Οι αναφορές σας στην παιδική σας ηλικία είναι συχνές. Πιστεύεται ότι σας διαμόρφωσε ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη;
Ηταν πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, όχι όμως για εμένα αλλά κυρίως για τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, οι οποίες με μεγάλωναν χωρίς πατέρα. Στερούνταν τα πάντα για να μου προσφέρουν όσο περισσότερα μπορούσαν. Εγώ είχα ελευθερίες, ανέσεις, παροχές. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι μεγάλωνα σαν φτωχό βασιλόπουλο.
Η απουσία του πατέρα σας δεν ήταν αισθητή;
Δεν τον γνώρισα ποτέ, διότι πριν παντρευτούν εγκατέλειψε τη μητέρα μου όταν εκείνη έμεινε έγκυος. Σκοτώθηκε σε τροχαίο όταν ήμουν ενάμιση χρόνου. Εως τα 12 περίπου χρόνια μου είχα το πατρικό όνομα της μητέρας μου και έπειτα πήρα το επίθετο του πατριού μου. Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα την απουσία του ως τραύμα. Η μητέρα μου ήταν εκεί και μαζί με τη γιαγιά μου έκαναν τα πάντα για μένα.
Η κοινωνία της δεκαετίας του ’60 στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγαλώνατε, πώς αντιμετώπιζε ένα παιδί εκτός γάμου;
Στη γειτονιά μαζεύανε υπογραφές για να διώξουν την «πουτάνα με το εξώγαμο». Ετσι την αποκαλούσαν. Ομως, όπως είπα, είχα μια μητέρα που δεν επέτρεπε να φτάσουν σε μένα τίποτα από αυτά. Με αντιμετώπισε ως μεγάλο από νωρίς, μου εξήγησε την αλήθεια και δεν μου φόρτωσε ποτέ το βάρος της ντροπής που ήθελαν να της φορτώσουν οι άλλοι. Αυτό με προστάτευσε.
Πότε αντιληφθήκατε πως υπήρχε πόλεμος γύρω σας, κοινωνική απόρριψη;
Στην εφηβεία, εκεί γύρω στα 17, άρχισε να μου λέει διάφορες ιστορίες και περιστατικά. Ημουν αρκετά ώριμος και έτοιμος να τα αντιμετωπίσω. Τότε αποφάσισα ότι θα γίνω επαγγελματίας μουσικός, μια δουλειά που τότε ήταν συνυφασμένη με την αλητεία. Ολοι οι συγγενείς λέγανε «πάει ο Δημητράκης». Η μητέρα μου δεν μου έβαλε κανένα εμπόδιο, αντίθετα μου είπε: «Αυτό θέλεις να κάνεις; Κάν’ το». Είχε εμπιστοσύνη σε μένα και στον τρόπο που με είχε μεγαλώσει. Και εκ των υστέρων ξέρω ότι ήταν μια πολύ σωστή απόφαση το ν’ ασχοληθώ με την τέχνη σε πολλές μορφές της.
Και της οφείλετε πολλά μέχρι τη στιγμή που υποστήκατε το εγκεφαλικό επεισόδιο;
Μπορεί να μην κατάφερα να γίνω πολύ καλός σε κάτι – τέλειος ηθοποιός ή τέλειος μουσικός κ.λπ. –, όμως μπορώ να πω ότι ήταν μια επιλογή που με δικαίωσε. Και δη η μουσική με την οποία προσπέρασα πάρα πολύ δύσκολες περιόδους, χωρισμούς, προσωπικές φάσεις. Δίπλα σε αυτή βέβαια βάζω και τους φίλους μου, τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Εχετε ανακτήσει τις δυνάμεις σας και συνεχώς βελτιώνεται η υγεία σας. Εχετε σκεφτεί πώς φτάσατε σε αυτό το οριακό σημείο;
Είχα για αρκετό καιρό σημάδια, όπως αρρυθμίες, πεταγόμουν στον ύπνο μου συχνά, αλλά δεν έδινα σημασία. Τα τελευταία πέντε χρόνια είχα παρασυρθεί. Πιο σωστά, είχα παρατήσει τον εαυτό μου. Ενώ όλα πήγαιναν καλά, είχα πάθει ένα είδος κατάθλιψης χωρίς να το δείχνω. Εκανα πλάκα, γελούσα – το χιούμορ είναι τεράστια ασπίδα. Κάπνιζα όμως πολύ, πήρα πάρα πολλά κιλά και γενικά δεν πρόσεχα τον εαυτό μου. Υπάρχει μια αυταπάτη που νομίζω ότι την έχουμε όλοι: ότι το κακό θα φτάσει μέχρι την πόρτα του γείτονα, όχι στη δική μας. Πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά μέχρι να το υποστούμε. Και έρχεται η στιγμή που μαθαίνεις με τον πιο σκληρό τρόπο ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Τι άλλο σας δίδαξε η δύσκολη περιπέτεια που είχατε με την υγεία σας;
Φοβήθηκα για πολλά αλλά κυρίως για την ομιλία μου. Τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να βγάλω ήχο. Σκεφτόμουν συνέχεια «τώρα πώς θα δουλεύω;». Για ενάμιση μήνα ξυπνούσα και έλεγα: «Ποπό, είδα έναν εφιάλτη! Οτι έπαθα εγκεφαλικό και δεν μπορούσα να μιλήσω». Και μετά συνειδητοποιούσα ότι ήταν πραγματικότητα. Ακόμη και τώρα όταν ξυπνάω αρχίζω να μετράω ή να λέω τις ημέρες της εβδομάδας για να βεβαιωθώ ότι είμαι καλά.
Πώς είναι να εξαρτάσαι πλήρως από τους άλλους;
Νιώθεις ένα φυλλαράκι, ένα σκουπιδάκι. Περιμένεις να σε ταΐσουν, να σε φροντίσουν. Οταν είσαι ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που η πρώτη φορά που ήμουν στο νοσοκομείο ήταν όταν γεννήθηκα και η δεύτερη μετά από 60 χρόνια, όταν νοσηλεύτηκα με το εγκεφαλικό, αυτό είναι τρομακτικό. Ζεις με τον φόβο «τι θα γίνει αύριο;». Η ζωή μου χωρίζεται σε πριν και μετά το εγκεφαλικό.
Ποιο είναι το μεγάλο μάθημα;
Αν και δύσκολα μπορούσε κάποιος να με κατατάξει πριν στους υπερφίαλους στους, ας πούμε, ψωνισμένους, μπορώ να πω με σιγουριά ότι έγινα πιο ταπεινός. Μια φρυγανιά αποκτάει άλλη αξία. Και το είδα τον πρώτο καιρό, όταν μπορούσα για όλη την ημέρα να φάω μόνο μία φρυγανιά. Προσπαθούσα να πείσω τις νοσοκόμες που με συμπαθούσαν να μου δώσουν έστω μία ακόμα. Τότε συνειδητοποίησα, αυτό που ακούγεται πολύ κλισέ αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό, το πόση αξία αποκτούν τα πράγματα που έχουμε εμείς ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή, όσο ασήμαντα και να φαντάζουν. Φυσικά αντιλήφθηκα και το πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του ανθρώπου. Οταν χρειάστηκε να σταματήσω το τσιγάρο, το έκανα πολύ εύκολα ενώ πρώτα το θεωρούσα αδύνατο.
Πριν από λίγο σταματήσαμε την ηχογράφηση για να απαντήσετε στην κλήση του Δημήτρη Πουλικάκου. Επίσης πολλοί συνάδελφοί σας έτρεξαν να εμφανιστούν μαζί σας στο Κύτταρο. Ηταν κάτι δεδομένο ή μια ακόμη φορά διαπιστώσατε την αγάπη τόσο των ομοτέχνων σας όσο και του κόσμου;
Εχω εισπράξει αγάπη για τρεις ζωές, από συναδέλφους, φίλους, αγνώστους ανθρώπους στον δρόμο. Ηταν συγκλονιστικό. Εχω όμως ανάγκη να πω ότι οι πραγματικοί ήρωες είναι όλοι εκείνοι που περνούν τις ημέρες τους στα νοσοκομεία χωρίς να έχουν κάποιον δίπλα τους. Είναι πάρα πολύ σκληρή δοκιμασία. Εγώ είχα δίπλα μου πολλούς δικούς μου ανθρώπους. Είμαι ήρωας εκ του ασφαλούς.
Τι θέλετε τώρα πια από τη ζωή αλλά και από την τέχνη σας;
Είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω αλλά θέλω να κάνω πράγματα που θα μείνουν. Είναι καλό το entertainment αλλά θέλω ν’ αφήσω κάτι πίσω. Να πάω την τέχνη μου πιο βαθιά. Το επόμενό μου πρότζεκτ είναι να φτιάξω μια ταινία, που ο πυρήνας της θα είναι η ιστορία του παππού μου. Είναι η δική μου ανάγκη όχι από εγωισμό αλλά από ευθύνη.
Info:«“STAR OVATION” Το Rock που δεν ξεχάσαμε…» Τετάρτες, 21 και 28 Ιανουαρίου στο «Κύτταρο»- «Εκείνος και εκείνος» στο Θέατρο «Αργώ»
