Πρίγκιπες, σουβλάκια και σφηνάκια…

Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τους δρόμους γύρω από μια ντυμένη με…

γκαζόν (!) πλατεία να πλημμυρίζουν με νιάτα και παρέες; Ποιο μυστήριο υλικό

προσδίδει στον καφέ της συγκεκριμένης πλατείας τόσο εθιστική γεύση; Από πού

βγαίνει η μαγνητική δύναμη 19.000 τραπεζοκαθισμάτων και είναι πάντα

κατειλημμένα με το που σκάει η άνοιξη; Και τέλος πάντων, τι ήταν αυτό που

έκανε τον Δημήτρη, τη Ματίλντα, τον Αλέξανδρο και την Ανθή να αφήσουν τη βολή

της γειτονιάς τους στο Ηράκλειο Αττικής και να ξεροσταλιάζουν έξω στο κρύο

περιμένοντας να αδειάσει τραπέζι για να τσικνίσουν όπως το έθιμο απαιτεί;

Η πλατεία στο Μπουρνάζι δεν είναι πια μόνο για τους μυημένους. Σήμερα την

επισκέπτονται χιλιάδες. Φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι και άνεργοι. Ο δείκτης

της ηλικίας πάντως κρατιέται σε χαμηλά επίπεδα. Από 15 έως 40. Αυτοί που

επιμένουν να ψάχνουν το αλάτι της ζωής περνώντας το ποτάμι που χωρίζει την

Αττική σε δύο όχθες δεν τρομάζουν στην ιδέα τού να πάνε με το λεωφορείο για

καφέ, και με τα πόδια ­ αν χρειαστεί ­ στο σπίτι. Το έχουν ξανακάνει. Κι

επιμένουν να έρχονται ξανά και ξανά γιατί ξέρουν ότι σε κάποιο από τα 430

μαγαζιά της περιοχής υπάρχει το δικό τους στέκι. Είτε η όρεξή τους τραβάει

ελληνάδικο, είτε πολυθρόνα και φραπεδάκι στον ήλιο, είτε χορό σε ήχους

Ministry, είτε κρέπα και σαντουιτσάκια, είτε ψητό στη λαδόκολλα. Θα περάσουν

καλά και μάλιστα χωρίς να κάνουν έρανο την επομένη.

ΠΡΙΝ από δυο-τρία χρόνια στην πλατεία υπήρχε μόνο ένα σουβλατζίδικο. Σήμερα

έχουν προστεθεί ακόμα: ένα «Everest», μια «Pizza Hut», ένα «Δωδώνη», ένα

«Goody’s» κι ένας «Δεληολάνης». Λογικό. Ύστερα από ένα ποτό σε κάποιο από τα

δεκάδες μπαράκια /καφέ/παμπ/κλαμπ της γειτονιάς, μια λιγούρα στο στομάχι για

κάτι γλυκό ή αλμυρό την έχεις. Δεν την έχεις;

Από την Αγίας Παρασκευής και την Κύπρου, έως την Κωνσταντινουπόλεως και την

Παρασκευοπούλου οι δρόμοι είναι κατειλημμένοι από σταθμευμένα τροχοφόρα.

Παρέες, παρέες κυκλοφορούν με τα πόδια ή πάνω σε μηχανές, αλλά γενικά η

κατάσταση είναι ακόμα αντιμετωπίσιμη. Είναι Τσικνοπέμπτη του φετινού Φλεβάρη,

το ρολόι δείχνει εννιά αλλά με δυσκολία βρίσκει να παρκάρει κανείς στους πέριξ

της διάσημης πλατείας δρόμους. Τα κυβικά κρατιούνται σε χαμηλά επίπεδα με

ανοδικές τάσεις όμως. «Αυτήν τη στιγμή κυκλοφορούν καμιά δεκαριά Ζ3, το

καλοκαίρι είχε σκάσει μύτη και μια Μαζεράτι», λέει με νόημα ο

εικοσιπεντάχρονος Ιδομενέας που τρελαίνεται για τις στατιστικές και το… τσίπουρο.

ΑΝΕΣΗ ΧΩΡΟΥ

Η πλατεία φαίνεται ήσυχη και η εικόνα των χιλιάδων άδειων, λόγω ατμοσφαιρικής

θερμοκρασίας, τραπεζοκαθισμάτων θα μπορούσε να είναι κάπως καταθλιπτική.

Διαπερνώντας τις τεράστιες τζαμαρίες των καταστημάτων με το βλέμμα μπορεί να

δει κανείς μισοφωτισμένες αίθουσες που έχουν αρκετή άνεση χώρου. Κανείς πάντως

δεν δείχνει ούτε να ανησυχεί ούτε να άγχεται. «Η κίνηση θ’ αρχίσει όταν

γλείψουν και το τελευταίο διαθέσιμο παϊδάκι», όπως λέει με ψύχραιμο ύφος ο

Νίκος που το’χει δει το έργο κι άλλες Τσικνοπέμπτες. Όλοι γυρνούν στον τόπο

του εγκλήματος…

Ακόμα και σ’ αυτή, την επετειακή κρεοφαγία πάντως, οι πρίγκιπες της Δυτικές

Όχθης, όπως τους βάφτισαν οι Πυξ Λαξ, είναι ικανοί να δώσουν τη δική τους

εκδοχή. Γιατί πού αλλού θα μπορούσε κανείς να συνδυάσει τους Portishead με

το… σουβλάκι και τα σφηνάκια τεκίλα Mescal με ροδοκοκκινισμένο λουκάνικο και

ψωμάκια; Τα παιδιά στο Περιστέρι προσέχουν το στομάχι και τις ανάγκες τους

χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της ετικέτας. Και δεν ντρέπονται καθόλου να

βάλουν τις ψησταριές δίπλα στην πόρτα του μαγαζιού. Θα πάρετε ένα σουβλάκι με

το ουίσκι σας;

Πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί την απρόσμενη προσφορά. «Ε, για μας εδώ είναι

κάτι σαν έθιμο. Μέρα που είναι σήμερα», εξηγεί ο Νίκος Κατσούλης μπροστά από

τα πυρωμένα κάρβουνα. Δίπλα στην ψηστιέρα, πάνω σ’ ένα τραπεζάκι, υπάρχει ένα

χαρτόκουτο με λαδόκολλα και σουβλάκια έτοιμα για ψήσιμο. Σ’ ένα πλαστικό

μπολάκι έχει αναμειχθεί αλάτι, πιπέρι και ρίγανη. Μια κοπέλα με ολόσωμη

βελουτέ φόρμα και γυμνή πλάτη, βγαίνει από το μαγαζί τουρτουρίζοντας.

«Έτοιμα;» ρωτάει. Σε λίγο, που θα είναι έτοιμα, η Γιάννα θα ξανάρθει με

πλαστικά πιατάκια που θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού. Μέρα που είναι, οι

πελάτες που επέλεξαν να πιουν ένα ποτό τσικνίζουν στο μπαρ.

Ο Νίκος θυμάται στα παιδικά του χρόνια που στη θέση της Πλατείας Μπουρναζίου

υπήρχε ένα ποτάμι και γύρω του δεκάδες βουστάσια. Μάλιστα, κύριοι. Εδώ που

σήμερα ο αέρας για ένα μαγαζί με 25 τραπέζια υπερίπταται στα 30 εκατομμύρια

δραχμές και η «προστασία» τιμάται στις 100.000 δραχμές την εβδομάδα, κάποτε

έβοσκαν ειρηνικά αγελαδίτσες. Μετά ήρθε η χούντα «το ’67 δεν ήταν;» και έδιωξε

τα βουστάσια. Η θεμελίωση του Domus στο τέλος της δεκαετίας του ’70 σημάδεψε

την αρχή της μεταμόρφωσης. Κάτι άρχισε να κινείται στην πλατεία, όπου έπαιζαν

τα πιτσιρίκια. Κι από ένα σημείο και μετά η πλατεία έγινε αγνώριστη.

«Τι να σας πω; Επί εφτά χρόνια, από το ’78 έως το ’85, ήμασταν το μοναδικό

μαγαζί εδώ», λέει ο κ. Γιώργος Καράμπελας, ιδιοκτήτης καφετέριας-πιτσαρίας που

μετοίκησε από το Γύθειο Λακωνίας στην αττική γη, ζει στη Νέα Ερυθραία κι

επενδύει στο Μπουρνάζι. Το μαγαζί του βρίσκεται στην απέναντι γωνία από το

«Εντελβάις», «που είχα παλιά με το συνεταίρο μου. Πριν από είκοσι χρόνια

βέβαια ο κόσμος έβγαινε έξω για πάστα αμυγδάλου και σοκολατίνα. Οι καιροί αλλάζουν».

ΠΙΣΤΗ ΠΕΛΑΤΕΙΑ

Νεαροί κουρεμένοι ιδιαίτερα προσεχτικά συνοδεύουν κοπελιές με την τελευταία

λέξη του μέικ απ στο πρόσωπο. Προχωρούν όχι τυχαία, αλλά με συγκεκριμένη

κατεύθυνση. Κάθε μαγαζί έχει την δική του πιστή πελατεία. Υπάρχουν λοιπόν οι

τύποι «Fredo», οι τύποι «Κόκαλο», οι τύποι «Ηχοδρόμιο», οι τύποι «Χαλάλι»,

αλλά και οι τύποι «New Flame».

Τα ελληνικά είναι το μπεστ σέλερ στις προτιμήσεις. Το μεγαλύτερο κλαμπ σε

χωρητικότητα και με τη φήμη της πιο σκληρής πόρτας στην περιοχή, παίζει μόνον

ελληνικά και είναι «πρέπει» πέρασμα. «Το 334 π.Χ. κέρδισε τη μάχη του Γρανικού

ο Μέγας Αλέξανδρος και το μαγαζί ονομάστηκε έτσι, γιατί πιστεύουμε ότι κι

εμείς κερδίσαμε τη μάχη της διασκέδασης», πληροφορεί με ευγένεια ο Γιώργος. Η

Αγίας Πελασγίας στα χρόνια του Αλκαίου και της Γαρμπή γίνεται δεύτερος

Γρανικός και όσοι διαβούν τα σύνορα είναι καταδικασμένοι να διασκεδάσουν.

Χίλια εκατό άτομα χωράει το κλαμπ και τα Παρασκευο-σαββατόβραδα δεν μπορείς

ούτε ν’ ανασάνεις από τον πανικό. Τελευταίας τεχνολογίας φωτορυθμικά, ήχος

μπιτάτος και καπνοί για να καούν τα ντέρτια.

Ο κόσμος ντυμένος τύπου «Σότρις» θα μπορούσε άνετα να πάει μετά κατά King Size

μεριά χωρίς να εκτεθεί ενδυματολογικώς (τουλάχιστον).

ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Μια πόρτα τραβάει την προσοχή μας. Είναι ένας μισός κύλινδρος μπροστά από μια

πρόσοψη βαμμένη με ροζ και γαλάζιες ρίγες. Μια πλαστική αποκριάτικη μάσκα

δίνει το στίγμα της ημέρας. Και με φλογερό νέον η πινακίδα «New Flame». Μέσα,

άδεια τραπέζια με καρέκλες και στη διαπασών ο «Παλιόκαιρος». Στα δευτερόλεπτα

που τα μάτια χρειάζονται να συνηθίσουν στο σκοτάδι διακρίνουμε τον Δημήτρη

ακουμπισμένο στην άκρη του μπαρ να καπνίζει μόνος του. Είναι ο ντι τζέι του

μαγαζιού. «Εδώ θα βρείτε κόσμο μετά τη μία η ώρα, τώρα είναι νωρίς», λέει

κάπως ανόρεχτα που πρέπει να απαντήσει σε ερωτήσεις. Ναι, παίζει μόνο ελληνικά

στο CD, ναι, ο κόσμος χορεύει πάνω στα τραπέζια, όχι, ο ίδιος δεν διασκεδάζει

παρ’ ότι βγαίνει με την παρέα του στην ίδια περιοχή, «γιατί όταν δουλεύεις τη

νύχτα είναι αλλιώς». Τον αφήνουμε στην ησυχία του. Ανοίγοντας την βαριά

ημικυλινδρική πόρτα κοντεύουμε να πέσουμε πάνω σε τρεις κυρίες με έντονο

βάψιμο και ξανθά μαλλιά, που λένε κάτι στη γλώσσα τους γελώντας για το παρ’

ολίγον ατύχημα. Μάλλον δουλεύουν κι αυτές τη νύχτα.

Στην Αγίας Παρασκευής οι όγκοι μεγαλώνουν. Πάλι έκανε το θαύμα της η σύγχρονη

αρχιτεκτονική. Πού είσαι, κύριε Pei, να δεις τι εστί Κόλαση; Ένα υλικό που

μοιάζει με πεπιεσμένο χαρτόνι σχηματίζει τις πύλες της και δύο παλτοντυμένοι

πλην γλυκομίλητοι κύριοι μάς κάνουν πάλι σαφές πως «μετά τη μία θα’ χει κόσμο

απόψε».

Απέναντι από τις πύλες της Κολάσεως οι «Κολώνες», δίπλα το space «Ηχοδρόμιο».

Πάμε στο «Domus» προτείνει ο Γιάννης, που έχει ακούσε για το πιο ιστορικό

μαγαζί της γειτονιάς, αλλά δεν ήταν από αυτούς που περνάνε το ποτάμι.

ΠΟΣΟΙ άνθρωποι χρειάζονται για να φάνε… 65 αρνιά; Ιδού το ερώτημα, αλλά

ποιος να απαντήσει. Στο μαγαζί της Φωτεινής Κόνιαρη του Λυκούργου και της

Ευδοξίας η ουρά σταματάει μόνο όταν εξαντλείται το ψητό. Ο 17χρονος Γιώργος

και ο φίλος του ο 16χρονος Μιχάλης αποφασίζουν να δράσουν διά της πλαγίας

πόρτας. Μάταια. Δεν τους πάει απόψε. «Τα ‘δωσαν όλα ρε γαμώτο» λένε

χαμογελώντας για την γκαντεμιά τους. Γιατί, τι ήθελαν τα παιδιά;

Λίγο ψητό και λίγο χύμα κρασί, μέρα που ‘ναι. Το κέφι εξασφαλισμένο από την

παρέα των φίλων που τους περιμένουν στο σπίτι. Όμως δεν θα γυρίσουν άπρακτοι.

Μια βόλτα από την Ταβέρνα του Καραγκιόζη ίσως είναι πιο αποδοτική. Με τι θα

άλλαζαν τη δική τους πλατεία; «Ξέρω ‘γω, δύσκολα. Α, κάτσε. Με τα Εξάρχεια».

Η πινακίδα έξω από το μαγαζί της κ. Φωτεινής είναι φωτεινή και κίτρινη, σαν κι

αυτές που έχουν τα βενζινάδικα. Ευανάγνωστη από πολλά μέτρα μακριά. Αρνί

σούβλας 2.470 δραχμές. Κοκορέτσι 3.120. Σπληνάντερο, γαρδουμπάκια, κεφαλάκι

και παϊδάκια. Ο κύριος με την αποφασισμένη για όλα φωνή και το βλέμμα πυρετού

κρατάει ένα μικρό μπαλταδάκι και πάνω στο ξύλο διαμελίζει με ταχύτητα

επιδέξιου Κινέζου μάγειρα το κρέας. Όλα γίνονται στο πεζοδρόμιο. Μπροστά από

μια πραγματικά πρωτότυπη τεράστια ψησταριά ­ κάτι σαν δωμάτιο δέκα

τετραγωνικών όπου ψήνονται οι οβελίες.

Ο αχνός από το λαχταριστό ψητό κάνει το στομάχι να τραγουδάει και τους καμιά

τριανταριά υπομονετικούς να αισθανθούν το ηθικό τους αναπτερωμένο. Ναι, αξίζει

τον κόπο να περιμένουν λίγο ακόμα γι’ αυτή τη λιχουδιά. Άλλωστε, τι

Τσικνοπέμπτη είναι αυτή χωρίς τον αχνό;

Η οδός Θηβών οδηγεί στο Μπουρνάζι των κλαμπ μέσα από μυρωδιές ψητού. Ο

Ιδομενέας περιμένει πίνοντας τσίπουρο σ’ ένα ανθοπωλείο ­ αν μπορεί ποτέ να

γίνει αυτό. Κι εκεί που νομίζαμε ότι περάσαμε την πιο σκληρή πόρτα της Αθήνας,

μας υποδέχτηκαν έξω από τα μπαρ με σουβλάκια στο χέρι.