Τρεις «μαφιόζοι» επί σκηνής

Θέμα ραφής, στυλ, αλλά μουσικής πρωτίστως. Θέμα τρόπων και καλής ανατροφής σε

συνδυασμό με ένα κλείσιμο του ματιού και ένα υπονοούμενο, που ενδίδει μόνο σε

θέματα αγάπης. «God bless yου» που επέμενε ο Χιούι όλη τη βραδιά. «Ι love

love» που έλεγε επίσης.

Τα κορίτσια είχαν πάρει θέση κοντά στον Χιούι, οι επί της μουσικής

μπροστά στον Φαστ, τα ντραμς ήταν έτσι κι αλλιώς στο κέντρο. Αν και ο ήχος (ο

καλός ο ήχος) ήταν κι αυτός με το μέρος τους, θα είχαμε μια συναυλία από αυτές

που μας πηγαίνουν γάντι.

Στο τέλος (μη σας πω και στο «ανκόρ» δηλαδή) ακούσαμε και τους στίχους,

αφού τα λόγια του Χιούι χάνονταν μέχρι να φτάσουν στ’ αυτιά μας.

Στην αρχή, έξω από τον Κεραμεικό, περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες

γιατί τα ηχητικά δεν ήταν έτοιμα και το κοινό (που το εισιτήριό του έλεγε να

είναι εκεί από τις 9) έπρεπε να περιμένει μία ώρα ώσπου να επιτραπεί η είσοδος

στο «Cine Κεραμεικός», όπου τις άλλες μέρες παίζουν Σαββόπουλος, Παπάζογλου.

Και άνοιξαν οι πύλες χωρίς τους Μπλε. Γιατί αν έπαιζαν και οι Μπλέ, οι FLC θα

έπαιζαν ακόμη.

Κόσμος; Πολύς. Μη σας πω και 2.000 «φαν». Που τραγουδούσαν μαζί…

«Barry White Saved My Life» και στο «Scooby Snacks» σαν «ένα παλιό, αλλά καλό»

όπως το παρουσίασε ο Χιούι. Πολλοί οι φαν και ευρηματικοί.

Ευρηματικοί; Ναι, γιατί κατάφεραν να αξιοποιήσουν κάθε εκατοστό που

προσέφερε ο «Κεραμεικός». Σε πλατεία και εξώστες. Καρέκλες και τραπέζια που τα

είχαν τραβήξει στην άκρη και που χρειάστηκε να επιστρατευθούν, έτσι ώστε να

βλέπει κανείς. Στον αριστερό εξώστη μπροστά, όπου μπόρεσα φτάσω, είχα τους

τρεις τους μπροστά στα μάτια μου, αλλά όσοι βρίσκονταν στο κέντρο (καθώς η

σκηνή είναι χαμηλά) τους έβλεπαν μόνο κατά διαστήματα.

Επί της ουσίας; Μάστορες της τεχνικής στο ανακάτεμα ρυθμών, πότε

δοκίμαζαν ροκ αγριεμένο, πότε φευγάτο «μπιτ» και πότε τη μελωδία, σαν ένα

παιχνίδι που παίζουν μεταξύ τους για να περνάνε καλά. Αυτό το «κάτι» ξεχωριστό

που έχουν δεν το έχουμε δει αλλού – έχουν πατέντα. Να είναι στο αίμα του

Χιούι; Ή στην «ορχήστρα» που κρύβει μέσα του ο Φαστ;

Κινητήριος δύναμη; Ο Φαστ, βεβαίως. Έπαιζε πλήκτρα, μπάσο, πνευστά,

φυσαρμόνικα και ό,τι άλλο ζητούσε το κομμάτι για να μην αναρωτιέται κανείς τι

θα πει «κουλ» με μουσικούς όρους.

Και η κιθάρα; Χιούι, ο ιδανικός ενορχηστρωτής της βραδιάς. Σαν Ιταλός

μαφιόζος που έχει ανακαλύψει το νόημα της ζωής στις γυναίκες και τον έρωτα.

Και στο κρασί επίσης.

Κρασί; Έχει καινούργιο τραγούδι επί τους θέματος… στο οποίο ο Χιούι

είναι ειδικός – να θυμίσω τη στήλη κριτικής κρασιού που διατηρούσε σε

περιοδικό λάιφ στάιλ και να καταγγείλω τις γκρίνιες που έκανε για ελληνικά

κρασιά. Ελπίζω αυτή τη φορά ο φίλος του ο Yanni να τον κεράσει καλό ελληνικό

κρασί, αν όχι έχω τον ιδανικό κρητικό οίνο να προτείνω…

Καινούργιο επίσης (και πολύ καλό) το «Baby». Εκεί που βάζει τις φωνές,

εκεί γίνεται μέλι – γάλα.

Σουξέ να δουν τα μάτια σας. «Κοrean Botega», «Loco», «Up On The

Hill»… όλα (στο «Bag Of Hits», εξάλλου κυκλοφορούν τα καλύτερά τους από τότε

που συστήθηκαν με το «Come Find Yourself»). Και αυτό το είπαν σπουδαία.

Φινάλε συναισθηματικό! Με την – πρέπει – οπωσδήποτε – να – ακούσετε –

διασκευή τους στο «We have all the time in the world» του Λούις Άρμστρονγκ. Ε,

δεν μπορούσα να ζητήσω τίποτε άλλο πια. Κοίταξα πίσω. Σωστά.

Τι – σερτς. Ένα σωστό συγκρότημα δεν τελειώνει τη δουλειά του στη

σκηνή. Φροντίζει και ντύνει το κοινό του. Τα μπλουζάκια με τη λιμουζίνα των

Fun Lovin’ Criminals έγιναν ανάρπαστα. Από τα καλύτερα merchandise που έχουν

έρθει κατά δω… και να μη σας πω και για τα καπελάκια που τα έβγαλαν μετά και

δεν πρόλαβα καν να τσεκάρω. Οι Fun Lovin’ Criminals φοριούνται πολύ…

INFO

«Bag Of Hits» είναι ο τίτλος της συλλογής με τις επιτυχίες τους, που οι Fun

Lovin’ Criminals παρουσίασαν στη σκηνή του «Cine Κεραμεικός».