Από τους δύο πρωταγωνιστές της σημερινής ιστορίας, τον έναν ενδεχομένως τον θυμάστε: λέγεται Τζέφρι Σακς, είναι καθηγητής Oικονομικών στο Κολούμπια και υπήρξε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, όταν επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους ότι οι Γερμανοί και η τρόικα έσπρωχναν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Ο άλλος σίγουρα δεν σας λέει τίποτα: λέγεται Κάρλο Καλέντα, είναι γερουσιαστής, υπήρξε υπουργός Βιομηχανίας της Ιταλίας και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατατρόπωσε τον Σακς σε μια τηλεοπτική συζήτηση για τη Ρωσία και την Ουκρανία.
Ο πρώην σύμβουλος, βλέπετε, υποστηρίζει με ιδιαίτερη θέρμη τα τελευταία χρόνια ότι για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και τον πόλεμο που ακολούθησε ευθύνεται η Δύση, και ειδικότερα η Αμερική. Δικαίωμά του, φυσικά, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, ακόμη και την πιο ακραία. Oμως η αλήθεια είναι μία. Oταν λοιπόν ο Σακς ισχυρίστηκε σε ένα ιταλικό κανάλι ότι οι διαδηλώσεις του 2014 στην πλατεία Μαϊντάν χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA, ο Καλέντα τού απάντησε ότι ψεύδεται και ότι επιδίδεται σε φιλοπουτινική προπαγάνδα, αφού δεν είναι δυνατόν να είχαν πληρωθεί τα εκατομμύρια νέων ανθρώπων που διαδήλωναν κάθε μέρα κατά της διεφθαρμένης κυβέρνησής τους και υπέρ της Ευρώπης. Ο Σακς τα έχασε, η υποτιθέμενη παγκόσμια φήμη του τον έχει σώσει μέχρι τώρα από τέτοιες καταστάσεις, «μένω εμβρόντητος», είπε. Αλλά ο Καλέντα δεν μάσαγε. Κι όταν ο παρουσιαστής άρχισε να λέει ότι όλες οι απόψεις είναι θεμιτές, του είπε «έχεις κάνει 20 εκπομπές για την εξέγερση του Μαϊντάν, πιστεύεις κι εσύ λοιπόν ότι οι νέοι που εξεγέρθηκαν ήταν πληρωμένοι;».
«Οι δημοκρατίες πράγματι είναι κτισμένες σε απόψεις», τονίζει ο ιταλός γερουσιαστής σε συνέντευξή του στο Pοlitico, «όχι όμως και στην ιδέα πως μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει χωρίς να ελέγχεται η ακρίβεια των όσων λέει. Και αυτό είναι πρώτα απ’ όλα δουλειά των δημοσιογράφων. Αν παρουσίαζα εγώ τον Σακς στο κοινό, θα έλεγα ότι το 2014 καταδίκαζε τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, σιγά-σιγά όμως άρχισε να υιοθετεί φιλορωσικές θέσεις και πριν από λίγους μήνες έλαβε μέρος σε ένα φόρουμ που οργάνωσε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν. Ναι, οι απόψεις είναι θεμιτές, αλλά η αλήθεια δεν είναι προαιρετική».
Η ανεπάρκεια των δημοσιογράφων, η αδιαφορία τους ή η προθυμία τους να θυσιάσουν την αλήθεια στον βωμό της τηλεθέασης δεν είναι φυσικά μόνο ιταλικό φαινόμενο. Και στην Ελλάδα βλέπουμε διάφορους περισπούδαστους «αναλυτές» να κάνουν ανοιχτή προπαγάνδα και τους παρουσιαστές να λένε «ναι, ναι, φυσικά, ας περάσουμε τώρα σε άλλο θέμα». Ισχυρισμοί που έχει στήσει το Κρεμλίνο, λέει ο Καλέντα, επαναλαμβάνονται στα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης χωρίς οι δημοσιογράφοι να λένε «αυτό είναι ψέμα, έχει καταρριφθεί».
Τον νου μας να ‘χουμε. Και μην το ξεχνάμε: η αλήθεια δεν είναι προαιρετική.
