Ωραία λοιπόν. Τρόπος του λέγειν ωραία! Για μια ακόμα φορά, πολλοστή δηλαδή, αγρότες και κτηνοτρόφοι έβγαλαν τα τρακτέρ και έκλεισαν βασικούς οδικούς άξονες, βάζοντας μπουρλότο στη μετακίνηση του κόσμου που παιδεύεται πολύ για να φτάσει στον προορισμό του.
Είναι η ίδια γνωστή ιστορία, χιλιοπαιγμένη σε διάφορες παραλλαγές. Χυμένα γάλατα σε κεντρικές πλατείες πόλεων, αρνιά να βελάζουν, πεταμένες μπάλες σανού, ό,τι θεωρεί αυτός ο νευραλγικός κλάδος ότι μπορεί να βοηθήσει στον αγώνα τους.
Κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, εμφανίζεται η ένταση από τα τεντωμένα νεύρα, κουβέντες που οδηγούν σε συγκρούσεις, μερικές συλλήψεις που δεν βοηθούν στην εκτόνωση της κατάστασης, όλα μπουρλότο.
Αλλά για να το δούμε ψύχραιμα. Τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που παρατάνε τα σπίτια και τις δουλειές τους και διανυκτερεύουν πάνω σε ένα τρακτέρ μέσα στο κρύο; Είναι τρελοί κι έτσι τους τη βάρεσε στα καλά καθούμενα; Είναι εκβιαστές, όπως κατηγορούνται από κάποιους πολιτικούς, οι οποίοι θεωρούν ότι μοναδικός λόγος που κινούνται με αυτόν τον τρόπο είναι να πιέσουν την εκάστοτε κυβέρνηση και ό,τι αρπάξουν; Είναι καθοδηγούμενοι από την εκάστοτε αντιπολίτευση που τρίβει τα χέρια της με τέτοιες καταστάσεις; Ή μήπως είναι όντως απελπισμένοι, βλέποντας ότι όσο και να μοχθούν δεν έχουν κέρδος αλλά μόνο ζημιές;
Το ξαναλέμε. Ο κλάδος δεν είναι μόνο νευραλγικός αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητος. Είναι όλοι αυτοί που δουλεύουν συχνά σε ακραίες συνθήκες κρύου, βροχής, χιονιού, ζέστης, καύσωνα, απρόβλεπτων καιρικών συνθηκών, και γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να φέρει αντίρρηση. Είναι αυτοί που ακριβώς λόγω των συνθηκών μπορεί να δουν (και συμβαίνει συχνά) τη σοδειά τους να καταστρέφεται. Μια δυνατή νεροποντή, μια πλημμύρα, είναι αρκετή για να μετατρέψει την παραγωγή τους σε σκουπίδια. Το έχουμε δει πάμπολλες φορές σε τηλεοπτικά πλάνα.
Κι αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα κι αν κάποιες φορές λειτουργούν υπερβολικά, ξέρουν ότι μπορεί – γιατί δεν είναι σίγουρο πάντα – να ακουστούν μόνο ύστερα από ακραίες αντιδράσεις.
Αν δεν έκλειναν τους δρόμους αλλά κάθονταν στην άκρη, το πολύ πολύ να εισέπρατταν έναν φιλικό χαιρετισμό από τους διερχόμενους οδηγούς και τελείωσε η ιστορία.
Συμβαίνει με πολλές εργασιακές τάξεις γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Αν δεν κάνουν κάτι δραστικό ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται να ακουστούν! Αυτό συνέβαινε πάντα. Το κράτος ακούει μόνο έπειτα από ακραίες συνθήκες, ποτέ σε ήρεμες καταστάσεις.
Κι ο κόσμος τι κάνει; Συμπαραστέκεται μόνο όταν δεν θίγονται τα δικά του συμφέροντα! Αν του κλείσουν το μετρό, βρίζει. Αν δέσουν τα πλοία στα λιμάνια, πάλι βρίζει. Αν τα σκουπίδια σχηματίζουν βουνά, ξαναβρίζει. Αλλά κάθε κινητοποίηση έχει κόστος. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν έχουμε μάθει να συζητάμε κι έτσι κατεβάζουμε ρολά. Και το κράτος δεν έχει μάθει ούτε να αφουγκράζεται κι ούτε να ακούει. Μπαίνει στην κουβέντα μόνο όταν τα πράγματα γίνονται ακραία κι ο κόσμος που υφίσταται τις κινητοποιήσεις έχει αγανακτήσει. Αυτό γίνεται δεκαετίες ολόκληρες.
Τα αποτελέσματα μαζικών κινητοποιήσεων – γιατί σε μικρότερη κλίμακα ουδείς ασχολείται – είναι σχεδόν πάντα τα ίδια. Τα αρχικώς αρραγή μέτωπα διασπώνται λόγω κόπωσης, η εκάστοτε κυβέρνηση κάνει λίγα βήματα πίσω και ικανοποιεί μερικά αιτήματα (πανηγυρίζοντας ότι δικαίωσε τους διαδηλωτές και έληξε το θέμα) κι έτσι τελειώνει η ιστορία, μέχρι την επόμενη ή μεθεπόμενη χρονιά, που θα έχουμε μια πιστή επανάληψη.
Αλλά η ουσία; Τι γίνεται με την ουσία και το απελπιστικό αδιέξοδο των παραγωγών; Πολλοί φοβούνται ότι μ’ αυτό ουδείς ασχολείται ή έστω ασχολείται επιδερμικά.
Αλλά όσοι φωνάζουν – κι είναι πολλοί – συνεχίζουν να λένε ότι το κράτος είναι μπαταξής και φαίνεται από τα οφειλόμενα και τις επιδοτήσεις που εκκρεμούν.
Ας το λύσουμε αυτό, μαζί με τα σκάνδαλα που εμφανίζονται κατά καιρούς και μαυρίζουν την εικόνα.
Και τότε το «αγρότη, πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» που ακούγεται δεκαετίες ολόκληρες ίσως διαφοροποιηθεί αν ακούσουν όσοι πρέπει να ακούσουν.
