… ανάμεσα στον Μπιλ Κλίντον και τον απηνή διώκτη του, εισαγγελέα Κέννεθ
Σταρ, είναι εντυπωσιακές. Λες και ο ένας είναι το alter ego του άλλου.
Κατάγονται και οι δυό από ασήμαντες, μικρές πόλεις των ΗΠΑ. Και οι δυό είναι
Νότιοι (ο Μπιλ απ’ το Άρκανσω, ο Κεν από το Τέξας). Είναι σχεδόν συνομήλικοι,
52 ο Κλίντον, 51 ο Σταρ. Και οι δύο σπούδασαν νομικά. Και οι δύο διακρίθηκαν
στην καριέρα τους. Και τους δύο τούς συναρπάζει η πολιτική. Και οι δύο είναι
πεισματάρηδες και μαχητές μέχρις εσχάτων. Και οι δύο πηγαίνουν κάθε Κυριακή
στην εκκλησία. Και οι δύο κάνουν καθημερινά τζόγκινγκ.
… οι ομοιότητες σταματούν. Ο Κλίντον είναι ένας επικούρειος. Ένας γόης ο
οποίος ξέρει ν’ απολαμβάνει τις χαρές που του εξασφαλίζει η ακτινοβολία του
ή το αξίωμά του. Ο Σταρ είναι ο ανάποδος, ο «στριμμένος». Ο πουριτανός που
κατέρριψε στα γκάλλοπ κάθε ρεκόρ αντιπαθητικότητας κάτι όμως που του αρέσει
πολύ. Η ταπείνωση στην οποία υπέβαλε τον Κλίντον σκαλίζοντας την ιδιωτική του
ζωή, και υποχρεώνοντάς τον να πει «ήμαρτον», ήταν η μεγάλη εκδίκησή του
απέναντι σε ό,τι μισεί περισσότερο: Το χάρισμα και την προβολή του αντιπάλου
του. Την ευκολία του να κερδίζει. Το «χαζοχαρούμενο», ξένοιαστο ύφος του είτε
συνομιλεί με τον Γιέλτσιν είτε χαριεντίζεται με τις μαθήτριες κάποιου λυκείου
του Λιτλ Ροκ. Την έλξη που ασκεί στις γυναίκες. Αλλά και την επιτυχία του στην
πολιτική και στα οικονομικά. Ιδού λοιπόν, ο Κέννεθ Σταρ κατάφερε να τσακίσει
τον νεαρότερο, τον δημοφιλέστερο και τον πιο πετυχημένο πρόεδρο των ΗΠΑ από
την εποχή του Τζων Κέννεντυ.
… όπως και στη λογοτεχνία, υπάρχουν αρκετά προηγούμενα τύπου Σταρ, γράφει η
«Μοντ», που αναζητεί παραλληλισμούς. Ο ήρωας του Μελβίλ στον «Μόμπυ Ντικ»
τυφλώνεται από το μίσος του για ένα θαλάσσιο κήτος, στο οποίο βλέπει το
Απόλυτο Κακό. Στους «Αθλίους» του Ουγκώ, ο Ιαβέρης δεν ζει πάρα για να
ξαναστείλει στο κάτεργο τον Γιάννη Αγιάννη. Στη Γαλλική Επανάσταση, ο
Ροβεσπιέρος καρατομεί χωρίς δεύτερη σκέψη όποιον, βάσει των αδιαπραγμάτευτων
αρχών του, μπορεί να χαρακτηριστεί «εχθρός του λαού». Ένα άλλο προηγούμενο
είναι, από μιά άποψη, ο Ιερώνυμος Σαβοναρόλας. Κέρβερος σε θέματα ηθικής
τάξης, ανυποχώρητος κατήγορος του αμαρτωλού Πάπα αλλά και των καλλιτεχνών που
τολμούσαν να εικονίσουν γυμνό το ανθρώπινο σώμα, ο φλογερός καλόγερος του 15ου
αιώνα κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί άρχων της Φλωρεντίας για να γίνει όμως, αμέσως,
ο στυγνότερος διώκτης της επιστήμης, των γραμμάτων, της τέχνης και εν γένει
κάθε «παρεκτροπής». Αλλά δεν το χάρηκε πολύ. Τον περίμενε ο αφορισμός. Και ο
ξεσηκωμός των Μεδίκων και των ίδιων των καλογήρων που τον έσυραν και τον
κρέμασαν στην πλατεία ρίχνοντας και το σώμα του, κατόπιν, στην πυρά.
|
|
… δεν κινδυνεύει. Έχει τουλάχιστον προστάτες στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα οι
οποίοι όχι μόνο τον λατρεύουν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρει, αλλά θα
τον ήθελαν και πρόεδρο των ΗΠΑ. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Κλίντον είχε
ταχθεί υπέρ της διατήρησης του θεσμού των «ανεξάρτητων» εισαγγελέων το 1994
(όταν μάλιστα ερευνούσαν τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Χουαϊτγουώτερ). Σώμα
ειδικό, που δημιουργήθηκε το 1978, σε απάντηση στις κυβερνητικές παρεμβάσεις
στη δικαιοσύνη επί Νίξον, οι δικαστικοί αυτοί δεν έχουν την παραμικρή
διοικητική εξάρτηση ούτε καν από το ειδικό δικαστήριο που τους διορίζει.
