Εχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το ωραίο «μπρα ντε φερ» μεταξύ της Ντόρας Μπακογιάννη και του υπουργού Ναυτιλίας Βασίλη Κικίλια, απ’ αφορμή της ΕΔΕ εις βάρος του λιμενάρχη Χανίων, για το επεισόδιο με τον ξυλοδαρμό ενός 72χρονου επιβάτη πλοίου από άλλον νεαρότερο επιβάτη, στο λιμάνι των Χανίων, υπό τα απαθή βλέμματα λιμενικών, επιβατών και προσωπικού του πλοίου. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι η Ντόρα την «έπεσε» κανονικά στον Κικίλια, με τρόπο που είναι αμφίβολο αν θα το έκανε στην περίπτωση που ελεγχόμενος δεν ήταν ο λιμενάρχης Χανίων, αλλά κάποιος συγγενής της, ένας μικρανεψιός της, ας πούμε. Επέκρινε τόσο σκληρά τον Κικίλια για αλαζονεία της εξουσίας, που ο άλλος, δεν άφησε να πέσει κάτω τίποτε. Της απάντησε είμαστε κράτος δικαίου, κι όχι καφενείο φίλων και γνωστών…
Λιμενάρχης – «μνημείο»
Σ’ αυτό το τελευταίο να μείνουμε: ο λιμενάρχης Χανίων είναι φίλος της Ντόρας, προσωπικός φίλος. Κι έχει, πληροφορήθηκα, μια ιδιαίτερα «ενδιαφέρουσα» πορεία στο Λιμενικό Σώμα. Δεν προέρχεται από το Σώμα των αξιωματικών του Σώματος. Ανελίχθη, δεν ξέρω πώς, από απλός λιμενικός, σε υπαξιωματικό, και εν συνεχεία κατάφερε να γίνει λιμενάρχης. Χανιώτης την καταγωγή, υπηρετεί – προσέξτε παρακαλώ εδώ, αυτή τη μικρή, όσο και ενδεικτική, λεπτομέρεια – 27 χρόνια (!!!) στο λιμεναρχείο Χανίων. Αμετακίνητος, ακούνητος, κανονικό «μνημείο» των Χανίων. Φίλος με όλους. Τον ξέρουν και οι πέτρες στα Χανιά, κι αυτός το ίδιο. Αλλά τον δράστη της φρικτής επίθεσης ενάντια στον ηλικιωμένο επιβάτη δεν κατάφερε, πάρα τις γνωριμίες και τις σχέσεις του με όλο τον νομό, και πέρα από αυτόν, να τον εντοπίσει και να τον συλλάβει. Αποστρατεύεται σύντομα, συμπληρώνοντας 35 χρόνια στην υπηρεσία. Πώς γίνεται να μην έχει μετακινηθεί από τα Χανιά, από το 1998, αυτό δεν το εξήγησε η Ντόρα στις δηλώσεις της. Φαντάζομαι σε κάποια καινούργια δήλωση, θα το κάνει…
Ρεκόρ(;) παραμονής
Ρώτησα σχετικά πρώην κυβερνητικό στέλεχος υπουργείου, που έχει σχέση με τα Σώματα Ασφαλείας. Δεν θα αναφέρω ποιο, γιατί δεν ήθελε ο άνθρωπος «να μπλέξει», όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
– Είναι σύνηθες να υπηρετούν επί τόσα χρόνια στην ίδια θέση, στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας;
– Προφανώς αστειεύεσαι. Και τον… Αγιο Αρτέμιο, τον προστάτη άγιο των αστυνομικών, να τον κατεβάσεις από τον ουρανό και να τον βάλεις διοικητή σε αστυνομικό τμήμα για περισσότερο από 2-3 χρόνια, θα χάσει την αγιοσύνη του, από τους «πειρασμούς»…
– Ασεβές το σχόλιο, παρατήρησα.
– Αλήθεια, βγαλμένη από τη ζωή, μου απάντησε και μου έκλεισε το τηλέφωνο…
Κριτική εκ των έσω
Τυχερός ο Νίκος Ανδρουλάκης. Τη Δευτέρα συνεδριάζει σε πρώτη συνεδρίαση η Πολιτική Γραμματεία της ΚΟΕΣ, προκειμένου να συζητήσει για το προσεχές συνέδριο, και η τύχη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν θα τα «ακούσει» από τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα. Ο δήμαρχος προτίμησε – και δεν τον αδικώ – να μεταβεί στο… εξωτικό Ρίο Ντε Ζανέιρο προκειμένου να συμμετάσχει στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Παγκόσμιου Συνεδρίου Δημάρχων του δικτύου πόλεων C40, που διοργανώνεται ενόψει της κρίσιμης Παγκόσμιας Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Κλίμα.
Ο Χάρης Δούκας θα μιλήσει, λέει, σε πάνελ τα οποία θα διοργανωθούν στο πλαίσιο της διάσκεψης, προκειμένου να περιγράψει αναλυτικά τις πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει στη μικρή μας πόλη για τη μείωση των εκπομπών CO2, τη φύτευση νέων δέντρων, τη μείωση της θερμοκρασίας κ.λπ. Ναι, το ξέρω, διάφοροι κακεντρεχείς εξ υμών θα υποστηρίξουν ότι δεν έχουν καταλάβει κάτι, αλλά αυτοί είστε – μη δείτε άνθρωπο προκομμένο.
Τέλος πάντων, ο Δούκας θα απουσιάζει, αλλά θα δώσουν το «παρών» όλοι οι υπόλοιποι περσινοί ανθυποψήφιοι του Ανδρουλάκη, ήτοι οι Παύλος Γερουλάνος, Αννα Διαμαντοπούλου, Νάντια Γιαννακοπούλου και Μιχάλης Κατρίνης. Οπότε (φαντάζομαι ότι) θα καλύψουν το κενό Δούκα, στην κριτική κατά Ανδρουλάκη. Ηδη ως προεόρτια, δυο-τρεις εξ αυτών το έχουν ξεκινήσει ήδη το έργο…
Αστοχος χαρακτηρισμός
Η δήλωση είναι γνωστή, διότι προκάλεσε, και δικαίως, σάλο. Ο γνωστός αναλυτής, και πατριάρχης της ηλεκτρονικής διαδικασίας έκδοσης των εκλογικών αποτελεσμάτων Ανδρέας Δρυμιώτης, σε μια αποστροφή δηλώσεών του, είπε ότι «πλέον το να είσαι αριστερός έχει καταλήξει να είναι – εγώ θα πω – να μην είσαι Ελληνας». Δήλωση σκληρή, υπερβολική, και οπωσδήποτε εκτός πραγματικότητας. Η αφορμή είναι γνωστή επίσης: η απουσία σύσσωμης της Αριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Επρεπε να την κάνει; Για μένα όχι. Αλλά και η Αριστερά, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου; Ηταν στάση αυτή που τήρησαν στην κορυφαία στιγμή ενός μεγάλου Ελληνα, αυτή της εξοδίου ακολουθίας του; Μπορείς να έχεις οποιαδήποτε άποψη για τον Σαββόπουλο και τη δεξιά στροφή του κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του, αλλά δεν μπορείς να παραγράψεις τον πρότερο βίο του στην Αριστερά, και τους δημοκρατικούς αγώνες. Δεν μπορείς!
Κατά τη γνώμη μου, η άστοχη δήλωση του Δρυμιώτη, έγινε από οργή, εξ αυτού ακριβώς του λόγου. Είναι τουλάχιστον ακραίο όμως να τον κατηγορείς για φασιστικές αντιλήψεις. Θυμίζω απλώς, ότι το 2009, με το που έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, τον κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου και του ανέθεσε να μελετήσει τις δομές του ελληνικού Δημοσίου και να προτείνει ένα πρόγραμμα για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του. Φασίστα λοιπόν, δεν τον λες τον Δρυμιώτη…
Η προσφορά του Βαρώτσου
Πίσω από τη θεαματική όσο και σύγχρονη αλλαγή της πρόσοψης του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, που εμφανίστηκε περίπου ως… νέα νίκη στο… ελληνοαλβανικό μέτωπο εν έτει 2025, υπάρχει ένας σπουδαίος Ελληνας. Πρόκειται για τον κορυφαίο γλύπτη Κώστα Βαρώτσο, ο οποίος δικαιούται τα εύσημα και την αναγνώριση της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο για το εντυπωσιακό έργο, αλλά και για κάτι ακόμη: όλα τα σχέδια που έγιναν από τον ίδιο και τους συνεργάτες του τόσο για την πρόσοψη του Πενταγώνου όσο και για το μνημείο μνήμης με τα ονόματα όλων των πεσόντων στους εθνικούς αγώνες, ήταν μια αφιλοκερδής προσφορά του Βαρώτσου, στην πατρίδα.
Το αναδεικνύω, και το επισημαίνω, διότι πρόκειται για κάτι μοναδικό, σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η… «κονόμα», σε όλες της τις εκφάνσεις.
Και κάτι επίκαιρο: ρώτησα τον καλλιτέχνη, αν θα επιμεληθεί και τα σχέδια για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Μου απάντησε, και ήταν ειλικρινής, ότι δεν γνώριζε τίποτε για τις προθέσεις του υπουργού Αμυνας, του κ. Δένδια. Το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αν τον καλέσει να του το αναθέσει, η φιλοπατρία του, δύσκολα θα τον κάνει να το αρνηθεί…
Ενα ψυχογράφημα της επαρχίας
Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα φέρει τον τίτλο «Το πορτρέτο των αρραβώνων», ανήκει στην (μεγάλη) κατηγορία της γυναικείας λογοτεχνίας, και το οφείλουμε σε μια νέα γυναίκα, τη Σοφία Μάντζιου. Η Σοφία, που ζει σε ένα από τα «καμποχώρια» των Ιωαννίνων, το Δροσοχώρι, αποτόλμησε κάτι σπουδαίο: να συγγράψει ένα μυθιστόρημα το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα ψυχογράφημα της ελληνικής επαρχίας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ανασυστήνοντας με γλαφυρότητα τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, η Μάντζιου ανοίγει διάπλατα στον αναγνώστη της ένα παράθυρο σε μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, και πολύ περισσότερο στην κλειστή κοινωνία ενός χωριού, εξαρτιόταν απολύτως από τον πατριάρχη της οικογένειας, καθώς υπάκουε καταναγκαστικά και εξακολουθητικά στα «πρέπει» και τα «θέλω» του. Με την έννοια αυτή, «Το πορτρέτο των αρραβώνων» δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό, αλλά μπορεί άνετα να κεντρίσει το ενδιαφέρον και των ανδρών, που θα θελήσουν μέσα από την αξιοπρόσεκτη γραφή της Μάντζιου να εντρυφήσουν σε έναν κόσμο εν πολλοίς άγνωστο σ’ αυτούς…
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ, και είναι το πρώτο της συγγραφέως.
