Πριν από ένα χρόνο η 43χρονη Κάτια Γιαννακοπούλου δεν μπορούσε να πιστέψει
πως το δικό της χέρι θα έκοβε το νήμα της ζωής του επίγειου θεού της, όπως
συνήθιζε να αποκαλεί τον αρχιμανδρίτη Άνθιμο Ελευθεριάδη. Κι όμως σήμερα η
ίδια γυναίκα, που εμφανίζεται ότι ικανοποιούσε κάθε επιθυμία του αρχιμανδρίτη,
μεταφέρεται από τις φυλακές του Κορυδαλλού, όπου κρατείται τους τελευταίους
δώδεκα μήνες, στο εδώλιο του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας να
δικαστεί για τη δολοφονία του Άνθιμου Ελευθεριάδη.
|
Κάτια Γιαννακοπούλου, Άνθιμος Ελευθεριάδης. Την ώρα που είδα το αίμα να ξεπηδάει από το στήθος του, δεν ήξερα αν ήταν δικό μου ή δικό του
|
ΕΚΕΙΝΟ το πρωινό, της 22ας Ιουλίου 1997, η Κάτια Γιαννακοπούλου, φορώντας μία
ξανθιά περούκα και έχοντας κρυμμένο στην τσάντα της το όπλο που είχε αγοράσει,
περίμενε καρτερικά έξω από το σπίτι του Άνθιμου, στη Νέα Σμύρνη. Οι σχέσεις
τους τον τελευταίο καιρό, όπως η 43χρονη κατηγορουμένη υποστηρίζει, είχαν
φτάσει σε σημείο οριακό. Ένιωθε ότι την αντιμετώπιζε σαν ξένη. Και δεν
μπορούσε να το αντέξει, ύστερα από όλα όσα είχαν γίνει ανάμεσά τους.
Η ερωτική τους ιστορία είχε λέει και οικονομική διάσταση, καθώς φέρεται να
είχε δανείσει τον Άνθιμο με περίπου 20.000.000 δραχμές. Άλλοτε τα χρήματα αυτά
τού τα έδινε για να τον συνδράμει στην αποπεράτωση ενός θρησκευτικού έργου και
άλλοτε πάλι για να καλύψει προσωπικές του ανάγκες. Οι ισχυρισμοί της αυτοί δεν
φαίνονται να είναι αβάσιμοι, καθώς έχει στα χέρια της την γραπτή δήλωση του
αρχιμανδρίτη περί της οφειλής του, στην οποία αναφέρει ότι οι κληρονόμοι του
μετά τον θάνατό του οφείλουν να καταβάλουν στην Γιαννακοπούλου τα 20.000.000
δραχμές ή το σπίτι του, εφόσον το επιθυμούσαν.
ΣΚΛΑΒΑ
«Έγινα η σκλάβα του έχει πει στην ανακριτική της απολογία η δούλα του. Το
πειραματόζωό του. Επάνω στο σώμα και την ψυχή μου δοκίμαζε τα πάντα. Μετά την
πρώτη μας ολοκληρωμένη ερωτική επαφή, που ποτέ δεν θεώρησα σαν αμαρτία, λέγαμε
να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε». Όσο όμως ο καιρός περνούσε το αντίθετο
συνέβαινε. Και όταν άρχισε να βλέπει ότι αλλάζει η συμπεριφορά τού μικρού της
«θεού» άρχισε να καταγράφει τις συνομιλίες τους, που είχαν περιεχόμενο ερωτικό
και οικονομικό. Πώς αυτή η γυναίκα, η αφοσιωμένη στον αρχιμανδρίτη, έφτασε στο
σημείο να γίνει δολοφόνος;
ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑ
Τη δική της εξήγηση δίνει στην απολογία της.
«Τη μία στιγμή σκεφτόμουν ότι πρέπει να τον σκοτώσω έχει πει ενώπιον του
ανακριτή κ. Κων. Γκανιάτσου και την άλλη μετάνιωνα. Αναρωτιόμουν τι πήγα να
κάνω. Μπαινόβγαινα στο αυτοκίνητο χωρίς να βλέπω τον κόσμο που περνούσε. Όταν
τον είδα προχώρησα προς το μέρος του. Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Τότε
διέκρινα στα μάτια του την άρνηση. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, αν έπρεπε να
πυροβολήσω στα πόδια ή να τον αγκαλιάσω και να του πω, ξύπνα σε αγαπάω. Τελικά
έβγαλα το πιστόλι και χωρίς να ξέρω τι κάνω πυροβόλησα σχεδόν εξ επαφής την
στιγμή που αυτός γυρνούσε την πλάτη αδιαφορώντας για μένα. Την ώρα που είδα το
αίμα να ξεπηδάει από το στήθος του δεν ήξερα εάν ήταν δικό μου ή δικό του».
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Μόλις με αυτόν το βίαιο τρόπο είχε γράψει το τέλος. Το τέλος για τη ζωή του
επίγειου θεού της, που σήμανε και το δικό της τέλος, όχι το φυσικό αλλά το
ηθικό και το συναισθηματικό.
Ένιωσε να βρίσκεται ξαφνικά στο κενό. Ποτέ δεν αρνήθηκε ότι δολοφόνησε τον
Άνθιμο Ελευθεριάδη, αν και από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκε μετανιωμένη. «Αν
ήταν δυνατόν είχε πει να τον αναστήσω με πέντε φιλιά γεμάτα από το αίμα
της μετανιωμένης μου καρδιάς θα το είχα κάνει». Αν ήταν δυνατόν… Ήταν όμως
πολύ αργά.
ΣΤΗΡΙΓΜΑ
Και εκεί που ένιωθε μόνη βρήκε το δυνατότερο στήριγμα στο πρόσωπο του συζύγου
και του γιου της. Δεν έφταιξαν σε τίποτα κι όμως βρέθηκαν άθελά τους στο
επίκεντρο αυτής της ιστορίας. Όλους αυτούς τους μήνες που η Κάτια
Γιαννακοπούλου βρίσκεται στη φυλακή προσπαθούν όσο μπορούν να την
βοηθήσουν. Αν και για εκείνη αυτό που μετράει περισσότερο απ’ όλα είναι το
γεγονός ότι οι δικοί της άνθρωποι, τους οποίους πρόδωσε με τη συμπεριφορά της,
δεν την ξεχνούν και δεν την απορρίπτουν.
ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Εκτός όμως από τους δικούς της ανθρώπους, τους οποίους η ίδια θεωρεί θύματα
της υπόθεσης, η κατηγορουμένη λαμβάνει μέσα στη φυλακή δεκάδες γράμματα από
άγνωστους σε αυτήν άνδρες και γυναίκες, που της εκφράζουν τη συμπαράστασή τους
και της εύχονται καλή τύχη εν όψει της κρίσης της από τη Δικαιοσύνη.
