Δοκίμασε να ακουμπήσει το τραύμα της στο χαρτί· να το αποθέσει, να το σβήσει και να το ξαναγράψει, μέχρι να μάθει να ζει μαζί του. Κι ύστερα, δειλά στην αρχή, το πήρε από το χέρι. Το σήκωσε και δοκίμασε να το βάλει στον κόσμο που της είναι οικείος, εκείνον του θεάτρου. Οταν εν τέλει τα κατάφερε, η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να φτάσει στα χέρια του γαλλολιβανέζου συγγραφέα και σκηνοθέτη Ουαζντί Μουαουάντ, ο οποίος την προσκάλεσε να το παρουσιάσει στα ελληνικά στο Παρίσι, στο Εθνικό Θέατρο Λα Κολίν.
Και τώρα, η βαθιά βιωματική παράσταση της Δανάης Επιθυμιάδη, που πριν από την πρεμιέρα της στη Γαλλία είχε διακριθεί στον διεθνή θεατρικό διαγωνισμό «Mythos» (2022) κάνοντας διαδοχικά sold out, ενώ την ίδια χρονιά η κινηματογραφική της μεταφορά απέσπασε το βραβείο «Ιρις» καλύτερης σπουδαστικής μικρού μήκους ταινίας, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Τέχνης. Και προσκαλεί τον θεατή να ανακαλύψει πόσο διαρκεί «Ολος ο χρόνος του κόσμου», όπως είναι και ο τίτλος της.
«Ολος ο χρόνος του κόσμου είναι όσος χρειάζεσαι για ό,τι φοβάσαι πως θα τελειώσει· αντίθετα, όταν βιώνεις μια στιγμή μεγάλης πληρότητας, αυτή μπορεί να διαρκέσει για μια ζωή. Οσον αφορά τη διάρκεια της παράστασης, διαρκεί μία ώρα και δέκα λεπτά», λέει στα «ΝΕΑ» η Δανάη Επιθυμιάδη, που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία.
Σε δωμάτιο νοσοκομείου
Επί σκηνής, η ηθοποιός – την οποία το καλοκαίρι είδαμε στην Επίδαυρο στην παράσταση «Ο όρκος της Ευρώπης» του Ουαζντί Μουαουάντ – υποδύεται τη Χριστίνα, η οποία ξυπνά στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου χωρίς να θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Ενας αστυνομικός, ένα μέντιουμ και μια διάσημη δύτρια επιστρατεύονται για να τη βοηθήσουν να ανακαλέσει τις χαμένες της αναμνήσεις, ενώ το νοσοκομείο μετατρέπεται σε μια υδάτινη άβυσσο.
«Ολη αυτή η δουλειά είναι εμπνευσμένη από βιωματικά γεγονότα. Πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια έχασα τη μητέρα μου ξαφνικά, σε μια τρυφερή ηλικία για μένα. Ηταν το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου και με καθόρισε με πολλούς τρόπους. Μου πήρε χρόνια να το επεξεργαστώ και να μάθω να ζω με αυτό το τραύμα. Στην αρχή, άρχισα να γράφω ένα ημερολόγιο προς εκείνη, σαν να της μιλούσα. Ηταν κάτι που με ανακούφιζε και μου επέτρεπε να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη της.
Υστερα από περίπου δέκα χρόνια, αυτή η προσωπική γραφή άρχισε, σχεδόν οργανικά, να παίρνει πιο θεατρική μορφή με την προσθήκη ενός δεύτερου χαρακτήρα. Οταν απέκτησα κάποια απόσταση από τον συναισθηματικό πόνο, μπόρεσα να δω το υλικό πιο καλλιτεχνικά και να το εξελίξω σε θεατρικό έργο. Τα τελευταία πέντε – έξι χρόνια το έργο διαμορφώθηκε σε ένα ολοκληρωμένο θεατρικό κείμενο», εξηγεί.
«Ηταν πολύ δύσκολο να μεταφέρω κάτι τόσο προσωπικό στη γλώσσα του θεάτρου και να το κάνω πιο οικουμενικό. Η πρόκληση ήταν να διατηρηθούν η αλήθεια και το προσωπικό στοιχείο χωρίς να χαθεί η δραματουργική δομή. Χρειάστηκε χρόνος και η βοήθεια του Βασίλη Δογάνη, που έκανε τη δραματουργική επεξεργασία, για να αποχωριστώ κομμάτια που προσωπικά με συμπλήρωναν αλλά δεν υπηρετούσαν την ιστορία», προσθέτει η δημιουργός.
Ανακούφιση με χιούμορ
Στην παράσταση η ίδια υποδύεται τη Χριστίνα, ενώ έξι ακόμη ρόλους ερμηνεύει ο Γιάννης Καραούλης, με πολύ χιούμορ – διότι, όπως λέει η Δανάη Επιθυμιάδη, «παρά το γεγονός ότι η ιστορία είναι βαριά, οι χαρακτήρες δημιουργούν τραγελαφικές και παράδοξες σκηνές που δίνουν ανακούφιση στο κοινό και ισορροπούν τη συναισθηματική φόρτιση».
Χωράει όμως σε ένα τόσο βαθιά συναισθηματικό έργο, όπως το «Ολος ο χρόνος του κόσμου», η τεχνολογία, όπως το videomapping, που μεταμορφώνει το νοσοκομειακό σκηνικό σε υδάτινη άβυσσο; «Η τεχνολογία χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει τον φαντασιακό κόσμο της Χριστίνας. Δεν αλλοιώνει το συναίσθημα», απαντά. Και τη χαρακτηρίζει, μαζί με το χιούμορ, «πολύτιμους συμμάχους» της η πολυπράγμων καλλιτέχνις, που δοκιμάζεται σε διαφορετικούς ρόλους – της συγγραφέως, της σκηνοθέτιδος και της ηθοποιού.
Ποιον θα επέλεγε αν έπρεπε να διατηρήσει μόνο έναν; «Η μεγάλη μου αγάπη είναι η υποκριτική, που μου παρέχει ελευθερία. Η σκηνοθεσία και η συγγραφή μού δίνουν τη δυνατότητα να εξερευνώ το υλικό μου, να βρίσκω τη φωνή μου, να καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλω να επικοινωνήσω και να δοκιμάζω πράγματα με πλήρη δημιουργικό έλεγχο», καταλήγει.
