ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ Γεννήθηκα για να είμαι πρώτος

«Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ με την καρδιά λιονταριού» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ζωής

του Μίμη Δομάζου. Του ποδοσφαιριστή που «απεικόνισε» στους Έλληνες φιλάθλους

τι θα πει «μαγεία του ποδοσφαίρου». Με τις ασύλληπτες ασίστ, τις απίστευτες

ντρίπλες και την ηγετική φυσιογνωμία, ο Δομάζος έγραψε τη δική του ιστορία στο

ελληνικό ποδόσφαιρο. Και είναι πολλοί αυτοί που τον θυμούνται ακόμα και σήμερα

και τον χτυπούν φιλικά στην πλάτη, εκφράζοντας τον θαυμασμό τους στο πρόσωπό

του και στο αστείρευτο ταλέντο του. Είναι ένας τρόπος για να τον ευχαριστήσουν

που τόσα χρόνια τους απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο είναι «βασιλιάς των αθλημάτων».

Ο Μίμης είναι απλός άνθρωπος. Λαϊκός. Μιλάει καθημερινά με τον κόσμο. Συζητάει

τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις. Και δεν αποφεύγει τις συγκρίσεις.

«Αν αγωνιζόμουν σήμερα, καμία ελληνική ομάδα δεν θα μπορούσε να με πληρώσει»

υποστηρίζει και το πρόσωπό του «λάμπει» από υπερηφάνεια. «Γεννήθηκα για να

είμαι πρώτος» είναι το «σλόγκαν» του Μίμη Δομάζου, ο οποίος δεν διστάζει να

αποκαλύπτει τη μεγάλη αξία του. Τον συναντήσαμε στο μαγαζί του. Τη θρυλική

καφετέρια στην Πλατεία Βικτωρίας, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί στέκι. Εκεί

συγκεντρώνονται οι παλαιοί και οι νέοι Παναθηναϊκοί.

Οι πρώτοι αναπολούν και νοσταλγούν, οι τελευταίοι ρωτούν για να μάθουν. Και ο

Δομάζος είναι πολλές φορές ο «αρχηγός» της συζήτησης. «Συντονίζει» και

διηγείται ιστορίες που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη του. Για να θυμούνται

οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

Έβγαλα δελτίο κρυφά

«Πράσινος» από… κούνια είναι ο Μίμης Δομάζος. Το αποκαλύπτει περήφανος. Και

μας ανοίγει την καρδιά του: «Γεννήθηκα απέναντι από το γήπεδο της Λεωφόρου,

στο νοσοκομείο «Έλενα»», λέει και χαμογελάει με νόημα. «Η ποδοσφαιρική μου

καριέρα ξεκίνησε από την αλάνα. Εκεί έμαθα ποδόσφαιρο. Παίζαμε ξυπόλητοι, αλλά

παρ’ όλα αυτά υπήρχε φανατισμός ανάμεσα στις γειτονιές. Πάθος για ποδόσφαιρο.

Αγαπούσαμε αυτό που κάναμε. Και το κάναμε καλά. Η Άμυνα Αμπελοκήπων ήταν η

πρώτη μου ομάδα. Σε ηλικία 12 χρόνων έβγαλα δελτίο, κρυφά από τη μητέρα μου.

Δεν συμφωνούσε με το επάγγελμα που είχα επιλέξει. Μάλιστα, όταν πήρα μεταγραφή

στον ΠΑΟ, η μάνα μου δεν άκουγε στο ραδιόφωνο τους αγώνες, μήπως τραυματιστώ

και στενοχωρηθεί. Έπρεπε να καταλάβει ότι δεν έγινα, αλλά γεννήθηκα

ποδοσφαιριστής!», τονίζει με σοβαρό ύφος.

Οι «ψαράδες»

Η μεταπήδηση του Μίμη Δομάζου στον Παναθηναϊκό ήταν θέμα χρόνου. «Στις αλάνες

μάς παρακολουθούσαν κάτι «ψαράδες» όπως τους έλεγαν εκείνη την εποχή. Ανάμεσά

τους και ο μεγάλος Γκλίσοβιτς, προπονητής του ΠΑΟ. Θαύμαζε το ταλέντο μου και

δεν το έκρυβε. Με πλησίασε. Αυτό κι αυτό, μου είπε. Λίγα λόγια και καλά. Η

παρέα της αλάνας διαλύθηκε και ο καθένας χάραξε τον δρόμο του. Ήμουν 15 χρόνων

όταν πήγα στον Παναθηναϊκό και εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε το πρώτο πρωτάθλημα

εθνικής κατηγορίας».

Στο κλίμα της νέας ομάδας, ο Δομάζος δεν άργησε να προσαρμοστεί. Διέθετε

τσαγανό και όταν έμπαινε στο γήπεδο έδινε τον καλύτερο εαυτό του. «Στην αρχή

παρατηρούσα τον καθένα ξεχωριστά. Να δω πώς παίζει. Θυμάμαι τον Παπαντωνίου, ο

οποίος είχε πάντα λυμένα τα κορδόνια του. Και, βέβαια, μιλούσα σε όλους στον

πληθυντικό. Με «το σεις και το σας». Κύριε Θεοφάνους, κύριε Λινοξυλάκη. Ποτέ,

όμως, δεν τους αντίκρυσα με δέος. Στο γήπεδο δεν καταλάβαινα τίποτα! Ξεκίνησα

με το νούμερο 7 και κατέληξα στο 10 το καλό. Αυτό τα λέει όλα. Με βάφτισαν

«στρατηγό» που διηύθυνα την ομάδα σαν ορχήστρα».

Στην ΑΕΚ

Και στη συνέχεια ήρθε ο διωγμός από το «τριφύλλι». Ο ξεριζωμός! Και ο Δομάζος

πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ. «Με έδιωξαν μαζί με τον Αντωνιάδη, χωρίς λόγο και

αφορμή. Ήταν η περίοδος ’79-80. Ακόμα ψάχνουμε την αιτία», λέει και δείχνει

πειραγμένος. «Κουράστηκα για να γίνω πρώτος. Αφιέρωσα όλη τη ζωή μου στο

ποδόσφαιρο. Επί 22 χρόνια είμαι το νούμερο ένα! Και αυτό ήταν το ευχαριστώ».

Στον πρώτο αγώνα με την κιτρινόμαυρη φανέλα εναντίον του Παναθηναϊκού στη

Λεωφόρο, ο Δομάζος άκουσε τα εξ αμάξης από τους οπαδούς του «τριφυλλιού».

Λόγια που δεν ήταν δίκαια προς το πρόσωπό του. «Είχα διπλή αποστολή. Να

παραμείνω ψύχραιμος και να αποδείξω σε κάποιους ότι τα πόδια μου ακόμα

κρατούσαν. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, για πρώτη φορά η απόδοσή μου έπεσε κάτω

από το πενήντα τοις εκατό. Ήμουν φορτισμένος. Παρ’ όλα αυτά, αγωνίστηκα πολύ

καλά. Αυτό το παιχνίδι θα μου μείνει αξέχαστο».

Δεν είναι λίγοι οι πρώην άσοι του ποδοσφαίρου που αποφάσισαν να ασχοληθούν

μετά τη «δύση» της καριέρας τους με τα διοικητικά. Όμως, ο Δομάζος γίνεται

χείμαρρος όταν ακούει κάτι τέτοιο: «Δεν έχω λόξα να γίνω παράγοντας. Είπαμε.

Γεννήθηκα ποδοσφαιριστής! Και σαν ποδοσφαιριστή θα με γνωρίζουν για όλη μου τη ζωή».

ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ: Μπήκαμε στο γήπεδο για να νικήσουμε

Δεν φοβηθήκαμε τον Άγιαξ

ΟΤΑΝ ο Μίμης Δομάζος γυρίζει 28 χρόνια πίσω, αναπολεί τη μεγάλη στιγμή του

Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τον τελικό του Κυπέλλου

Πρωταθλητριών με αντίπαλο τον Άγιαξ στον «ναό» του ποδοσφαίρου, το Γουέμπλεϊ.

Και νοσταλγεί τη θρυλική ομάδα του ’71.

«Μόλις αντικρύσαμε τα αποδυτήρια του σταδίου, μείναμε έκπληκτοι. Ακόμα και οι

τουαλέτες ήταν άξιες θαυμασμού. Ήμασταν συμπαίκτες, φίλοι, και πάνω απ’ όλα

ατόφιοι Έλληνες. Αν είχαμε τα δισ. που δαπανούνται σήμερα, θα κατακτούσαμε το

τρόπαιο αήττητοι! Παρ’ όλα αυτά, δεν φοβηθήκαμε ούτε λεπτό τους αντιπάλους

μας.

Ούτε τον Κρόιφ ούτε τον Κάιζερ. Μπήκαμε στο γήπεδο για να νικήσουμε και δεν

μας ένοιαζε τίποτα. Εγώ προσωπικά δεν θαύμαζα και δεν φοβόμουν κανέναν. Επαίξα

στα ίσα αντίπαλος του Εουσέμπιο, του Πελέ, του Νέεσκενς.

Όμως γνώριζα την αξία μου και δεν είχα κόμπλεξ. Σήμερα είναι πιο εύκολο μια

ελληνική ομάδα να φτάσει στον τελικό μεγάλης διοργάνωσης με τα χρηματικά ποσά

που δαπανώνται».

Δύσκολη χρονιά

Πιο σκεπτικός είναι όταν συγκρίνει την ομάδα του ’71 με τη σημερινή: «Η φετινή

χρονιά θα είναι δύσκολη για όλους, αφού ενισχύθηκαν οι περισσότερες ομάδες.

Πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός, με τις μεταγραφές που έκανε και θα κάνει, θα πάει

καλύτερα από πέρυσι. Ο Κυράστας είναι σοβαρός και φιλόδοξος προπονητής. Θα

πετύχει.

Όμως το μεγαλύτερο έργο στον ΠΑΟ άφησε ο Όσιμ. Και γι’ αυτό τον λόγο η ομάδα

πρωταγωνίστησε την επόμενη χρονιά στην Ευρώπη. Όμως να λέμε τα πράγματα με το

όνομά τους. Οι παίκτες δεν αγωνίζονται πια για τη φανέλα.

Είναι επαγγελματίες και τους ενδιαφέρουν, όπως είναι φυσικό, τα χρήματα. Όταν

παίζαμε εμείς, είχαμε παράλληλα και άλλη δουλειά».

Ο Γ. Βαρδινογιάννης

Η κουβέντα πηγαίνει στο κεφάλαιο «Γιώργος Βαρδινογιάννης». Ο Μίμης Δομάζος

υψώνει το βλέμμα του και «ξεσπαθώνει» κι εδώ: «Αν φύγει ο πρόεδρος από την

ομάδα, τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα για τον Παναθηναϊκό. Έχει δώσει και την

ψυχή του για τον σύλλογο. Οι παίκτες που έχει φέρει και οι εγκαταστάσεις της

Παιανίας το αποδεικνύουν. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη αγαπάει την ομάδα. Δεν

την βλέπει σαν επιχείρηση. Εμένα με είχαν πάντα στην καρδιά τους. Να

φανταστείς ότι όταν πήρα μεταγραφή στην ΑΕΚ, αγόρασαν εισιτήρια διαρκείας για

να με βλέπουν κάθε Κυριακή! Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση».

Ο κόσμος με θυμάται και με αγαπάει

ΜΕΓΑΛΗ στιγμή θα ήταν για τον Μίμη Δομάζο να εργαστεί σε υψηλό πόστο της

Εθνικής ομάδας. Σίγουρα είναι κάτι που θα του άξιζε. Όμως ο ίδιος προτιμάει να

μην δίνει πολλή σημασία και είναι σαφέστατος: «Δεν παρακαλάω κανέναν! Αν μου

γινόταν κάποια αξιόλογη νύξη, ίσως το σκεφτόμουν. Δεν είμαι όμως διατεθειμένος

να αποσπάσω δευτερεύον πόστο. Εγώ γεννήθηκα για να είμαι πρώτος και δεν

συμβιβάζομαι! Μπορεί να μην τους άρεσα ή φοβούνται το όνομά μου. Δεν με

ενδιαφέρουν τα χρήματα. Προτιμώ να πεινάω από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου.

Φίλε, αυτό που έχω κερδίσει και μετράει περισσότερο απ’ όλα είναι η εκτίμηση

του κόσμου. Όπου πάω μου ανοίγουν τις πόρτες! Μετά 19 χρόνια ο κόσμος ακόμα με

θυμάται και μ’ αγαπάει. Δεν μετάνιωσα που έγινα ποδοσφαιριστής. Όλο αυτό τον

καιρό γύρισα όλο τον κόσμο. Είδα και έμαθα πολλά. Έχω μόνο καλές αναμνήσεις.

Δεν θέλω να θυμάμαι κάποια μεμονωμένα γεγονότα, τα οποία με πλήγωσαν».

Το 1970

Όταν μιλάει για την Εθνική ομάδα της εποχής του, ο Μίμης Δομάζος αναφέρεται

στον αποκλεισμό από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, το 1970. Είναι κάτι το

οποίο ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να πιστέψει: «Είχαμε ομάδα-μοντέλο. Εκείνη η

φουρνιά παικτών ήταν η καλύτερη και ήταν αδικία που δεν προκριθήκαμε.

Αποκλειστήκαμε για ένα γκολ στο ματς με τη Ρουμανία. Άσχημη στιγμή για όλους

τους Έλληνες. Αν καταφέρναμε να παίξουμε στο Μουντιάλ, είμαι σίγουρος ότι όλη

η ενδεκάδα θα έπαιρνε μεταγραφή στο εξωτερικό».