|
|
Το 1969 πραγματοποιείται στο Παρίσι μια «δραματική» για τα δεδομένα της
εποχής συνέλευση: τα μέλη της 29 Μάη, της μεγαλύτερης, πέραν της παραδοσιακής
Αριστεράς, αντιστασιακής οργάνωσης, συγκεντρώνονται για να αποφασίσουν το
μέλλον της οργάνωσής τους.
|
Γιωτόπουλος (αριστερά), «Σαρδανάπαλος» και Κασσίμης (δεξιά) συμφωνούσαν για συνέχιση του ένοπλου αγώνα το 1974, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, σε συνάντηση μελών ακροαριστερών οργανώσεων που επέστρεψαν από το Παρίσι
|
Παρών στη συνέλευση και ένα μέλος του λεγόμενου «στρατιωτικού» τμήματος, το
όνομα του οποίου ουδείς άκουσε. Εκπροσωπώντας, όπως είπε, το τμήμα του ετάχθη
υπέρ της μετατροπής της οργάνωσης σε ένα καθαρό ένοπλο μόρφωμα, με στόχους
ευρύτερους από εκείνους της πτώσης της δικτατορίας.
Οι σύντροφοί του, του λεγόμενου «πολιτικού» τμήματος, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς
σπανίως έρχονταν σε επαφή με τους «στρατιωτικούς», διαφωνούν. Και έτσι η 29
Μάη διαλύεται και τα μέλη της, μεταξύ των οποίων ο «στρατιωτικός» Αλέκος
Γιωτόπουλος, παίρνουν χωριστούς δρόμους.
Οι χωριστοί αυτοί δρόμοι, όπως και η πορεία όλων των ακροαριστερών οργανώσεων
που έδρασαν κατά κύριο λόγο στο Παρίσι το διάστημα 1967-1974, βρέθηκαν στο…
μικροσκόπιο των ελληνικών και βρετανικών αρχών, όταν άρχισαν από «μηδενική
βάση» τη χαρτογράφηση αυτής της περιόδου. Κίνητρό τους ήταν το «προφίλ» που
είχαν επεξεργασθεί για τη 17Ν και, στη συνέχεια, το «προφίλ» που είχαν
εκπονήσει για τον αρχηγό της.
Η περίοδος πριν από το ’74
Στο επίκεντρο της χαρτογράφησης βρέθηκε εξ αρχής η 29 Μάη – πήρε αυτό το όνομα
διότι απλούστατα συστήθηκε στις 29 Μαΐου του 1967. Και σε αυτήν οι αρχές
οδηγήθηκαν από δύο «συμπτώσεις», που ανακάλυψαν στα αρχεία τής προ του 1974
περιόδου. Η μία ήταν η καταδίκη, από στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης, των
Γιωτόπουλου, Στάικου, Κυριακίδη και Κιθαρατζή για συμμετοχή στην 29 Μάη. Η
άλλη ήταν η ενημέρωση της ΚΥΠ, το 1973, πως ο Αλέκος Γιωτόπουλος συνελήφθη από
τη γαλλική αστυνομία για κατοχή εκρηκτικών. Η παρουσία του ονόματος του
Γιωτόπουλου και στις δυο περιπτώσεις δεν πέρασε απαρατήρητη.
Όταν διαλύεται η 29 Μάη, το 1969, τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης συστήνουν
μαζί με Έλληνες αγωνιστές από τη Γερμανία και την Ελλάδα το ΕΚΚΕ – από τις
οργανώσεις της άκρας Αριστεράς που είχαν έντονη δράση και στα πρώτα χρόνια της
Μεταπολίτευσης. Κάποια άλλα, πολύ λιγότερα – γύρω στα 10, όπως υπολογίζεται –
συστήνουν τη ΛΕΑ (Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση). Σε αυτήν μετέχει πλέον – σε
ηγετικό πόστο, κατά τα φαινόμενα – και ο Γιωτόπουλος. Λειτουργεί με κανόνες
άκρας μυστικότητας και συνωμοτικότητας, μέχρι του σημείου κανένα μέλος να μην
είναι γνωστό στα υπόλοιπα παρά μόνο με το ψευδώνυμό του. Τέλος, ελάχιστα μέλη
της 29 Μάη συστήνουν τη ΛΕΠ (Λαϊκή Επαναστατική Πάλη).
Όμως, από το 1969 δραστηριοποιείται, στην Αθήνα και το Παρίσι, και η 20
Οκτώβρη – πολύ λιγότερο μαζική από την 29 Μάη, αλλά με μεγαλύτερο χρόνο ζωής.
Τα μέλη της προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη Δημοκρατική Άμυνα, αλλά και το
ΠΑΜ και το ΠΑΚ. Την ίδια περίοδο, επίσης, δραστηριοποιείται και ο Άρης (ομάδα
του Ρήγα Φεραίου).
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Το 1974 τα μέλη των ακροαριστερών οργανώσεων άρχισαν να επιστρέφουν στην
Ελλάδα και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς κάποια από αυτά τα μέλη συναντώνται
για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει η δυνατότητα συνέχισης της ένοπλης πάλης. Η
απάντηση είναι μάλλον αρνητική – από τους περισσοτέρους. Ανάμεσα σε αυτούς που
«βλέπουν» συνέχιση του ένοπλου αγώνα είναι ο Αλέκος Γιωτόπουλος της ΛΕΑ, ο
«Σαρδανάπαλος» από την 20 Οχτώβρη και ο Χρήστος Κασσίμης, που σκοτώνεται το
’77 κατά τη διάρκεια σύγκρουσης με την Αστυνομία στο υπό κατάληψιν εργοστάσιο
της AEG.
Τα μέλη των αριστερών οργανώσεων που διαφώνησαν με τη λογική Γιωτόπουλου –
«Σαρδανάπαλου» – Κασσίμη, ήταν και τα πρώτα τα οποία πλησίασαν οι βρετανικές
και – σε κάποιες περιπτώσεις – οι ελληνικές αρχές, επιχειρώντας αφενός να
εντοπίσουν τι απέγινε ο Γιωτόπουλος, αφετέρου να αποκτήσουν μια σαφή εικόνα
προσώπων και καταστάσεων στο προ του 1974 Παρίσι.
Έτσι, έρχονται σε επαφή με οκτώ τουλάχιστον ανθρώπους της αντιστασιακής
δράσης, που λογικά θα έπρεπε να γνώριζαν τον Γιωτόπουλο. Στρέφονται και στην
οικογένειά του – για να διαπιστώσουν ότι η μοναδική εν ζωή συγγενής του πρώτου
βαθμού, η αδελφή του Δάφνη Γιωτοπούλου, δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τα
βήματα του αδελφού της από τη χούντα και μετά. Ιδέα δεν έχουν και οι άλλοι που
ρωτήθηκαν – μόνο κάποιοι μπορούν να περιγράψουν το περίφημο ταξίδι στην Κούβα
που έκανε ο Γιωτόπουλος με εννέα ακόμη άτομα. Άλλοι μπορούν να περιγράψουν τις
απόψεις Γιωτόπουλου περί ένοπλης πάλης – όχι μόνον επί δικτατορίας, αλλά και
το 1974. Και κάποιοι τρίτοι έχουν να παράσχουν μόνο στοιχεία της
προσωπικότητάς του.
Και από τις μαρτυρίες τους, οι αρχές βεβαιώνονται ακόμη περισσότερο πως ο
«εξαφανισμένος» από το ’74 και μετά Γιωτόπουλος και ο «ψηλός» τής 17Ν κατά
πάσα πιθανότητα είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Το πρώτο βήμα – ο προσδιορισμός
του «αρχηγού» – έχει γίνει. Αυτό που έμενε ήταν να βρεθεί. Και η διετής αυτή
αναζήτηση έκλεισε ένα απόγευμα στους Λειψούς Δωδεκανήσου…
