Αναζήτηση
Εδώ είσαστε και εδώ είμαι: τελικά, οι βουλευτές, θα εξακολουθήσουν να ασκούν
και το επάγγελμά τους. Να ‘ναι, δηλαδή, και γιατροί και
δικηγόροι και μηχανικοί και οικονομολόγοι και
δημοσιογράφοι κ.λπ. Κι από την όλη συζήτηση για το «ασυμβίβαστο», που έχει
αρχίσει εδώ και μέρες, ένα μόνο συμπέρασμα θα προκύψει. Ότι η βουλευτική
αποζημίωση είναι μικρή (και όντως είναι μικρή). Οπότε, θα πρέπει να αυξηθεί.
Καλό θα ήτανε, ασφαλώς, ο βουλευτής να είναι μοναχά βουλευτής. Να πηγαίνει,
κάθε μέρα, στο Κοινοβούλιο, να διαβάζει, να παρακολουθεί, να κουβεντιάζει με
τους ψηφοφόρους, να ταξιδεύει στην επαρχία του, να δίνει τις μάχες του. Πώς θα
ζήσει, όμως, αυτός ο άνθρωπος, που πρέπει να έχει δυο σπίτια, δυο γραφεία και
τρεις – τέσσερις συνεργάτες; Τα λεφτά που παίρνει, δεν επαρκούν. Να «την
πέσει» σε κάποιον πλούσιο και να μεταβληθεί σε υπηρέτη του; Αυτό, δεν γίνεται.
Άρα, πρέπει να δουλεύει.
Αλλά ας πούμε, ότι επειδή εξελέγη βουλευτής, κλείνει το δικηγορικό του γραφείο
ή το ιατρείο του και αποφασίζει να «την βγάζει», για μια τετραετία, μόνο με τη
βουλευτική αποζημίωση. Μπορεί, κανείς, να μου πει, τι θα συμβεί αν φάει
«μαύρο» στις επόμενες εκλογές; Θα συμβεί τούτο: Θα χάσει τα αυγά και τα
καλάθια! Τέσσερα χρόνια, μακριά από τους πελάτες, από την «πιάτσα», γενικώς,
είναι πολλά. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…
Βεβαίως, ο βουλευτής που είναι υποχρεωμένος να ασκεί και το επάγγελμά του, δεν
θα είναι συνεπής με τις βουλευτικές του υποχρεώσεις, όσο θα είναι ένας
συνάδελφός του που δεν εργάζεται. Τι να κάνουμε, όμως; Υπάρχει λύση; Και είναι
και το άλλο: ένας σπουδαίος γιατρός ή δικηγόρος ή δημοσιογράφος κ.λπ., για
ποιο λόγο θα παρατήσει τη δουλειά του, τη δουλειά που τον ανέδειξε, για
να διεκδικήσει την ψήφο του λαού; Για να μπει, αν εκλεγεί, σ’ ένα «λόχο» και
«να βαράει προσοχή» όποτε του το ζητάει ο αρχηγός του; Συμπέρασμα: ο
διακεκριμένος επαγγελματίας θα μείνει μακριά από την πολιτική. Και η Βουλή θα
γεμίσει από μέτριους επαγγελματίες ή ανεπάγγελτους, από «γιους» και από
«κόρες», από σταρ του σινεμά, του τραγουδιού, της τηλεόρασης κ.λπ. και από
«κομματόσκυλα» που προωθήθηκαν μέσα από μηχανισμούς.
Είπε, το Σάββατο, ο καθηγητής Δημ. Τσάτσος: «… Η δήλωση αποδοχής του
βουλευτικού αξιώματος με επίγνωση ότι αυτό τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει το
επάγγελμα, συνιστά και δήλωση προς την κοινωνία ότι εγκαταλείπει το επάγγελμα.
Η στέρηση αυτής της ιδιωτικής βάσης επιβίωσης μεταβάλλει το πολιτικό του
λειτούργημα σε μοναδική βάση οικονομικής επιβίωσης. Αυτό, στη συνέχεια,
σημαίνει ότι τότε πια η συμπεριφορά του πολιτικού δεν θα προσδιορίζεται εύκολα
από τις πεποιθήσεις του, αλλά από την αδήριτη ανάγκη η πολιτική του
συμπεριφορά να οδηγεί στην επανεκλογή του, δηλαδή στη συντήρηση της μόνης πια
πηγής οικονομικής αντιμετώπισης της ζωής». Και νομίζω ότι έχει, απολύτως,
δίκιο.
