Όλοι μας μπορούμε να παίξουμε 90 λεπτά ποδόσφαιρο ή 40 λεπτά μπάσκετ, αλλά
κανένας δεν μπορεί εύκολα να περάσει 15 μαρτυρικές ώρες στη σέλα μιας
μοτοσυκλέτας, ακολουθώντας βουνίσια μονοπάτια ή περνώντας μέσα από ποτάμια…
πάντα σε ρυθμό αγώνα!
|
Ουδόλως νενικήκαμεν. Ύστερα από τουλάχιστον 20 πτώσεις σε 80 σκληρά χιλιόμετρα, χωρίς «χέρια», χωρίς αντοχή και χωρίς βενζίνη, τερματίζουμε… «δημοσιογραφικώς»!
|
ΜΙΛΑΜΕ φυσικά για αγώνες εντούρο, αγώνες αντοχής με μοτοσυκλέτα, αγώνες
εξαιρετικά δύσκολους, που εκτός από άριστη φυσική κατάσταση, απαιτούν σωστή
τεχνική, κατάλληλο εξοπλισμό και… πολύ κουράγιο. Αυτό που κάνει τους αγώνες
εντούρο να ξεχωρίζουν από κάθε άλλο είδος αγώνων μοτοσυκλέτας, είναι η
μοναδική αίσθηση της αναμέτρησης με τον ίδιο σου τον εαυτό. Εδώ δεν υπάρχουν
πίστες και προκαθορισμένες διαδρομές. Μονάχα μερικά σήματα σού δείχνουν το
εκτός δρόμου μονοπάτι της δοκιμασίας, ανάμεσα σε δέντρα, πέτρες, αδιάβατες
πλαγιές, βράχους, ποτάμια και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Μέσα στο φυσικό
περιβάλλον είσαι μόνος σου, με τον χρόνο να μετράει διαφορετικά. Το να είσαι
πολύ γρήγορος αναβάτης με άριστη τεχνική δεν παίζει τον σημαντικότερο ρόλο.
Εκτός από φυσική κατάσταση, χρειάζεται και ψυχραιμία, εμπειρία, αυτοσυγκράτηση
και αποθέματα εσωτερικής δύναμης… κυρίως όταν βλέπεις τα πάντα να χάνονται
από μπροστά σου.
ΛΙΓΑΚΙ ΑΚΟΜΑ!
Για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, ένας
αγώνας εντούρο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία! Είναι ο καλύτερος τρόπος για να
δουν μπροστά στα μάτια τους το αδύνατο. Αυτό το «αδύνατο» που για κάποιους
άλλους δοκιμασμένους στο άθλημα είναι «εύκολο» και βατό. Έχοντας
συμμετάσχει ο ίδιος σε αρκετούς ελληνικούς αγώνες εντούρο, αλλά σε μικρότερη
ηλικία, δοκίμασα την τύχη μου στο 4ο «Άρτεμις», έναν αγώνα του πανευρωπαϊκού
πρωταθλήματος, που γινόταν χθες και προχθές στη Σπάρτη. Ήμουνα και εγώ από
εκείνους που νόμιζαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, με απροπόνητο κορμί και
ισχυρή θέληση. Το σώμα μου λύγισε επάνω σε κάτι γλιστερούς βράχους στα 60
χιλιόμετρα της διαδρομής. Η ψυχή μου βγήκε περνώντας για 7η – 8η φορά έναν
παραπόταμο του Ευρώτα, την Κελεφίνα. Παρακαλούσα να τελειώσει το μαρτύριο,
έχοντας καλύψει κάπου 80 χιλιόμετρα σε 5 ώρες, ενώ ο αγώνας της ημέρας ήταν
πάνω από 250! Βρεγμένος μέχρι το κόκαλο και ασθμαίνων από την υπερπροσπάθεια
κάπου μέσα στο δύσβατο μονοπάτι της Κελεφίνας, κέντριζα το ένστικτο της
αυτοσυντήρησης και εκείνο λειτουργούσε… «έλα λιγάκι ακόμα… ποιος θα σε
βγάλει από εδώ μέσα… έλα λιγάκι ακόμα…». Δεν άργησα να μείνω και από
βενζίνη! Σύρθηκα με κάτι σταγόνες στο ντεπόζιτο μέχρι το χωριό Θεολόγος. Βρήκα
τον Γιώργο, πήρα τη σωστή βενζίνη από το αλυσοπρίονο και… τερμάτισα όμως!
|
Παγκόσμιοι πρωταθλητές. Με το Νο 22 ο Τζιοβάνι Σάλα, απόλυτος νικητής του αγώνα και πίσω του ο επίσης Ιταλός πρωταθλητής Μάριο Ρινάλντι
|
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά στην Ελλάδα έγινε ένας αγώνας εντούρο που «μετρά» για το
Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, για πρώτη φορά ήρθαν δύο παγκόσμιοι πρωταθλητές, οι
Ιταλοί Τζιοβάνι Σάλα και Μάριο Ρινάλντι να συμμετάσχουν και για πρώτη φορά
έγινε ένας τόσο καλοστημένος αγώνας στα μονοπάτια του Πάρνωνα, στο βουνό όπου
κατ’ εξοχήν λατρευόταν η θεά Άρτεμις.
Για πρώτη φορά επίσης μια ολόκληρη πόλη είχε κρεμαστεί από τη γέφυρα του
Ευρώτα και είχε σκαρφαλώσει στα βουνά, για να δει τα «παλικάρια με τις
μοτοσυκλέτες» αψηφώντας τη βροχή που έπεφτε για δύο ημέρες συνεχώς.
Το 4ο εντούρο «Άρτεμις» ήταν κατά γενική ομολογία πολύ δύσκολος αλλά και
απολαυστικός αγώνας για όσους συμμετείχαν.
Περισσότεροι από 80 αναβάτες πήραν εκκίνηση και τις δύο ημέρες, λιγότεροι από
40 τερμάτιζαν κάθε φορά!
Η βροχή φούσκωνε τα ποτάμια, έλιωνε τις πλαγιές, διέλυε τα μονοπάτια, έκανε τα
βράχια απίστευτα γλιστερά και μπερδευόταν γλυκά με τον ιδρώτα των οδηγών που
έρεε άφθονος.
Συνολικά και τις δύο ημέρες, όσοι συμμετείχαν, πέρασαν 15 ώρες και 20 λεπτά
επάνω στις μοτοσυκλέτες τους, οδηγώντας σε δύσβατα μονοπάτια, υπό αντίξοες
συνθήκες και δοκιμάζοντας ανελέητα την αντοχή τους σε κάθε επίπεδο.
Η οργάνωση του αγώνα ήταν πολύ καλή, η σήμανση στις απλές διαδρομές εξαιρετική
και το πρόσωπο πίσω από αυτή την απίθανη για τα ελληνικά δεδομένα διοργάνωση
είναι ο Παναγιώτης Σιδέρης, που αγαπά το άθλημα και δίνει τον εαυτό του ολόψυχα.
Τώρα όσον αφορά τα αποτελέσματα, ο Ιταλός Τζιοβάνι Σάλα έδειξε την κλάση του
νικώντας άνετα και τις δύο ημέρες, ενώ ο Μάριο Ρινάλντι ήρθε δεύτερος στον
χθεσινό αγώνα. Από τους Έλληνες αναβάτες ξεχώρισαν οι Θανάσης Αργυρόπουλος,
Χάρης Πουλόπουλος, Αδάμος Πράσσος, Τάκης Μανιάτης, Ανδρέας Κυρίτσης, Βασίλης
Ορφανός κ.ά. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες και η ακούραστη Ιταλίδα Ντόρι
Μολινάρι, που είχε μια άτυχη πτώση την πρώτη ημέρα, ενώ ανάμεσα στις «σκούπες»
(αναβάτες συνοδείας) ήταν και ο γνωστός ηθοποιός Γιώργο Νινιός.
|
Εντελώς μούσκεμα! Έβρεχε ανελέητα στη Σπάρτη, περνούσε και η διαδρομή από ποτάμια, αλλά μούσκεμα γίναμε από τον ιδρώτα
|
ΠΟΛΛΟΙ θα αναρωτηθούν για ποιον λόγο θα έβαζε κανείς τον εαυτό του να περάσει
τέτοια δοκιμασία. Μήπως όλοι αυτοί που τρέχουν στο εντούρο είναι τρελοί;
Την απάντηση την παίρνει κανείς μετά τον αγώνα. Την ώρα εκείνη που τα κόκαλα
πονάνε από την καταπόνηση αλλά και τις πτώσεις.
Την ώρα που ξεδιπλώνονται σαν κινηματογραφικό φιλμ τα υπέροχα τοπία της
διαδρομής, η εξέλιξη της υπερπροσπάθειας και η μοναχική αίσθηση της επαφής με
τη φύση, έχοντας σαν σύντροφο μια όχι πάντα υπάκουη μοτοσυκλέτα. Αξίζει να το
δοκιμάσει κανείς; Χωρίς αμφιβολία, ναι!
