Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν υπήρξε ένα επί γης κολαστήριο, όπου

εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενοι, Τσιγγάνοι, Πολωνοί, Έλληνες, Ρώσοι,

Χριστιανοί και Εβραίοι βρήκαν φρικτό θάνατο. Το πώς και το γιατί βρέθηκαν

εκεί, το γνωστοποίησαν οι επιζήσαντες ή και αναζητείται από τους ερευνητές.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, ανάμεσα στα θύματα υπήρξαν και πολλοί Εβραίοι,

άσχετα από το αναπάντητο ερώτημα το γιατί όποιος, άλλου θρησκεύματος, έκρυβε

Εβραίο, εκτελούνταν με σύντομες διαδικασίες, ενώ ο Εβραίος οδηγούνταν ζωντανός

στα στρατόπεδα της Γερμανίας. Ανεξάρτητα από το παραπάνω ερώτημα, και τις

πιθανές σκοπιμότητες της ηγεσίας τους, βέβαιο είναι ότι πολλοί Εβραίοι, σαφώς

λιγότεροι από τα είκοσι εκατομμύρια των Ρώσων που τους ξεχνούμε, βρήκαν

τραγικό θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ιδίως του Μαουτχάουζεν.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τις μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν και που αφηγήθηκαν

και στον γράφοντα (όπως ο Σήφης Μηλιαράκης στο βιβλίο «Μαουτχάουζεν», Εκδόσεις

«Κνωσός» με μαρτυρίες και ημερολόγιο της περιόδου), στην είσοδό του

στρατοπέδου υπήρχε ο στίχος από την «Κόλαση» του Dante Aligheri από το τρίτο

άσμα που έγραφε: «Lasciate ogni speranza ch’ entrate». Δηλαδή, «αφήστε κάθε

ελπίδα εσείς που εισέρχεστε».

Οι νεώτερες γενιές, θέλοντας να μην επαληθευτούν παρόμοια ολοκαυτώματα και να

μην ανοιχθούν ξανά Πύλες Άδου απόθεσης ελπίδων, νομίζαμε ότι η ανθρωπότητα

διδάχθηκε από την κτηνωδία του Μαουτχάουζεν και ειδικά τα θύματα που επέζησαν,

όπως ήταν και οι συμπαθείς Εβραίοι.

Έτσι, αφελώς τραγουδούσαμε, παραποιώντας τον στίχο, για τον «Ιορδανό και τον

Ιουδαίο», ότι ως «φίλοι πήγαιναν σε γάμο» και «είδαν στην έρημο μια πύλη που

έγραφε τέλος και αρχή». Τέλος της βίας και αρχή της ειρήνης στον κόσμο.

Δυστυχώς η Δαντική πύλη του Μαουτχάουζεν στήθηκε στην Παλαιστίνη από τους

Εβραίους τώρα, με τη συμπαράσταση των τότε Αμερικανών «ελευθερωτών» του

Μαουτχάουζεν, γεγονός αποτρόπαιο και ακατανόητο. Τα ερείπια των πόλεων που

θυμίζουν Καλάβρυτα και Βιάνο της Κατοχής, με τα αμέτρητα θαμμένα πτώματα των

Παλαιστινίων, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις αμάχων, η μυρουδιά, ξανά, του αραβικού

σάπιου κρέατος, όπως του καιομένου στους χιτλερικούς φούρνους, είναι

ανερμήνευτα και δίδουν τροφή σ’ όσους αναζητούν τη φασιστική ρίζα του κακού

στην ιδεολογία με την οποία μεγαλώνουν οι Εβραίοι: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και

οδόντα αντί οδόντος». Κι αν το παραπάνω μπορεί να εκληφθεί ως αυτοάμυνα,

διαπιστώνουν επανάληψη γενοκτονιών στην Παλαιστίνη, όπως «πάλαι ποτέ» στα

ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, με τις οποίες γαλουχούνται οι νέοι του

Ισραήλ. Τα βιβλία π.χ. «Ιησούς του Ναυή» και «Μακκαβαίων Α’, Β’, Γ’» είναι

γεμάτα απύθμενο μίσος για τους τότε Παλαιστίνιους και τους Έλληνες: «Και μόλις

σταμάτησαν, οι γιοι του Ισραήλ σκότωναν όλους που βρίσκονταν στη Γαι, όσους

ήσαν στις πεδιάδες και τις κατωφέρειες των βουνών όπου τους κατεδίωξαν μέχρι

το τέλος… και έφτασαν οι σκοτωμένοι εκείνη τη μέρα σε άνδρες και γυναίκες

δώδεκα χιλιάδες, δηλαδή εξ ολοκλήρου οι κάτοικοι της Γαι, εκτός από τα κτήνη

και τους σκύλους που βρίσκονταν στην πόλη» (Ιησούς Ναυή, Α’, 24-27).

Ως προς την «τρομοκρατία» τάχα των Παλαιστινίων καμικάζι, με δυσκολία θα

πιστέψουμε, μην τρελαθούμε κιόλας, πως οι πυρπολητές Καψάλης και Γιαμπουδάκης,

στο Κούγκι και το Αρκάδι, θα πρέπει να θεωρούνται οι αντίστοιχοι Έλληνες

«τρομοκράτες».

Έχει και ένα καλό, η εγκληματικότητα, όχι μόνο του Αριέλ Σαρόν, αλλά και όσων

Ισραηλινών συμμετέχουν ή ανέχονται το μακελειό, όπως γράφηκε προσφάτως:

επιτέλους θα φύγει το κόμπλεξ του αντισημιτισμού για όποια κριτική ασκείται σε

ό,τι κακό εβραϊκό, και να θυμόμαστε ότι «σημίτες», επιτέλους, είναι και οι

Άραβες.

Ο Αντώνης Σανουδάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – συγγραφέας.

Τελευταία Νέα