Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Μεν. Καρπαθάκης, Mittelweg 187, D20148, Hamburg, γράφει:
«Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έζησα από κοντά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και την
αποτυχία των Γερμανών. Πριν από λίγο καιρό γεύθηκα και την πικρή ήττα της
Ελλάδας στον αγώνα με την Αλβανία για τα προκριματικά του Μουντιάλ.
Αποπειρώμαι λοιπόν σε αυτό το γράμμα να συγκρίνω τη γερμανική και την ελληνική
αντίδραση.
Οι μεν Γερμανοί, ήδη πριν από τον αποκλεισμό τους, είχαν αρχίσει την κριτική
για τους «11 του Έθνους», όπως τους αποκαλούν, και τον προπονητή. Μετά τον
οριστικό αποκλεισμό και πριν καλά καλά επιστρέψουν οι Γερμανοί παίκτες, όλος ο
γερμανικός Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός, αφού πέρασε τα εξ αμάξης όλη την
ομάδα, είχε ως πρώτο, επί ημέρες, ένα θέμα: Πώς θα ξαναγίνει μεγάλη αυτή η
ομάδα.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπεις μια ολόκληρη χώρα να την απασχολεί
και να αγωνιά επί ημέρες, αν θα δεχθεί ο Daum να αφήσει την ομάδα του και
αντίστροφα και να ασχοληθεί με την Εθνική. Τι έκανε λοιπόν η Γερμανική
Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία; Βρήκαν και έκλεισαν τον καλύτερο κατά τεκμήριο
προπονητή στη χώρα τους.
Αλίμονο αν έκαναν και αλλιώς, όταν όλη η Γερμανία κρεμόταν από τα χείλη τους.
Τα αποτελέσματα φάνηκαν ήδη, έστω και αν την καθοδήγηση έχει αναλάβει
προσωρινά ο Voeller. Και ξέρετε γιατί; Γιατί οι παίκτες ένιωσαν πάνω τους την
πίεση μιας ολόκληρης χώρας, που στο κάτω κάτω δεν είναι πεινασμένη για τίτλους
και διακρίσεις σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Από την εθνική ντροπή των Γερμανών, στην «εθνική ντροπή» των Ελλήνων. Τα
εισαγωγικά αποδίδουν τη διαφορετική έννοια (sic) της ίδιας (!) έκφρασης,
ανάλογα με τη χώρα στην οποία χρησιμοποιείται. Μετά την ήττα από την Αλβανία,
έγινε ό,τι γίνεται πάντα: κάποιοι φωνάζουν για λίγο και μετά ξεχνιέται η
ιστορία. Το ίδιο έγινε και στο Μουντιάλ του ’94. Η μόνη διαφορά ήταν ο
αντίπαλος, εξ ου και η απόδοση από κάποιους της παραπάνω έκφρασης ως
«ρατσιστικού» περιεχομένου.
Δεν ξέρω αν αυτοί που έκαναν τη δήλωση, την εννοούσαν όντως έτσι. Μπορεί. Θέλω
να πιστεύω όμως ότι αν στη θέση της Αλβανίας ήταν η Σλοβενία ή τα νησιά Φερόε,
και η, ίσως καλύτερη, στις μονάδες, Εθνική όλων των εποχών, έχανε με 2-0, πάλι
θα επρόκειτο περί μιας εθνικής ντροπής, με ή χωρίς εισαγωγικά. Όταν όλοι αυτοί
οι παικταράδες και είναι που βγάζουν σε μια σεζόν όσα λεφτά εγώ, και
σχεδόν όλοι όσοι τους παρακολουθούν, θα βγάλω σε 20 χρόνια, δεν αισθάνονται
την ανάγκη και την πίεση ενός λαού να γευθεί τη χαρά μιας διάκρισης, τότε
κάτι δεν πάει καλά. Η γερμανική ομοσπονδία έκανε αυτόματα πρώτο μέλημά της να
αναβιώσει πάση θυσία το χαμένο γόητρό της. Από το καλοκαίρι μέχρι και τώρα που
μιλάμε. Εμείς στην Ελλάδα τι κάναμε; Απεργία!! Ας ασχοληθούν λοιπόν λίγο ακόμη
οι αρμόδιοι με το αν η δήλωση «εθνική ντροπή» είναι ρατσιστικού περιεχομένου ή
όχι. Και ας ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για το Μουντιάλ του 2010…».
Αλληλογραφία
Απ. Κουδούνη, Ναύπλιο:
Το βιβλίο (μου) που σας ενδιαφέρει έχει κυκλοφορήσει από τον εκδοτικό οίκο
«Κάκτος», Πανεπιστημίου 46, Αθήνα. Γράψτε ή τηλεφωνήστε (3844.458) να σας το
στείλει.
