Ενα είδος κρίσης του νερού είναι προ των πυλών. Το καταδεικνύουν οι μετρήσεις των ημερών αλλά και ο «συναγερμός» έκτακτης ανάγκης που έχει σημάνει και για την Αττική και για συγκεκριμένα νησιά. Η νέα έκτακτη συνθήκη βέβαια θα πρέπει να έχει διακριτά όρια μεταξύ της συνθήκης ανομβρίας και της κατάστασης μιας γενικευμένης λειψυδρίας. Βέβαια, ακριβώς για να μην αντιμετωπίσουμε αργά το δεύτερο, που είναι το πόσιμο νερό στο ποτήρι μας, οφείλουμε από τώρα να επιταχύνουμε και το συλλογικό μας σχέδιο ως κράτος και να μεταβάλουμε μια ατομική συμπεριφορά μας ως πολίτες.
Ως προς το πρώτο σκέλος ευτυχώς υπάρχει οδικός χάρτης που μάλιστα είχε συγκεκριμενοποιηθεί προσφάτως από μεριάς Πρωθυπουργού στο πλαίσιο εκδήλωσης της ΕΥΔΑΠ για τα 100 χρόνια λειτουργίας της. Εδώ εντάσσεται για παράδειγμα το έργο «Εύρυτος» που αφορά την τριαντάχρονη θωράκιση προοπτικά της Αττικής και με ορίζοντα υλοποίησης το πρώτο εξάμηνο του 2029.
Σε συγκερασμό με αυτά, και κυρίως για τη νησιωτική χώρα και τη στρατηγική των αφαλατώσεων, πρέπει να είναι σε επεξεργασία και ένα είδος ανανέωσης των δικτύων για εξοικονόμηση του χαμένου νερού. Εδώ εγγράφεται και η δική μας ευθύνη με μια νέα κουλτούρα μείωσης της κατανάλωσης όπου είναι δυνατόν, με όρους συμβολής στην ανθεκτικότητα ενός συλλογικού σχεδίου. Ολα αυτά θα λέγαμε πως πρέπει να γίνουν σε έναν καμβά ορθολογικής ενημέρωσης και χωρίς ένα είδος άσκησης πανικού για το σύνολο των πολιτών.
