Στο κάστρο του Ουίνδσορ, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ γονάτισε. Οχι για να σουτάρει, ούτε για να πανηγυρίσει ένα ακόμη φάουλ-ποίημα. Αυτή τη φορά, γονάτισε μπροστά στον βασιλιά Κάρολο Γ΄. Και όταν η λεπίδα του σπαθιού άγγιξε τους ώμους του, η φράση που ακούστηκε είχε μέσα της το βάρος μιας ολόκληρης εποχής: «Σήκω, σερ Ντέιβιντ Μπέκαμ». Ηταν η στιγμή που ένα παιδί από το ανατολικό Λονδίνο, γιος ενός εργάτη και μιας κομμώτριας, που λάτρεψε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πριν καν φορέσει ποδοσφαιρικά παπούτσια, ολοκλήρωσε τον πιο αναπάντεχο κύκλο: από τη φτώχεια στην αίθουσα των ιπποτών. «Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα λάμβανα μια τόσο φανταχτερή τιμή».
Στα 50 του πια, ο Μπέκαμ είναι ένα πολυσύνθετο σύμβολο. Ο άνθρωπος που έδωσε λάμψη στο αγγλικό ποδόσφαιρο, στυλ στην ανδρική μόδα και φωνή στη φιλανθρωπία. Από την εποχή που τα φάουλ του έκαναν το «Old Trafford» να τρέμει, έως τα χρόνια που οργάνωνε καμπάνιες της UNICEF, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έμαθε να μεταμορφώνεται χωρίς ποτέ να χάνει τον πυρήνα του: τον επαγγελματισμό, τη γοητεία, την πειθαρχία.
«Είναι ο τύπος που δείχνει πώς μπορείς να είσαι σταρ και άνθρωπος ταυτόχρονα», είπαν όσοι τον γνώρισαν καλά στα αποδυτήρια της Γιουνάιτεντ και της Ρεάλ Μαδρίτης. Κι όμως, πίσω από τη λάμψη, υπήρξε πάντα μια σχεδόν βρετανική μελαγχολία. Επρεπε διαρκώς να αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο το πρόσωπο στα εξώφυλλα, αλλά και η ψυχή στο χορτάρι.
Η Βικτόρια, η γυναίκα που στάθηκε δίπλα του 26 χρόνια, βρισκόταν φυσικά εκεί. Οχι μόνο ως θεατής, αλλά και ως δημιουργός: έραψε η ίδια το κοστούμι του, το πρώτο ανδρικό φράκο που σχεδίασε ποτέ. «Ηξερε ότι ήταν η στιγμή του και ήθελε να είναι μέρος της», σχολίασε φίλος του ζευγαριού. Ο Μπέκαμ είπε μετά την τελετή: «Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε από το κοστούμι μου. Είναι ο πιο καλοντυμένος άντρας που γνωρίζω και έχει εμπνεύσει πολλές από τις εμφανίσεις μου όλα αυτά τα χρόνια». Εκείνη χαμογελούσε διακριτικά, φορώντας ένα φόρεμα της δικής της σειράς, και δίπλα της οι γονείς του Ντέιβιντ, Σάντρα και Τεντ Μπέκαμ, έβλεπαν τον γιο τους να εκπληρώνει ένα όνειρο.
Η πορεία του Μπέκαμ δεν ήταν ανέφελη. Από τη μέρα δόξας με τη Γιουνάιτεντ, το περιβόητο φάουλ του που έστειλε την Αγγλία στο Μουντιάλ του 2002, μέχρι τις περιόδους αμφισβήτησης, τις μεταγραφές-ρεκόρ και τις παγκόσμιες διαφημίσεις, ο Μπέκαμ βρέθηκε συχνά στη μέση μιας ισορροπίας μεταξύ δόξας και υπερέκθεσης. Κι όμως, παρέμεινε αξιοπρεπής. Ποτέ δεν απάντησε με οργή. Πάντα με δουλειά και χαμόγελο. «Η αξιοπρέπεια και η συνέπειά του τον καθιστούν μοναδικό. Δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ξεχωρίσει», είπε ένας από τους παλιούς του προπονητές.
Κι όταν ήρθε η ώρα για τον τίτλο του «Sir», ήταν η επίσημη αναγνώριση μιας διαδρομής όπου το ταλέντο συνάντησε τη σεμνότητα και η δημοσιότητα τη συνεισφορά. Ο δεσμός του με το Παλάτι δεν είναι καινούργιος. Από τα χρόνια που εκπροσωπούσε τη Βρετανία στην υποψηφιότητα των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, μέχρι τη στενή του συνεργασία με τον τότε πρίγκιπα Κάρολο μέσω του The King’s Foundation. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε η «Daily Mail», η φιλία τους «άνθισε» χάρη στην κοινή τους αγάπη για… τις μέλισσες. Ο Μπέκαμ, λάτρης της μελισσοκομίας, είπε πως είχε χαρίσει στον βασιλιά ένα βαζάκι από τη δική του σειρά μελιού D Bee’z Sticky Stuff. «Από τότε συνδεθήκαμε», ανέφερε γελώντας.
Στο Instagram, ο Ρομέο Μπέκαμ, ο δεύτερος γιος του, ανέβασε μια φωτογραφία με τους γονείς του και τα αδέλφια του Κρουζ και Χάρπερ, γράφοντας: «Κανείς δεν το αξίζει περισσότερο από σένα. Σ’ αγαπώ, σερ μπαμπά», συνοδεύοντας τη φράση με ένα εικονίδιο που κλαίει από γέλιο. Μόνο ο πρωτότοκος, Μπρούκλιν, έλειπε – οι σχέσεις του με την οικογένεια παραμένουν ψυχρές.
Για τον Ντέιβιντ, πάντως, η οικογένεια ήταν και παραμένει το κέντρο όλων. Στην τελετή, όταν ο Κάρολος του απένειμε το μετάλλιο της ιπποσύνης, τα μάτια του γύρισαν αυθόρμητα προς τη Βικτόρια. «Είδα στο βλέμμα του την ίδια περηφάνια που είχε όταν γεννήθηκε ο πρώτος τους γιος», είπε φίλος του ζευγαριού. Η τιμή της ιπποσύνης ήρθε για τη συνολική προσφορά του στον αθλητισμό και τη φιλανθρωπία. Ο Μπέκαμ έχει υπάρξει πρεσβευτής της UNICEF για πάνω από δύο δεκαετίες, ενώ το 2024 έγινε επίσημος πρέσβης του King’s Foundation.
Το όνομά του είχε προταθεί για πρώτη φορά το 2011, όταν συνέβαλε αποφασιστικά στο να φιλοξενήσει το Λονδίνο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Η απονομή όμως καθυστέρησε για χρόνια, λόγω παλαιότερης υπόθεσης φορολογικής παρεξήγησης, από την οποία αθωώθηκε πλήρως το 2021. «Περίμενα πολύ, αλλά ίσως έτσι έπρεπε να γίνει», είπε χαμογελώντας μετά την τελετή. «Κάθε τι στη ζωή έρχεται την κατάλληλη στιγμή».
Οπως κι αν το δει κανείς, το γεγονός ότι ένας ποδοσφαιριστής που μεγάλωσε στο Γουόλθαμστοου φέρει πλέον τον τίτλο «Sir» λέει πολλά για τη δύναμη της συνέπειας, του πάθους και της αυτοπειθαρχίας. «Η ζωή μου δεν ήταν πάντα εύκολη. Αλλά κάθε φορά που έπεφτα, σηκωνόμουν. Ισως αυτό σημαίνει να είσαι πραγματικός ιππότης», είπε. Και ο κόσμος, αυτή τη φορά, δεν χειροκρότησε για ένα γκολ. Χειροκρότησε γιατί είδε έναν άνθρωπο να γίνεται σύμβολο αξιοπρέπειας.
