξουαλική

στέρηση δεν μπορεί παρά να ουρλιάζουν. Ο τόνος της φωνής μόνο με εκείνον

τραβεστί σε κρίση επιδειξιμανίας μπορεί να συγκριθεί. Γυναίκες-τραβεστί, αλλά

και άνδρες που μιμούνται γυναίκες, οι οποίες μιμούνται τραβεστί.

H Μαρία Γεωργιάδου στο σίριαλ «Καλά να πάθεις» (Alpha) συνεχίζει να παριστάνει

τη σαλταρισμένη κόρη της χήρας Μήτσης στη λαζοπουλική σάτιρα των «Μήτσων». Μια

γυναίκα κλινικά χαζή με έναν τόνο φωνής και κίνησης, δεύτερο δεν έχει.

Οι πλέον αδικημένες τηλεοπτικώς πάντως είναι οι γυναίκες. Λες και είναι

μόνον ηλίθιες, δεν ξέρουν τι θέλουν, σίγουρα δεν θέλουν αυτό που έχουν και

κουνιούνται διαρκώς, θαρρείς για να το αποτινάξουν, σαν κοριό, που έχει μπει

κάτω από τα ρούχα τους και τις γαργαλάει. Γι’ αυτό ξεσπούν πότε σε κακαρίσματα

και πότε σε υστερίες. Πού ακριβώς έχουν δει αυτές τις γυναίκες οι ίδιες οι

οποίες τις παριστάνουν, οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, άγνωστο.

Είναι ίσως οι γυναίκες που τις παριστάνουν άνδρες σε διάφορες σάτιρες (η χήρα

Μήτση, η Μισέλ στην ίδια εκπομπή κ.λπ.) και οι οποίες δημιούργησαν «σχολή»

στην τηλεοπτική ερμηνεία. Γυναίκες-τραβεστί, πάντως, δεν είναι ούτε οι μανάδες

μας ούτε οι αδελφές μας ούτε εμείς οι ίδιες.