Είχε ξεχάσει δύο δολοφονίες

Συμφοιτητής τού Δημήτρη Κουφοντίνα, στο Οικονομικό της Νομικής, ήταν ο

Πάτροκλος Τσελέντης, ο «Αλέκος» ή «Ταινίας» της 17 Νοέμβρη. Εκεί γνωρίστηκαν,

εκεί μυήθηκε ο τελευταίος στην τρομοκρατία, όπου παρέμεινε από το 1983 έως το

1988.

Στο διάστημα αυτό έλαβε μέρος σε σειρά εγκληματικών πράξεων, κάποιες από τις

οποίες τον βοήθησε τώρα – όπως επισημαίνει στην απολογία του – η Αστυνομία να

θυμηθεί.

Πρόκειται για τη συμμετοχή του στη δολοφονία του εκδότη Νίκου Μομφερράτου και

του οδηγού του Παναγιώτη Ρουσσέτη, καθώς και στην επίθεση κατά του Αμερικανού

αξιωματούχου Τζορτζ Κάρος, τις οποίες, ή όλως περιέργως είχε απωθήσει από τη

μνήμη του ή εκτελούσε εντολές ανωτέρων χωρίς να γνωρίζει την ταυτότητα των

στόχων. Στην απολογία του, το πλήρες κείμενο της οποίας ακολουθεί, ο Πάτροκλος

Τσελέντης ομολογεί επίσης τη συμμετοχή του στη ληστεία της ΕΤΕ Πετραλώνων,

στην απόπειρα κατά του γιατρού Ζαχαρία Καψαλάκη, στη δολοφονία του βιομηχάνου

Δημήτρη Αγγελόπουλου και του Αμερικανού Γουίλιαμ Νορντίν καθώς και στη ληστεία

στο Αστυνομικό Τμήμα του Βύρωνα. Διατυπώνει τη βεβαιότητά του ότι τα μέλη της

οργάνωσης δεν εκπαιδεύονταν ειδικά και ισχυρίζεται πως δεν θέλησε να αποκτήσει

παιδιά για να μη δυστυχήσουν κάποτε, όταν θα αποκαλυπτόταν το παρελθόν του.

Προσπάθησα να ξεκινήσω μία φυσιολογική ζωή

Αποδέχομαι τη συμμετοχή μου στην οργάνωση 17 Νοέμβρη από το 1983 έως το

φθινόπωρο του 1988. Από τότε και ενώ από πριν πάλευα με τον εαυτό μου και είχα

μετανιώσει για όσα είχα κάνει κατάφερα να αποδεσμευτώ από οποιαδήποτε πράξη ή

επαφή με οποιαδήποτε άτομα που γνώριζα. Παρουσιάστηκα στον Στρατό, παντρεύτηκα

και προσπάθησα να ξεκινήσω μία φυσιολογική ζωή. Επειδή με βάρυναν μέσα μου οι

πράξεις του παρελθόντος για να εξιλεωθώ προσπάθησα στη μετέπειτα ζωή μου να

είμαι άψογος πολίτης και να βοηθάω στο βαθμό που μπορώ ανθρώπους, που θεωρούσα

αδύναμους και βρίσκονταν κοντά μου. Θέλω να σας δηλώσω ότι η συμμετοχή μου και

η είσοδός μου στην οργάνωση, στην οποία προ μεγάλου διαστήματος θεωρώ

λανθασμένη, οφειλόταν σε ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις που είχα

διαμορφώσει την εποχή εκείνη.

Μετά το τέλος του Γυμνασίου ζώντας στην επαρχία, στην Κεφαλονιά και

προερχόμενος από μία συντηρητική, φτωχή οικογένεια με διακατείχαν ιδέες

ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και προσπαθούσα και στον εαυτό μου και στην

κοινωνία να βρω τρόπο να αγωνιστώ για να βοηθήσω να επικρατήσει η δικαιοσύνη

γύρω μου στη χώρα και στον κόσμο όλο.

Δεν ήμουν μέλος κανενός κόμματος

Με την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, στη Σχολή Οικονομικών του Τμήματος της

Νομικής απογοητεύτηκα γιατί ήταν μία θεωρητική σχολή και δεν έδινε

επαγγελματική διέξοδο σε άτομα που δεν είχαν τη δυνατότητα μετεκπαίδευσης στο

εξωτερικό ή πρόσβαση για διορισμό στο Δημόσιο ή μεγάλες επιχειρήσεις. Την

εποχή εκείνη υπήρχε έντονο το συναίσθημα της αλλαγής και της προσπάθειας να

γίνει ο κόσμος δικαιότερος. Στο πανεπιστήμιο υπήρχε έντονη δραστηριότητα να

καταργηθεί ο Νόμος 815, πράγμα που έγινε μετά από αγώνες και καταλήψεις.

Υπήρχαν τότε ιδέες και ρήτορες για κάθε είδους αγώνα και τρόπο που έπρεπε να

γίνει. Προβληματιζόμουν ιδιαίτερα ότι εγώ πρέπει να πάρω θέση κάπου ή να

βοηθήσω για την αλλαγή της κοινωνίας, να γίνει πιο δίκαιη. Μέχρι τότε δεν

ήμουν μέλος κανενός κόμματος. Μου άρεσαν διάφορες πολιτικές ιδέες ανθρώπων της

εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, γιατί μέσα μου είχα πειστεί ότι τα μεγάλα

κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΚΚΕεσ, δεν ήταν ικανά ή δεν ήθελαν να αλλάξει η κοινωνία

σαν αυτό που εγώ είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου.

Πώς γνώρισα τον Δημήτρη Κουφοντίνα

Στο πανεπιστήμιο, μεταξύ των άλλων, γνώρισα και ένα φοιτητή, στην ίδια Σχολή

με μένα, σε μεγαλύτερο έτος που ονομαζόταν Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο άνθρωπος

αυτός με έκανε παρέα και μετά για μεγάλο διάστημα χανόταν. Δεν είχα ποτέ

επισκεφθεί το σπίτι του. Δεν είχε πολλά λεφτά και αυτά που έλεγε, για τον

τρόπο που πρέπει να αλλάξει η κοινωνία με έπειθαν. Θέλω να σημειώσω ότι επειδή

από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, εγώ αποχώρησα και ήθελα να ξεπεράσω την

προηγούμενη δραστηριότητά μου, έδιωχνα από τη μνήμη μου καθετί που θα μπορούσε

να με κάνει να θυμάμαι πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει.

Με έπεισαν για κάποιες δυναμικές ενέργειες

Γυρίζοντας, λοιπόν, πίσω στη γνωριμία μου με τον Δημήτρη Κουφοντίνα θέλω να

σας πω ότι την εποχή εκείνη, ιδιαίτερα στο χώρο των πανεπιστημίων, υπήρχε μία

«αίγλη» γι’ αυτούς που ήταν οι «τιμωροί» σε αυτό που η Δικαιοσύνη, όπως νόμιζε

η πλειοψηφία του κόσμου, δεν τιμωρούσε, όπως ήταν οι χουντικοί βασανιστές, οι

υπαίτιοι για το πραξικόπημα στην Κύπρο, αυτοί που ενώ μας έλεγαν ότι πρέπει να

διώξουμε τους Αμερικανούς, που τόσα κακά είχαν φέρει στον τόπο μας, όταν ήρθαν

στην εξουσία δεν έκαναν τίποτα και συνέχιζαν να συνεργάζονται μαζί τους.

Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ, που πριν από τις εκλογές κύριο σύνθημα

ήταν να φύγουν οι Αμερικανοί. Όλα αυτά με έπεισαν ότι έπρεπε να φτιάξουμε μία

ομάδα, που θα μπορεί να κάνει κάποιες ενέργειες δυναμικές που θα ακούγονται σε

όλη την Ελλάδα και πιο πέρα.

Η πρώτη ληστεία στην Τράπεζα των Πετραλώνων

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μού είπε ότι υπάρχουν και κάποια άλλα άτομα που

συμφωνούν με αυτά και όλοι μαζί θα αποτελούσαμε μία μικρή ομάδα, που θα

προσπαθήσει να ερεθίσει την κοινωνία και η κοινωνία μετά θα ακολουθήσει κι

αυτή για πραγματικές αλλαγές και σωστή κοινωνική δικαιοσύνη. Μετά από κάποιο

χρονικό διάστημα, δεν θυμάμαι πόσο και αφού μου είχε πει ότι σε αυτή την ομάδα

για λόγους ασφαλείας δεν πρέπει να γνωρίζει ο ένας ποιος είναι ο άλλος, μου

γνώρισε δύο άτομα. Ο ένας ονομαζόταν «Αντρέας», που δεν ήταν το πραγματικό του

όνομα, ενώ εγώ ονομάστηκα «Παύλος». Ήταν επίσης ο «Θωμάς» και ο «Μανώλης». Με

την ομάδα βρισκόμαστε σε εξωτερικούς χώρους. Σκοπός ήταν να συζητάμε δυναμικές

ενέργειες, όπως λέγαμε τότε. Στα πλαίσια αυτά έπρεπε να βρεθούν κάποια χρήματα

για να μπορεί η ομάδα να κινείται, γιατί όπως και εγώ διαπίστωνα από την όψη

των υπολοίπων και την αμφίεσή τους πρέπει να ήταν φτωχοί. Μία μέρα και ενώ

είχαμε συμφωνήσει ότι τα χρήματα θα τα παίρναμε από τράπεζα και όχι από

κάποιον, έστω και πολύ πλούσιο, ο Κουφοντίνας μου είπε ότι είναι μία τράπεζα,

στα Κάτω Πετράλωνα. Μας ήταν γνωστό ότι θα χρησιμοποιούσαμε όπλα καθώς και ότι

κάποιοι θα είχαν «απαλλοτριώσει», κλέψει δηλαδή, κάποιο αυτοκίνητο που θα

χρησιμοποιούσαμε για να φύγουμε.

Ο Μάτης δεν έμεινε ακίνητος

Ο Κουφοντίνας μου είχε πει να πάω να δω πού είναι η τράπεζα και πώς είναι οι

γύρω δρόμοι. Όταν το έκανα με τσεκάρισε. Την ημέρα που έγινε το γεγονός

συναντήθηκα με τον Κουφοντίνα σε ένα στενάκι και μου έδωσε ένα περίστροφο.

Περίμενα λίγο πριν την τράπεζα και όταν τον είδα να βγάζει ένα μπουφάν, να

φοράει και ένα καπέλο αστυνομικού και να μπαίνει μέσα με τον «Αντρέα» και τον

«Μανώλη», εγώ μπήκα και κάθησα στην είσοδο της τράπεζας. Σκοπός της παρουσίας

μου ήταν αν κάποιος πολίτης πάει να μπει στην τράπεζα να δει τι γινόταν και

έβγαινε προς τα έξω για βοήθεια, να τον οδηγήσω μέσα που ήταν και οι άλλοι.

Δεν υπήρχε σκοπός να πυροβολήσουμε τον αστυνομικό – φρουρό. Μετά από λίγα

λεπτά, ενώ δεν άκουσα πυροβολισμό, είδα τους δικούς μου να βγαίνουν και νομίζω

ότι όλοι μπήκαμε σε ένα κλειστό φορτηγάκι. Ήταν όλοι αναστατωμένοι. Άκουσα τον

Κουφοντίνα, ο οποίος έλεγε ότι: «Του είπα πολλές φορές να μείνει ακίνητος και

αυτός μου επιτέθηκε». Έδωσα το δικό μου όπλο και μετά με άφησαν στη

Χαμοστέρνας και έφυγα. Στο σπίτι έμαθα ότι στην τράπεζα είχε δολοφονηθεί ο

Χρήστος Μάτης. Ο θάνατός του μας είχε συγκλονίσει όλους και ιδιαίτερα τον

Κουφοντίνα. Από τότε βρισκόμαστε σε αραιά διαστήματα, τα οποία εγώ δεν

θυμάμαι.

Ο Λουκάς μάς μοίραζε τα όπλα και μετά τα έπαιρνε πίσω

Στα κρατητήρια είδα ένα άτομο που στην αρχή της δραστηριότητάς μου γνώριζα με

το ψευδώνυμο «Τάκης». Αυτός είναι ο Νικ. Παπαναστασίου. Δεν υπέστην καμία

εκπαίδευση στα πλαίσια της 17 Νοέμβρη ως μέλος. Κατά το διάστημα αυτό δεν

υπέπεσε στην αντίληψή μου ότι κάποιοι άλλοι, επειδή με θεωρούσαν δειλό,

πήγαιναν κάπου αλλού και εκπαιδεύονταν. Μάλιστα τέτοιες φήμες που ανέφερε ο

Τύπος εμείς τις διασκεδάζαμε. Τα όπλα τα έφερνε και τα μοίραζε ο «Λουκάς» μέσα

σε μία τσάντα και ο ίδιος πάλι τα έπαιρνε.

Ως προς τη δομή της οργάνωσης κατάλαβα ότι αποτελούνταν από ομάδες 3-4 ατόμων

και υπήρχε μία ομάδα πάνω από εμάς. Δεν είχα την εντύπωση ότι υπήρχε

μονοαρχηγία αλλά η εντύπωσή μου ήταν ότι υπήρχε ηγετική ομάδα. Σίγουρα μέλος

της ηγετικής ομάδας ήταν ο Γιωτόπουλος. Δεν ξέρω ποιος ίδρυσε την 17 Νοέμβρη.

Σίγουρα δεν ήταν ο «Μανώλης» και ο «Σταμάτης», αλλά κάποιος με ανώτερο

μορφωτικό επίπεδο, εννοώντας με αυτό ότι είχε αριστερή κουλτούρα. Τα ονόματα

των Αμερικανών που είχαν επιλεγεί ως στόχοι δεν τα γνωρίζαμε. Η επιλογή

γινόταν ως εξής: Ο Κουφοντίνας έλεγε ότι θα κτυπούσαμε το στόχο, είτε

προκαλούσε με συζήτηση μέσω της οποίας αναδεικνυόταν ο στόχος. Εγώ γνωρίζω

τους Χριστόδουλο Ξηρό, Βασίλη Τζωρτζάτο, Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, Σάββα Ξηρό και

τον Γιάννη Σκανδάλη. Στην αντίληψή μου δεν υπέπεσε συμμετοχή γυναικών στην

οργάνωση.

Η 17 Νοέμβρη δεν πρέπει να είχε πληροφοριοδότες και αυτό είναι γνώμη μου,

γιατί έβλεπα από μέσα πως όταν γινόταν κάτι σε Αμερικανούς δεν γνωρίζαμε για

το στόχο. Φανταζόμαστε ότι ο Κουφοντίνας γνώριζε ονόματα, ιδιότητες, βαθμούς

και αρμοδιότητες. Τα χρήματα των ληστειών τα διαχειρίζονταν άλλοι, ήξερα όμως

ότι πήγαιναν για τα έξοδα της οργάνωσης. Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να

φανταστώ ότι μέλη θα οικειοποιηθούν προς όφελός τους χρήματα από τις ληστείες.

Εγώ ούτε ποτέ ζήτησα χρήματα, ούτε μου έδωσαν χρήματα στην οργάνωση,

διαχειριστής ήταν ο Κουφοντίνας. Κάποια στιγμή πίστευα ότι θα βρεθώ ενώπιον

της Δικαιοσύνης να πληρώσω για τις πράξεις μου και για αυτό αποφάσισα να

παντρευτώ, αλλά να μην κάνω παιδιά. Δεν ήθελα το παιδί μου να φέρει το βάρος

και να δυστυχεί για κάτι που δεν έφταιξε ποτέ του. Ήταν δικό μου τραγικό μου

λάθος για αυτό δεν έκανα παιδιά. Σήμερα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτού

του είδους οι πολιτικές δραστηριότητες ήταν λανθασμένες, αναποτελεσματικές και

δεν βοήθησαν κανέναν. Κατάλαβα ότι όχι μόνο δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα, αλλά

σκλήρυνε η νομοθεσία, φόβισε τον κόσμο και έφερε τη χώρα μας σε δύσκολη θέση

σε σχέση με τρίτες χώρες. Τίποτα άλλο δεν έχω να προσθέσω.

Γνώρισα τον Γιωτόπουλο λίγο πριν σκοτώσουμε τον Μομφερράτο

Με τη βοήθεια της Αστυνομίας θυμήθηκα ότι συμμετείχα στη δολοφονία του εκδότη

Νίκου Μομφερράτου. Κάποια χρονική στιγμή ο Κουφοντίνας μου γνώρισε κάποιο άλλο

άτομο ονόματι «Σταμάτης». Πριν τη δολοφονία του Μομφερράτου ο Κουφοντίνας μου

γνώρισε και ένα άλλο άτομο με το όνομα «Πέτρος». Αυτός είναι ο Αλέξανδρος

Γιωτόπουλος. Δεν έχω καμία αμφιβολία. Ο Γιωτόπουλος με εντυπωσίασε, γιατί

μιλούσε με αριστερή πολιτική συγκρότηση, με παιδεία και ανάλογο ύφος. Τότε, αν

και το είχα καταλάβει, επιβεβαιώθηκε ότι ήμουν στην 17 Νοέμβρη. Την ημέρα της

ενέργειας συναντηθήκαμε στην Δεξαμενή και ο Κουφοντίνας μου έδωσε όπλο, γάντι,

ένα μουστάκι και κόλλα για να το κολλήσω. Μαζί με τον «Μανώλη» καθόμουν σε ένα

παγκάκι. Εμένα μου έδιναν περίστροφο, γιατί τα πιστόλια μου έλεγαν ότι

παθαίνουν εμπλοκή. Πρέπει να πυροβόλησα εγώ μία φορά τον συνοδηγό, γιατί

νόμισα ότι με την κίνηση που έκανε ο άνθρωπος γέρνοντας προς τα δεξιά πάει να

πάρει το όπλο για να μας πυροβολήσει. Τον Μομφερράτο νομίζω ότι τον

πυροβόλησαν ο «Μανώλης» και «Λουκάς». Ο «Λουκάς» στη συνέχεια άλλαξε όνομα,

όπως και εγώ από «Παύλος» έγινα «Αλέκος».

Ήμουν οδηγός στην απόπειρα κατά του Καψαλάκη

Για τη δολοφονία του βιομηχάνου Δημήτρη Αγγελόπουλου επιβεβαιώνω όσα έχω πει

στην προανακριτική μου απολογία στην Αστυνομία. Στην απόπειρα ανθρωποκτονίας

του Ζαχαρία Καψαλάκη ο ένας που βγήκε από το αυτοκίνητο ήταν ο «Σταμάτης» και

ο άλλος δεν θυμάμαι. Την επίθεση κατά του Τζορτζ Κάρος δεν την θυμόμουν

καθόλου, αλλά μου τη θύμισαν στην Αστυνομία. Το μόνο που θυμήθηκα ήταν ότι

οδηγούσα ένα Φολγκς-Βάγκεν και επέμενα να φύγουμε όταν κάποιος πολίτης μας

είπε: «Εσείς τι κάνετε εδώ». Για τον Γουίλιαμ Νορντίν με έστειλαν να δω

κάποιον Αμερικανό που θα κτύπαγε η οργάνωση με βόμβα στην Κηφισιά. Το

αυτοκίνητο είδα ότι οδηγούσε μία μελαψή γυναίκα. Γύρισα και είπα πως είναι

δυνατόν εμείς να παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη και για εξάλειψη της

αδικίας από τον κόσμο και να κτυπήσουμε μία γυναίκα, που πίστευα ότι ήταν

καταπιεσμένες, και μάλιστα μελαψή, γιατί πίστευα ότι οι μαύροι ήταν

καταπιεσμένοι.

Συμμετείχα και στον Βύρωνα

Στη ληστεία στο Αστυνομικό Τμήμα του Βύρωνα συμμετείχα και εγώ. Τις επόμενες

μέρες μάλιστα μου έγινε έντονη κριτική, γιατί δεν είδα μία κλειστή πόρτα που

ήταν η αποθήκη του Τμήματος με τα όπλα, όπως έγραφε ο Τύπος. Σε μία

«απαλλοτρίωση» αυτοκινήτου με τον «Λουκά» και τον «Μανώλη» την ώρα που ήταν

μέσα και ετοιμάζονταν να βάλουν μπροστά εμφανίστηκαν δύο άτομα, που προφανώς

ήταν οι ιδιοκτήτες. Τότε ο «Μανώλης» που ήταν εύσωμος τους απώθησε με βίαιες

κινήσεις των χεριών του. Μετά μου έγινε κριτική, γιατί δεν χρησιμοποίησα το

όπλο, όχι εναντίον των πολιτών, αλλά στον αέρα για εκφοβισμό. Στο Αστυνομικό

Τμήμα του Βύρωνα δεν ξέρω αν συμμετείχε ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.

Στον Στρατό ήμουν υπεύθυνος για τη φύλαξη όπλων

Από τον Σεπτέμβριο του 1988 ουδεμία σχέση ήθελα ή επιδίωξα να έχω με

οποιοδήποτε από όλα τα άτομα και ούτε συναντήθηκα ποτέ. Στον Στρατό ήμουν

υπεύθυνος και με αξιωματικό για τη φύλαξη όπλων. Είχε έρθει διαταγή να

προσέχουμε, γιατί πιθανόν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης να προσπαθούσαν να

κλέψουν όπλα. Ανησύχησα ιδιαίτερα. Μετέδωσα την ανησυχία μου στον αξιωματικό.

Μετρούσαμε τα όπλα και εγώ πρόσθεσα μάλιστα πρόσθετα λουκέτα. Είχα αποφασίσει

να μην έχω καμία σχέση με την έκνομη δραστηριότητα και από τη μονάδα μου

επιλέχθηκα και στάλθηκα σε σχολή και εκπαιδεύτηκα ως κρυπτογράφος. Ο αρμόδιος

αξιωματικός μου πρότεινε να χαρακτηριστώ ΕΤΝΑ και να πάω στη διοίκηση νησιού

να κρυπτογραφώ. Εγώ αρνήθηκα γιατί σκεφτόμουν την πρότερη δραστηριότητά μου

και αν τότε ανακαλυπτόταν οι άνθρωποι αυτοί δεν θα έφταιγαν και θα έβαζα σε

μεγαλύτερους μπελάδες τη χώρα μου.