Δεν ξέρω αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί το αδιανόητο σχέδιο ειρήνευσης με τη Ρωσία που κυκλοφόρησε η αμερικανική κυβέρνηση.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το γνωρίζουμε στο σύνολό του. Εχουμε όμως πληροφορίες και στοιχεία από διαρροές του στον διεθνή Τύπο.
Αρκετά πάντως για να συμπεράνουμε πως κανονικά δεν υπάρχει χώρα που θα μπορούσε να το αποδεχτεί. Είναι σαν να γράφτηκε στο Κρεμλίνο, και μάλιστα στα ρωσικά.
Αναρωτιέμαι ποιος θα δεχόταν να μειώσει τον στρατό του κάτω από το μισό, να παραδώσει τα όπλα του, να εκχωρήσει εδάφη και να αποδεχτεί ως επίσημη γλώσσα τη… γλώσσα του εχθρού του;
Με αντάλλαγμα κάποιες «εγγυήσεις ασφαλείας» από τις ΗΠΑ, τις οποίες δεν πιστεύει και δεν παίρνει σοβαρά ούτε η Μελάνια.
Δεν ξέρω για τους Ουκρανούς, αλλά είμαι βέβαιος για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα υπέγραφε «σχέδιο ειρήνης» που θα αφόπλιζε τη χώρα, θα παρέδιδε το Ανατολικό Αιγαίο μαζί με τα νησιά του στους Τούρκους και θα καθιέρωνε τα τουρκικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα.
Αλλά η πίεση στο Κίεβο είναι μεγάλη. Η παραφροσύνη της κυβέρνησης Τραμπ ανήκουστη. Και οι αντοχές έχουν λιγοστέψει. Θα δούμε, λοιπόν.
Περιμένοντας όμως έχω τρεις παρατηρήσεις.
Πρώτον, είμαστε μόνοι μας. Πάει η ασφάλεια του διεθνούς δικαίου, πάει η διεθνής νομιμότητα, πάνε ακόμη κι οι στοιχειώδεις κανόνες κοινής λογικής.
Μια τέτοια «ειρήνη» ανοίγει ορθάνοιχτα τις πόρτες του πολέμου στον Πούτιν και τους ρώσους αγροίκους. Ο καθένας λοιπόν να εξοπλιστεί, να ταμπουρωθεί κι ο Θεός βοηθός.
Δεύτερον, η Ευρώπη είναι εξαιρετικά αδύναμη για να αντιδράσει. Επειτα από δεκαετίες αφοπλισμού και ευγενικών αισθημάτων ανακαλύπτει ότι έμεινε αφρούρητη κι απροστάτευτη.
Μακάρι να συνέλθει πριν οι Ρώσοι φτάσουν ξανά στο Βερολίνο.
Τρίτον, η Αμερική τρελάθηκε. Ακόμη κι οι πιο φανατικοί επικριτές του πρώην και ξανά αμερικανού προέδρου δεν είχαν φανταστεί ότι ο άνθρωπος θα έφερνε τόση διάλυση σε τόσο μικρό διάστημα.
Μεταξύ μας, τον είχαμε κυρίως για φανφαρόνο κι ανίκανο. Αποδεικνύεται δαιμονικά καταστροφικός.
Το βέβαιο είναι ότι μπήκαμε σε μια εποχή χάους. Τίποτα πλέον δεν είναι δεδομένο κι ο καθένας δουλεύει για πάρτη του. Οπως ορίζει την πάρτη του ο καθένας.
Και καλώς Ή κακώς το χάος είναι χάος. Δεν έχει ιδιοκτήτες, όπως δεν έχει κι ενορχηστρωτές.
Η Ευρώπη έζησε ογδόντα χρόνια ειρηνικά ύστερα από δύο παγκόσμιους πολέμους και συζητούσε για το κόστος της μελιτζάνας και το χρώμα της ακρίδας.
Πάνε αυτά.
