Στο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων διατυπώνεται η αγωνία του συνδικαλιστικού οργάνου για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στη Δικαιοσύνη. Δηλώνει, μεταξύ άλλων, ότι τα μέλη της συμμερίζονται «την αγωνία και την ανησυχία των Ευρωπαίων Δικαστών για τις ολοένα και περισσότερες παρεμβάσεις των εθνικών κυβερνήσεων στο δικαιοδοτικό τους έργο». Αλλά, ταυτόχρονα, ζητά και από όλα τα πολιτικά κόμματα «να απέχουν από προτροπές και παρεμβάσεις σε ανοιχτές δικαστικές υποθέσεις, ενισχύοντας έτσι την αμφισβήτηση και δυσπιστία στον θεσμό».
Υπάρχουν ορισμένες διακρίσεις που είναι λεπτές αλλά απολύτως απαραίτητες. Είναι διαφορετικό πράγμα η παρέμβαση στη Δικαιοσύνη από τον ελεύθερο σχολιασμό και την κριτική επί δικαστικών πράξεων, οι οποίες εμπίπτουν στην ελευθερία της έκφρασης. Η ίδια η νομολογία του ΕΔΔΑ είναι σαφής στο ότι οι δικαστές είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται τον έλεγχο και την κριτική σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε πολίτη, ακόμα κι όταν διατυπώνονται αξιολογικές κρίσεις εξαιρετικά σκληρές.
Προκαλεί απορία, μάλιστα, πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν, από τη μία, η παραδοχή ότι οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν στο δικαστικό έργο και, από την άλλη, το αίτημα να μη το σχολιάζει η αντιπολίτευση, να μη σχολιάζουν δικηγόροι, να μη σχολιάζουν τα ΜΜΕ, όπως κατά καιρούς έχει απαιτήσει με παρεμβάσεις της η ΕνΔΕ.
Πώς μπορούν να μείνουν ασχολίαστα όμως όσα συμβαίνουν π.χ. στη δίκη των υποκλοπών, όπου σειρά μαρτύρων καταθέτουν ενόρκως ότι αγνοήθηκαν επιδεικτικά τα συντριπτικά στοιχεία που είχαν κατατεθεί στην έρευνα του Αρείου Πάγου; Πώς να μείνει ασχολίαστο ότι ένα Μονομελές Πρωτοδικείο καλεί επιπλέον μάρτυρες και μπαίνει στην ουσία της υπόθεσης, εκεί που αρνήθηκε να μπει το ανώτατο δικαστήριο; Ποιον πρέπει να απασχολήσουν αυτά αν όχι το όργανο εκπροσώπησης των δικαστικών λειτουργών; Οταν σου δείχνει κάποιος το πρόβλημα, καλό είναι να μην κοιτάς το δάχτυλο.
Δεν είναι, βεβαίως, η ΕνΔΕ η μόνη επαγγελματική-συνδικαλιστική ένωση που ερμηνεύει κορπορατίστικα τα προβλήματα του κλάδου της. Η διαφορά είναι ότι η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη είναι συστατικό στοιχείο του κοινωνικού συμβολαίου. Η κριτική μας σε αυτή λοιπόν, εκτός από συνταγματικό δικαίωμα, είναι έκφραση των δίκαιων προσδοκιών μας. Αν φτάσουμε στο σημείο να μη ζητάμε από τη Δικαιοσύνη πολλά, τότε ζήτω που καήκαμε.
