Γίνεται στο ΠΑΣΟΚ μια «έκρηξη δημοκρατίας»; Σύμφωνα με τον Παύλο Γερουλάνο, όχι. Τι είδους μετασχηματισμός του είναι αυτός που θα προκαλέσει δυνατό κρότο και ισχυρά μηχανικά αποτελέσματα στο αμετάβλητο τους τελευταίους μήνες πολιτικό σκηνικό, κατά την άποψή του; Μια αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος, ένα τακτικό πρόγραμμα συνεδριάσεων των οργάνων του – ώστε οι αποφάσεις οι οποίες ενδεχομένως θα του επέτρεπαν να κουνήσει την περιλάλητη βελόνα να λαμβάνονται συλλογικά.
Δεν είναι ο μοναδικός διεκδικητής της πράσινης εξουσίας πέρυσι ο οποίος ζητάει κάτι τέτοιο. Είναι, όμως, αυτός που προτείνει και μια συγκεκριμένη ημερομηνία διεξαγωγής όταν εμφανίζει το συνέδριο σαν την κατάλληλη περίσταση για να πυροδοτηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός. «Αυτή την ώρα ένα συνέδριο σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις αλλαγές στο καταστατικό, στον τρόπο που λειτουργείς, στο πώς παίρνεις θέση», λέει. Η αιχμή ακούγεται κάπως θεωρητική αλλά δεν είναι. Στρέφεται κατά του αρχηγού, αφού σ’ εκείνον χρεώνουν τόσο την απουσία εσωκομματικής δημοκρατίας (για την ακρίβεια, τον κατηγορούσαν πως αγνοεί επιδεικτικά τα κομματικά όργανα, αποφεύγοντας να τα συγκαλέσει, και πριν επανεκλεγεί) όσο και τη θολούρα του πασοκικού αφηγήματος.
Προσόν
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος κι ο δήμαρχος αιτούνται ανοιχτό συνέδριο – για να το μεταφράσουμε από τη γλώσσα της πολιτικής ορθότητας: ένα χωρίς τεχνητούς αποκλεισμούς σαν αυτούς που ξέρουν να επιβάλλουν αριστοτεχνικά όσοι έχουν ταλέντο στο μικροκομματικό networking –, ενώ η υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού το θέλει με «χαρακτηριστικά ιδρυτικού». Το πραγματικό ερώτημα, βέβαια, είναι κατά πόσο το σώμα των συνέδρων θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα που δεν κατόρθωσαν να επιλύσουν τα μέλη κι οι φίλοι του κόμματος στην τελευταία εκλογή προέδρου από τη βάση. Γιατί τα δημοσκοπικά ποσοστά του Κινήματος δεν παραμένουν στάσιμα εξαιτίας των αραιών συνάξεων των στελεχών του.
Ούτε τα νούμερα που γράφει ο επικεφαλής του είναι χαμηλότερα αυτών του κόμματος επειδή δεν έχει εντάξει στην καθημερινότητά του τον διάλογο με άσπονδους εσωκομματικούς του φίλους ή την ενδοπασοκική αντιπολίτευση. Εξάλλου, ακόμη κι όταν μιλάει μαζί τους, δεν αναγνωρίζει κάποιο ντεφό στην προεδρική του παρουσία. Τα αρχηγοκεντρικά κόμματα διατηρούν την απήχησή τους στην ελληνική κοινωνία και χωρίς ισχυρά όργανα. Αλλά, ο εν λόγω άγραφος κανόνας ισχύει όποτε η πολιτική προσωπικότητα, το χάρισμα ή οι προγραμματικές ιδέες του νούμερο ένα αυξάνουν την κομματική δύναμη. Το σημαντικότερο προσόν ενός αρχηγού είναι να τον αναγνωρίζουν ως ηγέτη.
