|
|
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Πάτρα.
ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ ΝΑ ΖΕΙ: Μόνιμα στο σπίτι ενός φαροφύλακα, και όχι σε πόλη.
ΕΛΠΙΖΕΙ: Στο καλό που έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους.
ΑΡΝΕΙΤΑΙ: Το ψεύτικο, το κραυγαλέο.
ΤΗΣ ΛΕΙΠΕΙ: Η επαφή η άμεση με τη φύση. Να περπατάς μόνος σε δάσος ή
στην ακροθαλασσιά και να ανακαλύπτεις τα θαύματα του κόσμου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Πολλή ποίηση ας μην έχει γράψει ποτέ ούτε ένα στίχο.
ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ: Τα Σαββατοκύριακα που οι ώρες περνούσαν αργά και τα
καλοκαίρια που ήσαν χωρίς τέλος.
Πολυβραβευμένη. Εισήλθε και στα «άδυτα» των ανδρών, την Ακαδημία Αθηνών.
Πρόσφατα τιμήθηκε και από τη γενέτειρά της, την Πάτρα. Η Γαλάτεια Σαράντη
πιστεύει ότι ο τίτλος της ακαδημαϊκού «ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί από τον
συγγραφέα». Και ισχυρίζεται ότι το γράψιμο και «ματώνει και… ιαίνει».
ΕΡ.: Η πρώτη γυναίκα ακαδημαϊκός;
ΑΠ.: Ιστορικό γεγονός;
ΕΡ.: Η Ακαδημία «ανδροκρατούμενος» χώρος;
ΑΠ.: Κάποτε αλλάζουν οι καιροί και οι ορισμοί.
ΕΡ.: Τι άλλαξε από τότε που γίνατε «αθάνατη»;
ΑΠ.: Στην ουσία τίποτε, στην επιφάνεια πολλά.
ΕΡ.: Μετά τα αναρίθμητα βραβεία τι απομένει;
ΑΠ.: Πριν και μετά μένει πάντα η δουλειά.
ΕΡ.: Οι λογοτέχνες και ο χρόνος;
ΑΠ.: Παλιά άλυτα προβλήματα που κάθε γενιά τα βλέπει δικά της και νέα.
ΕΡ.: Οι «Πασχαλιές»;
ΑΠ.: Ανθίζουν πάντα!
ΕΡ.: Το θέλετε ένα Νόμπελ;
ΑΠ.: Τι αστείο είναι αυτό;
ΕΡ.: Πώς νιώθετε όταν βρίσκεστε στην Πάτρα;
ΑΠ.: Βαθύτατα και ειλικρινά συγκινημένη.
ΕΡ.: Ο τίτλος του ακαδημαϊκού προσθέτει ή… αφαιρεί από τον συγγραφέα;
ΑΠ.: Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
ΕΡ.: Αν γράφατε στα γαλλικά ή τα αγγλικά τα βιβλία σας θα ήταν διαφορετικά;
ΑΠ.: Δεν μπορώ να ξέρω.
ΕΡ.: Το γράψιμο ματώνει ή… ιαίνει τον δημιουργό του;
ΑΠ.: Μπορεί και τα δύο.
ΕΡ.: Πήρατε αρκετά βραβεία, ποιο νιώθετε ότι σας «βράβευσε» πιο πολύ;
ΑΠ.: Δεν το σκέφτηκα ποτέ.
ΕΡ.: Βραβεύεται το μυθιστόρημα;
ΑΠ.: Όλα βραβεύονται.
ΕΡ.: «Διάπλαση των παίδων»;
ΑΠ.: Παιδική ανεπανάληπτη μαγεία…
ΕΡ.: Ο Γρηγόρης Ξενόπουλος;
ΑΠ.: Δεν ξεχνώ ποτέ πως μου άνοιξε ένα δρόμο.
ΕΡ.: Ελισάβετ Μουτζάνι Μαρτινέγκου;
ΑΠ.: Ηρωική επιβεβαίωση μιας πολύ προικισμένης γυναίκας.
ΕΡ.: Ο έρωτας στα βιβλία σας;
ΑΠ.: Φωτιά που σιγοκαίει.
ΕΡ.: Η ελληνική κοινωνία σήμερα;
ΑΠ.: Άμορφη.
ΕΡ.: Το 2000 πώς το περιμένετε;
ΑΠ.: Σαν ένα χρόνο παραπάνω.
ΕΡ.: Τι σας έχει μείνει από τη ζωή;
ΑΠ.: Φοβερή ερώτηση! Μοιάζει με το παλιό: εάν δεν είσθε ό,τι είσθε τι θα
θέλατε να είσθε;
ΕΡ.: Το βιβλίο για τα παιδιά;
ΑΠ.: Τρομακτική η δυναμική του.
ΕΡ.: Το μήνυμα της εποχής σήμερα;
ΑΠ.: Προσοχή, κίνδυνος!
ΕΡ.: Τι θα θέλατε να πείτε σε μια γυναίκα;
ΑΠ.: Να μην αφήσει ποτέ τη δουλειά της.
ΕΡ.: Αγαπημένος σας συγγραφέας;
ΑΠ.: Ανακάλυψα αργά τον Ρόμπερτ Μούζιλ και είμαι ακόμη εκεί.
ΕΡ.: Ο δρόμος της λογοτεχνίας;
ΑΠ.: Υπάρχει δρόμος της λογοτεχνίας;
ΕΡ.: Τα βιβλία είναι έργο της μοναξιάς και της σιωπής;
ΑΠ.: Για μένα αναμφισβήτητα.
ΕΡ.: «Το βιβλίο της χαράς»;
ΑΠ.: Παρεξήγηση: Στον τίτλο του βιβλίου η χαρά είναι με κεφαλαίο γιατί είναι
το όνομα της ηρωίδας.
ΕΡ.: Η εποχή μας είναι πνευματική;
ΑΠ.: Πώς να είναι πνευματική με τέτοιο ρυθμό;
ΕΡ.: Η γυναίκα ισότιμη;
ΑΠ.: Έχουν πολλά να γίνουν.
ΕΡ.: Ο φεμινισμός;
ΑΠ.: Υπήρξα από πάντα μεταφεμινίστρια.
ΕΡ.: Βραβεύεται ο συγγραφέας;
ΑΠ.: Αλήθεια, βραβεύονται;
