Αναζήτηση
Εντάξει να τα καταλάβουμε όλα. Ότι η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός ειδικά
διακατέχονται από άφατη οδύνη, θλίψη, πόνο, στενοχώρια, αγανάκτηση για τη νέα
τραγωδία που χτύπησε τη χώρα. Να καταλάβουμε επίσης ότι όλα αυτά, και περίπου
80 πτώματα, είναι μάλλον ανασταλτικός παράγοντας στο να υπάρξει σωστή σκέψη,
ψύχραιμη εκτίμηση της κατάστασης, σχεδιασμός, υλοποίηση, εκτέλεση μιας
σύγχρονης πολιτικής για τη Ναυτιλία. Αλλά από το γεγονός αυτό, μέχρι να γίνει
ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο «για τα μάτια του κόσμου», είναι μια μεγάλη
απόσταση, που άνετα χαρίζει στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό το χρυτό
μετάλλιο της αδυναμίας. Όχι να λάβει αποφάσεις, αλλά να πιάσει τον παλμό της
κοινής γνώμης. Να αντιληφθεί, δηλαδή, τι θέλει ο κόσμος. Τι περιμένει ο
πολίτης για να πει «να, ρε γαμώτο, έστω και αργά πήραν μια σωστή απόφαση»…
Κι όμως δεν τόλμησε
Κι αυτό που περίμενε ο κόσμος ήταν εξαγγελίες. Να πει η κυβέρνηση κάτι. Ότι θα
καταργήσει επιτέλους το «καμποτάζ», ότι θα αποσύρει από την κυκλοφορία όσα
καράβια είναι πάνω από 25-27 χρόνια, να εξαγγείλει ότι όσοι επιθυμούν Έλληνες
ή ξένοι, μπορούν να δρομολογήσουν καράβια ασφαλή, άνετα, καθαρά και παρέχοντας
ανθρώπινες συνθήκες μεταφοράς. Αλλά η κυβέρνηση δεν τόλμησε. Έμεινε στα λόγια
και όρισε νέα συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την προσεχή Πέμπτη,
προκειμένου να συζητηθεί η πολιτική για τη ναυτιλία. Λες και δεν γνωρίζουν τα
προβλήματα και πρέπει να περάσουν οκτώ ημέρες για να τα εντοπίσουν, να τα
ταξινομήσουν, να εισηγηθούν λύσεις. Τα προβλήματα τα γνωρίζουν όσοι έχουν
καθήσει έστω και έξι μήνες στο υπουργείο Εμπ. Ναυτιλίας. Άρα κανείς δεν μπορεί
να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, ότι δεν τα ήξεραν…
Δηλαδή, τι περίμεναν;
Θρήνος και κοπετός έπεσε χθες στην κυβέρνηση. Ο Κώστας Σημίτης στενοχωρήθηκε,
λένε, πολύ με τις εφημερίδες, και ειδικά με τις προσκείμενες στην κυβέρνηση
εφημερίδες. Όπως είπε ένας συνεργάτης του «δεν περίμενε ότι η εικόνα θα ήταν
ίδια σε όλες τις εφημερίδες»! Α, μπα; Το ερώτημα είναι τι θα περίμεναν από τις
εφημερίδες, για να τους φτιάξουν το κέφι. Να χειροκροτήσουν που η κυβέρνησή
δεν κατάφερε να απαντήσει στο αίτημα του ελληνικού λαού για γενναίες
αποφάσεις; Τι εννοούσαν άραγε τα κυβερνητικά στελέχη, όταν προφανώς εν γνώσει
του Πρωθυπουργού έλεγαν ότι το μαχαίρι θα φτάσει ώς το κόκαλο; Ποιο κόκαλο,
και ποιο μαχαίρι.
Η ηρεμία θέλει χρόνο
Το μαχαίρι και το κόκαλο επικαλέσθηκε και ο Κώστας Σκανδαλίδης όταν την
περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της κοτερο-μαχίας (πόσο μακριά
φαίνεται πια αυτή η ιστορία…). Μόνο που τα όσα ακολούθησαν (με το ναυάγιο
δηλαδή), δεν επέτρεψαν ούτε το μαχαίρι να χρησιμοποιηθεί, ούτε πολύ
περισσότερο να φτάσει ώς το κόκαλο. Πολλοί στη Χαριλάου Τρικούπη σχολίαζαν
πικρόχολα την περασμένη Τετάρτη ότι «να η πίστωση χρόνου που ήθελαν όλοι οι
πρωταγωνιστές της υπόθεσης προκειμένου να βρεθεί διέξοδος για να αποκατασταθεί
η ηρεμία στο ΠΑΣΟΚ». Μόνο που η αποκατάσταση της ηρεμίας στο ΠΑΣΟΚ δεν
φαίνεται να είναι εύκολη υπόθεση, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Είναι
μια διαδικασία μακρά που θα κρατήσει χρόνο και θα έχει πολλά επεισόδια…
Έγιναν ανέκδοτο
Μπορεί να είναι αδόκιμο, και ασφαλώς να μην ταιριάζει με το κλίμα των ημερών,
αλλά πρέπει να σημειώσει κανείς ότι μέχρι να γίνει το ναυάγιο λέχθηκαν πολλά
και νόστιμα στα πλαίσια της κοτερο-λογίας. Ορισμένα, μάλιστα, θα μπορούσαν
άνετα να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως ανέκδοτα. Αίφνης ένα για την Κεντρική
Επιτροπή και το γιατί συνεδριάζει στο «DIVANI» και όχι στο «Απόλλων» στο
Καβούρι. Διότι, λέει, «δεν είχε κοντά μαρίνα για να παρκάρουν τα κότερα τα
στελέχια». Άλλο: «αλλάζει ο ύμνος του ΠΑΣΟΚ κι αντί του ήλιου του πράσινου,
του ήλιου π’ ανατέλλει» στο εξής θα παίζεται το «Ε γεια μόλα ε γεια λέσα».
Τρίτο και τέλος: «Το ΠΑΣΟΚ θα μετέχει του λοιπού ως χορηγός στην έκθεση
«Ποσειδώνια»». Υπάρχουν κι άλλα πολλά, αλλά δεν είναι της παρούσης…
Πώς να γιορτάσεις;
Εκείνοι που την πλήρωσαν επίσης, ήταν οι Ολυμπιονίκες. Τα παιδιά αυτά δηλαδή
που μας έδωσαν στιγμές χαράς, και απόλαυσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του
Σίδνεϊ, βγάζοντας από την αφάνεια την πτωχή πλην τιμία Ελλάδα. Δύσκολα θα
έμεινε κανείς χωρίς να ανατριχιάσει ακούγοντας τον Εθνικό μας Ύμνο στα γήπεδα
της Αυστραλίας και όλοι ασφαλώς νιώσαμε ένα αίσθημα υπερηφάνειας που οι
αθλητές μας δεν ήταν οι φτωχοί συγγενείς των αγώνων. Τώρα η κυβέρνηση
αποφάσισε να περιορίσει δραστικά την τελετή υποδοχής. Πολλοί θα σκεφθούν ότι
ήταν μια άδικη απόφαση. Αλλά πώς να οργανώσεις ρωμαϊκούς θριάμβους, ακόμη κι
αν αυτό επιτάσσει η ιστορία (στην Αρχαία Ελλάδα γκρέμιζαν τα τείχη των πόλεων
για να εισέλθουν οι Ολυμπιονίκες), με 80 τόσους νεκρούς;
Πόσο λειτουργεί;
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο Κώστας Σημίτης δεν ήθελε να σταματήσουν τα
πάντα στη χώρα λόγω πένθους. Μπορεί με μισή καρδιά να συγκατένευσε στην
ακύρωση της τελετής υποδοχής των Ολυμπιονικών, αλλά αντέδρασε σθεναρά στο να
υπάρξει επίσημη απόφαση να κηρυχθεί στη χώρα τριήμερο πένθος. Θεώρησε, όπως
έλεγε ένας κορυφαίος υπουργός ότι «αυτά ταιριάζουν σε τριτοκοσμικές χώρες και
όχι σε χώρες ανεπτυγμένες, όπου το κράτος λειτουργεί». Το κράτος λειτουργεί;
Ποιο μαχαίρι – ποιο κόκαλο;
Αντε πάλι από την αρχή, από εκεί δηλαδή που ξεκινήσαμε. Το κράτος λειτουργεί;
Δύσκολα να το πει κανείς. Υπολειτουργεί θα ήταν πιο σωστή θέση. Διότι αν
λειτουργούσαν όπως έπρεπε οι θεσμοί του κράτους, θα είχε επιτέλους καθίσει στο
σκαμνί ένας (1) υπεύθυνος για τη Ρικομέξ και τους 37 νεκρούς που βρέθηκαν στα
ερείπιά της. Ένας χρόνος έχει περάσει από τον φονικό σεισμό του περασμένου
Σεπτεμβρίου. Κι ακόμη «το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο» και «οι ευθύνες θα
αποδοθούν όσο ψηλά κι αν βρίσκονται». Στη γειτονική, τριτοκοσμική Τουρκία, οι
εργολάβοι που κατασκεύασαν τις σαθρές πολυκατοικίες που έσπειραν τον θάνατο
κατά τον εκεί φονικό σεισμό του περσινού Αυγούστου, όχι μόνο βρέθηκαν, αλλά
και καταδικάστηκαν σε πολυετείς φυλακίσεις. Εδώ οι υπεύθυνοι χαίρονται τη ζωή
ελεύθεροι. Πώς να πεισθεί λοιπόν ο πολίτης όταν ο Πρωθυπουργός του λέει ότι
για το ναυάγιο το «μαχαίρι θα φτάσει ώς το κόκαλο» και «θα ριχθεί άπλετο φως»;
