Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Κι ότι η σωστή συνταγή για να βρεις τη σωστή κατεύθυνση σε παράξενα σταυροδρόμια παραμένει αναλλοίωτη.
Οφείλεις να διαλέξεις τον δικό σου δρόμο. Τον ευρωπαϊκό, στην προκειμένη περίπτωση.
Που δεν είναι ο δρόμος του Πούτιν. Κι ούτε υποχρεωτικά εκείνος του Τραμπ.
Αυτές τις μέρες η Ευρωπαϊκή Eνωση καλείται να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Που συνδέονται ίσως με την Ουκρανία αλλά αφορούν κυρίως την ίδια την Ευρώπη. Η οποία θα κληθεί να διαλέξει τον δρόμο που λέγαμε.
Η πιο τρέχουσα απόφαση αφορά τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία. Θα χρησιμοποιηθούν ή όχι για να στηρίξουν οικονομικά την Ουκρανία;
Η βασική ένσταση αφορά τη νομιμότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Ακούω έως εδώ τα γέλια του Πούτιν. Κάθε συζήτηση περί νομιμότητας με τη Ρωσία είναι σαν να ζητάς από τον Πάπα να ασπαστεί το Κοράνι.
Στην πραγματικότητα η ένσταση είναι προσχηματική. Και κρύβει απλώς την επιθυμία κάποιων ευρωπαϊκών κρατών «να μην τραβήξουμε το σκοινί με τη Ρωσία».
Η ένσταση δηλαδή υπηρετεί ένα πρόσχημα και το πρόσχημα μια αυταπάτη. Καλά ξεκινήσαμε. Αν νομίζουν όμως ότι κάποια στιγμή και με κάποιο τρόπο θα τα βρουν με τον Πούτιν είναι βαθιά γελασμένοι.
Ο Πούτιν υπηρετεί ένα γεωπολιτικό σχέδιο επιβολής της χώρας του. Δεν το κρύβει. Δεν ψάχνει συνεπώς για παρέα να περνάει τα βράδια, ούτε ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις χαρές της αγνής φιλίας.
Κι αν κάποιες ευρωπαϊκές χώρες θεωρούν ότι θα τη γλιτώσουν φτηνά όσο δεν τσαντίζουν τους Ρώσους ή όσο ψάχνουν δικαιολογίες για να μην τους τσαντίσουν, καλύτερα να αρχίσουν από τώρα να μαθαίνουν ρωσικά.
Δεν θα δυσκολευτούν. Aλλωστε έχουν καταπιεί αμάσητα έως τώρα πολλά παραμύθια της Μόσχας για το επεκτατικό ΝΑΤΟ που «δεν κράτησε τον λόγο του» ή τους «νεοναζί» Ουκρανούς ή τις «διωκόμενες ρωσικές μειονότητες» ή τους… «πολεμοχαρείς Εσθονούς».
Η Ευρωπαϊκή Ενωση και η ηγεσία της όμως δεν έχει και δεν μπορεί να έχει τέτοιες αυταπάτες. Ούτε και οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αντιλαμβάνονται πως αργά ή γρήγορα δεν θα αποφύγουν κάποιας μορφής ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τη Ρωσία.
Το συμμερίζονται όλοι; Ενδεχομένως όχι. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν η Ευρώπη θέλει να μη μετατραπεί σε ρωσική επαρχία ή σε ζώνη επιρροής της Μόσχας.
Πέρα από τον δρόμο όμως το ταξίδι χρειάζεται κι έναν οδικό χάρτη. Αποφασιστικό και ρεαλιστικό.
Κι αυτόν καλείται τώρα να χαράξει η Ευρωπαϊκή Ενωση.
