Είναι μια εβδομάδα τώρα που ψάχνω ονειροκρίτες, βιβλία ερμηνείας οιωνών, σύμβολα και επεξηγήσεις, τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου, τις «Μάγισσες της Σμύρνης», τους χρησμούς της Πυθίας στην ποπ εκδοχή τους, τα «Ταρό της Αρτάνας», τις ζώνες του λυκόφωτος, μέχρι Χάρι Πότερ έφτασα (καθόλου τυχαία όπως απέδειξε η πραγματικότητα). Είναι εκείνο το περιστέρι που δεν μπορούσε να διαφύγει από τη βεράντα της οικίας Τσίπρα. Και όταν ο πρώην πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το λευτέρωσε, εκείνη την ημέρα μετά τις εκλογές του 2023, το θεώρησε σημαδιακό και πήρε την απόφαση να «λευτερωθεί» κι αυτός, να φύγει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, δεν το είδε ακριβώς στον ύπνο του, μόλις είχε ξυπνήσει αλλά και το να θεωρείς το πέταγμα ενός πουλιού «σημάδι» για τόσο σοβαρές πολιτικές αποφάσεις, δεν το λες και μνημείο ορθολογισμού.
Λοιπόν, αν δεις στον ύπνο σου περιστέρι να πετάει σημαίνει ελευθερία και νέα από κάποιον που βρίσκεται μακριά. Αν μάλιστα το περιστέρι είναι λευκό αποτελεί ένδειξη υποστήριξης από πιστούς φίλους οπότε υποθέτω ότι το περιστέρι του κυρίου Τσίπρα, εκείνη την ημέρα, μάλλον γκριζουλί θα ήταν. Εγώ όμως άλλη απορία έχω. Αν δεν είχε παγιδευτεί εκείνο το περιστέρι τη συγκεκριμένη ημέρα στο μπαλκόνι, δεν θα είχε παραιτηθεί από πρόεδρος και ο Στέφανος με τον Τάιλερ θα έκοβαν τώρα βόλτες αμέριμνοι στο Μαϊάμι; Και αν δεν ήταν περιστέρι και ήταν μια κουρούνα, για παράδειγμα; Ή χελιδόνια που ήταν και στην εποχή τους; Μια πεταλούδα έστω; Ποιο θα προδιαγραφόταν το μέλλον της χώρας; (Πάντως ψάρι που σημαίνει λαχτάρα, σίγουρα δεν θα πετούσε στο μπαλκόνι).
Να σοβαρευτούμε; Για πρώην πρωθυπουργό και εκφραστή, μέχρι πρότινος, ενός μεγάλου ιδεολογικού χώρου μιλάμε. Αντε καλέ. Να το κάναμε αν ήμασταν σε άλλες εποχές. Η πολιτική πλέον κινείται εντός των ορίων της φαρσοκωμωδίας και δεν το βλέπω να πηγαίνει ακόμη προς το θέατρο ρεπερτορίου. Οπότε γιατί να έγραφε και ο Τσίπρας ένα βιβλίο με ντοκουμέντα, στοιχεία, στη γλώσσα της πολιτικής επιστήμης τέλος πάντων; Ποιος θα το διάβαζε; Ενώ τώρα, κανονικό πολιτικό μελόδραμα. Τι «Τρία κεράκια κάθονταν», τι «Γεια σου Ανγκελα, γεια σου Φρανσουά», τι «Ποιος νόμιζε ότι ήταν ώστε να περιγράφει ως παιχνίδι το δράμα ενός λαού;», τι «Λογική και ευαισθησία», τι «Γραφικές καρικατούρες». Και επειδή έχουν διαρρεύσει κάποια ονόματα ως προς τον συγγραφέα πίσω από το εξώφυλλο, εγώ θα έβαζα στο παιχνίδι και τη Χρυσηίδα Δημουλίδου.
Το βιβλίο που μοιάζει σαν μπαντιέρα στο rebranding του Αλέξη Τσίπρα, είναι, όπως συμπεραίνω από τις προδημοσιεύσεις, απόλυτα μέσα στο πνεύμα της εποχής. Επιφανειακό, με λεπτομερείς περιγραφές συναισθημάτων, με πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς στην αφήγηση, από αυτά που διάβασα, δίνει μια αίσθηση «κλειδαρότρυπας». Γι’ αυτό και οι προπαραγγελίες ξεπερνάνε αυτές του Χάρι Πότερ, τις πωλήσεις του οποίου σίγουρα θα ξεπεράσει. Εγώ πάντως, που ουδέποτε έχω διαβάσει ολόκληρο Χάρι Πότερ, μεθαύριο θα το αγοράσω (έχω άκρη σε βιβλιοπωλείο). Για καλό και κακό πάντως, θα έχω από δίπλα και έναν Ονειροκρίτη.
