Αναζήτηση
Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένα τηλεοπτικό κανάλι. Ήταν όμως δύσκολες
εποχές, γι’ αυτό και το παιδί προέκυψε κάπως ανώμαλο. Κατ’ αρχάς είχε
διχασμένη προσωπικότητα. Τη μία κυκλοφορούσε με γόβα στιλέτο και την άλλη με
στρατιωτικά άρβυλα. Πότε χόρευε με τον Μαστοράκη ποπ και ροκ και πότε έβγαζε
άναρθρα στρατιωτικά παραγγέλματα. Μία ήθελε να το φωνάζουν EPT και μία ΥΕΝΕΔ.
Μπερδεμένοι καιροί, μπερδεμένα παιδιά, θα μου πείτε.
Τα χρόνια, τέλος πάντων, πέρασαν κουτσά, στραβά. H EPT ενηλικιώθηκε, έγινε ET,
ξεπέρασε κάπως και τη διχασμένη προσωπικότητα. Τα προβλήματά της όμως δεν
τελείωσαν – κακή αρχή, βλέπετε. Ο μπαμπάς της ήταν το κράτος, μπαμπάς
αυστηρότερος από Μανιάτη και πιο μισαλλόδοξος από μουτζαχεντίν. Πήγαινε ν’
ανοίξει το στόμα της η νεαρά ET, να απογαλακτιστεί ελαφρώς, και τα νεύρα του
μπαμπά χτυπούσαν κόκκινο. Την έβγαζε ανίκανη και γλωσσού. Οπότε τι να κάνει
και το κορίτσι, εξαρτώμενο όπως ήταν, ξανάρχιζε το λιβάνισμα στον μπαμπάκα μην
τα κάνει πάλι λίμπα.
Έλα όμως που ο πατέρας-αφέντης πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. Δεν του έφτανε να
τον κολακεύει αναίσχυντα η ET, αλλά απαιτούσε να το κάνει με τόση τέχνη ώστε
να την πιστεύει όλος ο κόσμος. Ο μπαμπάς έκανε εν ολίγοις το συνηθέστατο
σφάλμα των αυταρχικών μπαμπάδων: Νομίζουν ότι έχουν απόλυτο δίκιο – απλώς ο
κόσμος είναι στραβός και δεν το βλέπει. Άρα, λέγε, λέγε θα το δει και θα
πειστεί. Και δώστου να θυμώνει με την ανάξια κόρη που δεν κατόρθωνε να πείσει
τον κόσμο για το πόσο άξιος και δημοκράτης άνθρωπος ήταν.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια και ο περί ου ο λόγος μπαμπάς επιτέλους
εκσυγχρονίστηκε. Άνοιξε βιβλία, ρώτησε τι κάνουν και στην Εσπερία και κατάλαβε
ότι με το λιβάνισμα εν ψυχρώ δεν γίνεται δουλειά. Αποφάσισε λοιπόν να αφήσει
λιγάκι την κόρη του ελεύθερη, να αυτονομηθεί, να μιλήσει πιο ελεύθερα, μπας
και πείσει περισσότερο κόσμο. Έτσι κι έγινε.
Εν τω μεταξύ κι ο κόσμος την είχε συμπαθήσει αυτήν τη σεμνή κόρη –
μπουχτισμένος με τις άλλες κορασίδες της γειτονιάς που είχαν βάλει τα μίνι και
τα στρας και χόρευαν πάνω στα τραπέζια ολημερίς κι ολονυχτίς. Το αποτέλεσμα
ήταν ότι το πρεστίζ της άρχισε σιγά σιγά να μεγαλώνει και η θέση της να
βελτιώνεται.
Και ποιο είναι το πρόβλημά σου τώρα, θα μου πείτε. Το πρόβλημά μου, κυρίες και
κύριοι, είναι ότι την συμπαθώ κι εγώ την κορασίδα και αγαλλίασε η ψυχούλα μου
που άρχισε να τα πηγαίνει καλά. Θέλω απλώς να της υπενθυμίσω δύο μεγάλες
αλήθειες, ανάμεσα στις οποίες φοβάμαι ότι θα καραβοτσακιστεί φέτος.
Μεγάλη αλήθεια Νο 1: H βαρεμάρα δεν είναι ποιότητα, καλή μου. Είναι
απλώς βαρεμάρα.
Μεγάλη αλήθεια Νο 2: H σεμνή κόρη δεν κερδίζει το παλικάρι
αντιγράφοντας τις ξετσίπωτες αντιζήλους. Το κερδίζει δίνοντας τη μάχη στο δικό
της γήπεδο που αγνοούν οι άλλες. Αυτό το τελευταίο μπορείτε να το εκλάβετε και
σαν υπαινιγμό. Διότι κατέγραψα – αραιά και πού, είναι αλήθεια – κάτι σημάδια
σκοτεινά και φοβάμαι ότι ο μπαμπάς ζήλεψε – μάλλον – τα πλούτη και τη δόξα των
«ελαφρών» και άρχισε να πιέζει το κορίτσι να σηκώσει λίγο το στρίφωμα της
φούστας, να ελαφρύνει το ύφος του και να χορέψει μάμπο. Παίρνω για παράδειγμα
μία τυχαία μέρα, την 16.6 2003, απογευματινό δελτίο των 6, ET1. Βασικά θέματα:
1) Οι ερωμένες των προέδρων των ΗΠΑ με αφορμή ένα βιβλίο που απεκάλυπτε
παράνομο δεσμό ενός εξ αυτών με 19χρονη ασκουμένη.
2) H μαμά της Μαντώς που αγωνιούσε αν η κόρη της είχε το σωστό μπούστο
για να θριαμβεύσει στη Γιουροβίζιον.
3) Το δράμα της Μις Ρωσία που αποκλείστηκε από τα ρωσικά Καλλιστεία
γιατί είχε φωτογραφηθεί γυμνή στο ρωσικό «Play boy». Για να διαλευκανθεί το
καυτό ζήτημα ποιος κάρφωσε το κορίτσι και στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά του,
είχαμε και (πανάκριβη) ζωντανή σύνδεση με τη Μόσχα. Ο ανταποκριτής μας εκεί
χαχάνιζε όλη την ώρα σκανδαλισμένος με το θέμα του, για να δηλώσει τελικά ότι
μπορεί να μην είναι ειδικός σε θέματα καλλιστείων, αλλά ξέρει να εκτιμήσει το
ωραίον!!!
E, λοιπόν, παιδιά, κι εμείς ξέρουμε να εκτιμήσουμε το ωραίο, γι’ αυτό και
διατυπώνουμε τις επιφυλάξεις μας. Οι σαπουνόπερες – δεν πα’ να τις βαφτίζετε
τηλενουβέλες! – όχι μόνο δεν θα σας φέρουν τα νούμερα του Antenna αλλά θα σας
ροκανίσουν και την όποια αξιοπιστία έχετε κερδίσει ως τώρα. Το σοβαρό δεν
είναι βαρετό. Ολοκληρώστε μια δουλειά που αρχίσατε σωστά. Αφήστε τους
εμπορικούς που είναι χρόνια στο κουρμπέτι να ποντάρουν όλα τα λεφτά στο
τρίπτυχο μπούτι-αίμα-ψέμα και χαρίστε μας επιτέλους τη σοβαρότητα, τη δροσιά,
την υπευθυνότητα, την ποιότητα, τη ζωντάνια που δικαιούμαστε και πληρώνουμε.
Η Λένα Διβάνη είναι επίκουρος καθηγήτρια της Διπλωματικής Ιστορίας στη
Νομική Σχολή Αθηνών.
