Eχει δίκιο ο υπουργός Δικαιοσύνης, δεν μπορεί να διχάζει ένα εθνικό μνημείο, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που διχάζει είναι μια κυβερνητική κίνηση που, ακόμη κι αν στην ουσία της είναι σωστή, έγινε σε λάθος στιγμή με λάθος τρόπο.
Εχει άδικο ο Πρωθυπουργός, δεν κατάφερε να μας ενώσει στον θάνατό του ο Διονύσης Σαββόπουλος, το ότι όλοι, εκτός από τους φανατικούς και τους ανόητους, πενθούμε από προχθές το βράδυ δεν δείχνει «ενότητα», όπως τουλάχιστον την εννοεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά πάνδημη αναγνώριση ενός δαιμόνιου καλλιτέχνη και ενός γενναίου ανθρώπου που, ναι, μας ζητούσε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, αλλά κοιταζόταν κι εκείνος, κι αυτά που έβλεπε δεν απαιτούσε να τα βλέπουμε κι εμείς, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Ο Διονύσης δεν μας ζητούσε να ευθυγραμμιζόμαστε πίσω από έναν ηγέτη, ούτε φυσικά πίσω από τον ίδιο. Με τη μουσική του, μας καλούσε να αναπολούμε, να τραγουδάμε ή να χορεύουμε. Με τους στίχους του, και τη βαθιά ποιητικότητα που απέπνεαν, μας καλούσε να σκεφτόμαστε.
Τα πολιτικά κόμματα κάνουν το αντίθετο: πολεμούν τη σκέψη και υπονομεύουν την ενότητα. Τελευταίο παράδειγμα, ναι, είναι μια τροπολογία για ένα συγκεκριμένο εθνικό μνημείο. Ο Πρωθυπουργός την ανακοίνωσε ύστερα από μια κυβερνητική ήττα (την άτακτη υποχώρηση απέναντι στον Πάνο Ρούτσι), προσπαθώντας να φέρει σε δύσκολη θέση τον υπουργό Αμυνας (ο οποίος αντέδρασε όπως ακριβώς αναμενόταν: ως δελφίνος). Αφού ενέπλεξε με αδέξιο τρόπο τις ένοπλες δυνάμεις, προσπαθώντας να προσεγγίσει τους υπερπατριώτες, αναγκάστηκε να μαζέψει την γκάφα του, που ίσως και να μην ήταν γκάφα, επιμένοντας όμως να επεκτείνει τη ρύθμιση πολύ πέραν της προστασίας του μνημείου, απαγορεύοντας δηλαδή τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις στον χώρο μπροστά από αυτό.
Η αλήθεια είναι πως, με τη δυσπιστία των πολιτών στα ύψη, η κυβέρνηση δεν είχε πολλά περιθώρια κινήσεων. Απόδειξη, η αμηχανία της σε σχέση με τα ονόματα των 57 νεκρών των Τεμπών: αν ήταν συνεπής, θα ανακοίνωνε την άμεση διαγραφή τους, όποιο κόστος κι αν είχε κάτι τέτοιο. Γνωρίζει όμως ότι οι γονείς των τραγικών θυμάτων συνιστούν πολύ σοβαρότερο αντίπαλο από τον Ανδρουλάκη και την Κωνσταντοπούλου. Κοιτάζει τις δημοσκοπήσεις και διαπιστώνει ότι η Καρυστιανού είναι πιο επικίνδυνη από τον Τσίπρα.
Η ενότητα δεν υπηρετείται ούτε με δηλώσεις σαν κι αυτή που έκανε ο Γιώργος Φλωρίδης όταν ρωτήθηκε για τα χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης των πολιτών στη δικαιοσύνη. Ο υπουργός απέδωσε το φαινόμενο στη συστηματική υπονόμευση που οργανώθηκε τα τελευταία δυόμισι χρόνια γύρω από την τραγωδία των Τεμπών. «Ο κόσμος οδηγήθηκε να πιστέψει ένα τεράστιο ψέμα», είπε, και «η συνωμοσία αυτή χτύπησε τη δικαιοσύνη». Καμιά κρίση δεν έχει λοιπόν αυτός ο έρημος ο κόσμος; Πρόβατα είναι, που χρειάζονται τον σωστό τσοπάνη;
