ΛΗΔΑ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ «Δεν φοβάμαι παρά τη μοναξιά»

«Δεν ήταν να ασχοληθώ με το θέατρο. Το μεράκι μου ήταν η μουσική και η κίνηση.

Και την Παιδαγωγική σκεφτόμουν. Είναι αστείο, αλλά μια φίλη μου καλή ήταν που

μου είπε “εσύ είσαι γεννημένη ηθοποιός”. Εγώ της είπα “άσε τις βλακείες”, αλλά

εκείνη επέμενε να δώσω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Και πέρασα πρώτη.

Καθρέφτισα, φαίνεται, στο πρόσωπό της αυτό που ήθελα και μου “το ‘δωσε πίσω”».

Από τότε – τριάντα χρόνια συμπληρώνονται – και η Λήδα Τασοπούλου ζει με το

θέατρο, αναπνέει με το θέατρο. Πλάι στον Σπύρο Ευαγγελάτο από τα πρώτα – πρώτα

της βήματα, σύντροφός του στη ζωή, έχει παίξει ως τώρα πολλούς και σπουδαίους

πρωταγωνιστικούς ρόλους.

«Εκείνο που για μένα ήταν αλλαγή κεφαλαίου», μου λέει, «ήταν η δημιουργία από

το “Αμφι – Θέατρο”, με πόρους από την ΕΟΚ και το υπουργείο Πολιτισμού, του

Εργαστηρίου Υποκριτικής Τέχνης για την Όπερα και το Θέατρο». Λειτούργησε από

το 1989 ως το 1992 και είχε αναλάβει τη διεύθυνσή του. Την έχει σημαδέψει και

πάντα εκφράζει την πικρία της που το τότε υπουργείο Πολιτισμού δεν έδωσε τη

δυνατότητα να συνεχιστεί.

Από τότε η σκέψη να σκηνοθετήσει σχηματοποιείται. Αρχίζει με κάποιους

μονολόγους και με την παράσταση – μονολόγων και πάλι – «…Προς ύστατον

φως…», που τη σκηνοθεσία της υπογράφει ο Σπύρος Ευαγγελάτος, αλλά ουσιαστικά

δική της δουλειά είναι. Την υπογραφή της βάζει για πρώτη φορά, το 1999, στο

έργο του Ντάνιελ Καλ «Αστραπές χωρίς βροντή». Και για δεύτερη την περασμένη

άνοιξη, στο έργο του Ζακ Οντιμπερτί «Τρεις κύβοι ζάχαρη για τον καφέ της

Κίρκης», ένα μοντέρνο και πολύ ενδιαφέρον «κοίταγμα» του μύθου της Κίρκης, που

θα επαναληφθεί φέτος, γύρω στις 20 Νοεμβρίου. Μια παράσταση, κατά τη γνώμη

μου, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, που αποδεικνύει ότι η Λήδα Τασοπούλου, η οποία

κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπήκε στον χώρο της σκηνοθεσίας από

καπρίτσιο. Ξέρει καλά τι κάνει, έχει άποψη και ξέρει να οδηγήσει τους

ηθοποιούς της.

Γιατί διαλέξατε το έργο του Οντιμπερτί;

«Θέμα του έχει, όπως και πολλά άλλα έργα, το παιχνίδι των δύο φύλων, το

παιχνίδι της εξουσίας. Τίποτα το καινούργιο. Ωστόσο εδώ ο εξουσιαστής ζητάει

να εξουσιαστεί από κάποιον. Ο οποίος δεν υπάρχει. Κι αυτό είναι μεγαλύτερο

βάσανο από του εξουσιαζόμενου που καταπιέζεται. Εμένα αυτό με ξετρέλανε: η

κατάρα να γεννιέσαι εξουσιαστής. Να σε έχει ανάγκη ο εξουσιαζόμενος και ο

ίδιος να σε κατασκευάζει. Συν η γοητευτική εποχή του ’50.

Πάνω σ’ αυτό το μοτίφ “έπλεξα τη δαντέλα”. Δούλεψα την ιστορία “κυκλικά”,

χορευτικά. Εξ ου και το τάνγκο που κυριαρχεί και που δεν είναι παρά μια

θλιβερή σκέψη, η οποία χορεύεται – έτσι ξεκίνησε – από δύο άντρες, τελείως

αντρίκεια. Άντρες που χορεύουν για να διαμαρτυρηθούν, για να δηλώσουν την

παρουσία τους… Έχει μια απειλή. Και άξονας του έργου είναι ένα θηλυκό που

έχει σχέση με όλους, αλλά ουσιαστικά με κανέναν. Μόνο με την απόλυτη μοναξιά.

Την ερημιά. Το έργο αυτό, τη μοναξιά δοξάζει. Χωρίς να πρόκειται για

απελπισία».

Το έργο του Μορίς Μετερλίνκ «Αγκλαβέν και Σελιζέτ» σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη

είναι το επόμενο σχέδιό της. Θα το ανεβάσει στο τέλος της σεζόν και αφού ο

Σπύρος Ευαγγελάτος ανεβάσει τα δύο έργα που έχει επιλέξει ο ίδιος.

Τι περιμένετε από το μέλλον;

«Ένα μόνο: να με έχει ο Θεός καλά. Και να μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίζω τη

μοναξιά μου, να συμφιλιωθώ μαζί της. Έχω πολλούς ανθρώπους που με αγαπάνε και

τους αγαπώ. Τον Σπύρο, τα παιδιά μου, τη μάνα μου, τον πατέρα μου… Αλλά η

μοναξιά μεγαλώνει όσο μεγαλώνω. Πάει μαζί μου, όπως η σκιά μου. Δεν φοβάμαι

τίποτα εκτός από τη μοναξιά».

Η πρώτη σκέψη για τη σκηνοθεσία

Και η σκέψη να σκηνοθετήσετε; Πότε ήρθε;

«Εν σπέρματι, υπήρχε. Έχω την εντύπωση ότι ήταν κάτι άμεσα συνδεδεμένο με την

πρωταρχική μου σκέψη να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν νομίζω ότι ποτέ ξεχώρισα το

“ερμηνεύω έναν ρόλο” από το “σκηνοθετώ το έργο μέσα μου πριν ερμηνεύσω τον

ρόλο”. Πάντα μελετούσα πρώτα όλο το έργο και τελευταίο τον ρόλο μου. Από τη

Σχολή ακόμη».

Αυτό δεν σας έφερνε σε σύγκρουση με τον Σπύρο Ευαγγελάτο που σκηνοθετούσε;

«Τότε, καθόλου».

Και στη συνέχεια;

«Υπάρχει μια εξέλιξη. Όπως σε όλα. Είναι μια ιστορία που πλάθεται σε

καθημερινή βάση, που εξελίσσεται, που έχει τις εντάσεις της, έχει τους καρπούς

της, έχει και τα φύλλα που πέφτουν για να βγουν τα καινούργια…».