Γελούσαμε εμείς τα μικρά και άφρονα πλάσματα. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να το

παραδεχθούμε. Δίκιο είχε ο άνθρωπος. Χειρότερο πράγμα από την ισοπέδωση δεν

υφίσταται. Χωρίς ιεράρχηση αξιών, δεν υπάρχει έδαφος να πατήσεις, παραπαίεις,

πέφτεις στην παγίδα που σου στήνει ο καθένας. Η γενιά μου παρακολούθησε τη

διαδικασία της ισοπέδωσης να εξελίσσεται από το Α στο Ω μέσα στα είκοσι πέντε

χρόνια της ενήλικης ζωής της. Στο πεδίο της τέχνης, ο μεταμοντερνισμός

μπέρδεψε γλυκά την υψηλή και τη λαϊκή κουλτούρα. Στο πεδίο της πολιτικής η

λεγόμενη σύγκλιση, μας υπέδειξε ότι δεν υπάρχει καμία θεμελιώδης διαφορά

μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Βασισμένοι σ’ αυτήν την παραδοχή οι διαχειριστές

μάς αποπολιτικοποίησαν και τώρα, δήθεν έντρομοι, αναρωτιούνται πώς σήκωσαν

κεφάλι στην Ευρώπη τα φασιστοειδή τύπου Λεπέν. Πώς όχι όμως; Όταν προσπαθούσαν

να μας επιβάλουν την εικονική τους πραγματικότητα, να σπρώξουν πίσω στα

σκοτεινότερα σημεία της συνειδητότητάς μας τα πραγματικά προβλήματα που

βιώναμε, δεν είναι λογικό να ενσκήψει αίφνης αυτή η άλογη, βουβή δυσαρέσκεια

που μας σπρώχνει άκριτα στα άκρα; Δεν θα εκραγούμε αυτοκαταστροφικά αφού δεν

είναι εφικτό να ζήσουμε πια παρά μόνο στο Mega, όπως ευφυώς επαναλαμβάνει η

διαφήμιση του καναλιού;

Ένας τηλεορασάνθρωπος, άλλωστε, ήταν η αφορμή αυτού του οργισμένου

σημειώματος. Ένας απ’ αυτούς που σπεύδουν να ταπώσουν κάθε διαμαρτυρόμενο με

φράσεις-κλισέ: «Δείχνουμε αυτά που ζητάτε εσείς, εμείς φταίμε που το επίπεδό

σας έπιασε χώμα;». Για να προσθέσουν έμπλεοι ρεαλισμού: «Άλλωστε, η τηλεόραση

είναι εμπορική επιχείρηση, λογικό είναι να δείχνει αυτά που πουλάνε».

Ε, λοιπόν όχι, δεν είναι λογικό. Ούτε αυτά θέλουμε ούτε δικαιούται ο κάθε

έμπορος που διαχειρίζεται εις απόλυτον όφελός του ένα δημόσιο αγαθό όπως οι

συχνότητες, να θησαυρίζει εις βάρος μας. Πώς τολμάτε να το λέτε ανερυθρίαστα

κύριοι; Ούτε ο χασάπης δεν θα τολμούσε να σου πει, τι να κάνουμε, σου πουλάω

τρελή αγελάδα, απ’ αυτή βγάζω το περισσότερο κέρδος, επιχείρηση έχω, λογικό

είναι να θέλω να βγάλω λεφτά. Εσείς πώς απενοχοποιηθήκατε έτσι; Πώς διέλαθε

της προσοχής μας, πώς νομιμοποιήσαμε αρρήτως την παρανομία σας; Πώς αφήσαμε

τον μιθριδατισμό να μας διαστρεβλώσει τις βασικές μας τις αρχές;

Το θυμόσαστε υποθέτω. Περίπου πριν από μία δεκαετία η ιδιωτική

τηλεόραση συνέδεσε την είσοδό της στη ζωή μας με σημαία το ρήμα

«απελευθερώνω». Μας απελευθέρωσε, υποτίθεται, από τη μονόπλευρη ενημέρωση της

κρατικής τηλοψίας που ισοδυναμούσε με ολοκληρωτισμό, άνοιξε τον δρόμο στην

ευλογημένη πολυφωνία, υποσχέθηκε δηλαδή να μας κάνει από πολιτικά ανήλικους

και κηδεμονευόμενους υπηκόους, πολίτες σφαιρικά πληροφορημένους.

Ε, λοιπόν, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πολίτες δεν μας κάνατε, ούτε

είχατε κατά νου να μας κάνετε. Καταναλωτές είχατε στόχο να διαμορφώσετε και το

πετύχατε πλήρως. Καταργήσατε την ταξική διαστρωμάτωση υπέρ του

«δημοκρατικότατου» group targeting. Φθάσατε έτσι σιγά σιγά στο σημείο να μας

λέτε ανοιχτά ότι πουλάτε αυτό που αφήνει περισσότερο κέρδος, νιώθοντας απλώς

ειλικρινείς και ρεαλιστές και όχι πουλημένα καθάρματα. Ο ήρωας της

καθημερινότητας Ανδρέας Μικρούτσικος είναι ο τυπικός συνεργάτης σας, θα

μπορούσε να είναι ο ιδανικός πορτ παρόλ σας. Φέρνει νούμερα στην τηλεόραση, τα

βάζει να εκτεθούν ανεπανόρθωτα, ανεβάζει τα νούμερα της τηλεθέασης και τα

νούμερα του τραπεζικού του λογαριασμού – και του δικού σας κυρίως. Όταν

πρωτοξεκίνησε, το θυμάμαι σαν τώρα, είχε κάποιες δεύτερες σκέψεις, κάτι

ζιζάνια που καθυστερούσαν τον ύπνο του το βράδυ. Αυτό το αριστερίστικο

παρελθόν, όσο συμπτωματικό και αν ήταν, δύσκολα πεθαίνει, ρε γαμώτο κι όταν το

θάψεις βρικολακιάζει το άτιμο.

Άμα όμως έχεις τη στόφα, όλα γίνονται. Σταδιακά ο κ. Μικρούτσικος τα διέγραψε

όλα, πέρασε ως άλλος Ιησούς πάνω από τη θάλασσα των ηλίθιων αμφιβολιών και της

άχρηστης ενοχής. Με χαρά το διαπίστωσα διαβάζοντας την τελευταία συνέντευξή

του στην ελληνική έκδοση του «Esquire». Απαντώντας στην ερώτηση του (αμήχανου

μπροστά σε τέτοιο κυνισμό) Τ. Θεοδωρόπουλου, αν συνιστά βία η «έκθεση» των

(πρόθυμων, φευ) θυμάτων του, διαβεβαίωσε πρώτα τον εαυτό του και εν συνεχεία

εμάς, τα κάτωθι: «Την εκπομπή αυτή (Επιτέλους μαζί) την κάναμε με τους

συνεργάτες μου με ένα δονκιχωτισμό, χάλαγε η ζωή μας, τελειώναμε το γύρισμα

και ήμασταν ερείπια, γεμάτοι πληγές. Ήταν ψυχοφθόρο για όλους μας, αλλά γίναμε

καλύτεροι μέσα μας. Ρε, κάναμε δουλειά!».

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο κ. Θεοδωρόπουλος άφησε να περάσει ντούκου μια

τέτοια δήλωση. Εγώ πάντως νιώθω την ανάγκη να απαντήσω στον κύριο Μικρούτσικο

στο δικό του πνεύμα: «Ρε, μας δουλεύεις;».

Τελευταία Νέα