Μετά τον Βάιλ, τον Νάιμαν, τον Άισλερ, η εντυπωσιακή, φλογερή ντίβα –

«χαμαιλέων» της διεθνούς μουσικοθεατρικής σκηνής Ούτε Λέμπερ επιστρέφει…

στον Άισλερ, τον Μπρελ, τον Πιατσόλα. Και στον… εαυτό της: σε ατμοσφαιρικά

τραγούδια που έγραψε η ίδια, όπως και στο προηγούμενο CD της «The punishing

kiss» (το φιλί τιμωρός;). Επιστρέφει από τη δισκογραφική Decca με το άλμπουμ

«But one day…», που προκαλεί να το γνωρίσουν εκείνους που αποζητούν

ατμόσφαιρες μουντές, μυστηριακές, νοτισμένες.

Απολαύστε τό «αφ’ υψηλού», πρωτότυπο, «Ne me quitte pas», το θεατρικό,

σπαρακτικό «Amsterdam», το πολυρυθμικό, ύπουλα σαγηνευτικό «Buenos Aires» (ή

«Ballada para mi muerte») του Άστορ Πιατσόλα, παραδοθείτε στο «Ι surrender»

τής Ούτε, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την μέσα στην ομίχλη, πάνω στη

σκηνή, στα κομμάτια (καμπαρέ) του Άισλερ, αφήστε τη να σας χαϊδέψει με τα

λόγια του Μπρεχτ στο φινάλε. Η ντίβα ξέρει, άλλωστε, να χαϊδεύει…