Αυτό το παιδί, τελικά, καταστρέφεται από την πολλή δημοσιότητα. Υποτίθεται ότι την αποφεύγει και δεν τον ενδιαφέρει, επειδή είναι πρωτίστως άνθρωπος του πολιτισμού, πάντοτε σοβαρός, σύννους και προβληματισμένος. Αλλά η άτιμη η δημοσιότητα επιμένει να του έρχεται από μόνη της, απρόσκλητη! Αυτό θέλει να πιστεύει, στην πραγματικότητα όμως πεθαίνει για τη δημοσιότητα. Μεθάει με την ψευδαίσθηση δύναμης που του δίνει, τον έλκει όπως το φως τις πεταλούδες. Και ξέρουμε όλοι, αλίμονο, πώς καταλήγουν οι πεταλούδες από τη θερμότητα της ηλεκτρικής λάμπας. Αν είχε καθίσει ήσυχα στο σπίτι του ο Βασίλης Μπισμπίκης, αντί να γυρεύει ρεβάνς από τη δημοσιότητα, αργά ή γρήγορα η καταιγίδα θα περνούσε, όπως περνάει πάντα. Σε λιγότερο από έναν μήνα η όρεξη για τον κανιβαλισμό των celebrities (οι λεγόμενοι και επώνυμοι) θα είχε μετακινηθεί σε άλλο στόχο, με άλλη αφορμή. Αλλά η δημοσιότητα τον πιάνει εύκολα, φαίνεται, όπως και η ρακή, και τον χτυπάει κατευθείαν στο κεφάλι.
Εβαλε, λοιπόν, τη στολή του αγωνιστή, μαύρο φανελάκι, μαύρο στρατιωτικό παντελόνι, μαύρες αρβύλες και πήγε γλυκά (κατά πληροφορίες, τσουρέκια) στους ανθρώπους των οποίων τα αυτοκίνητα πήρε σβάρνα στη Φιλοθέη. Μετά πήγε στο Σύνταγμα για να επισκεφθεί τον Πάνο Ρούτσι, με την ιδιότητα μάλιστα του οιονεί πρεσβευτή της Δέσποινας Βανδή, καθώς, όπως εξήγησε, ο απεργός πείνας είχε αιτηθεί συνάντηση και με τους δυο τους. Στις σχετικές δηλώσεις του, ο κ. Μπισμπίκης απηύθυνε την παραίνεση στους εκπροσώπους Τύπου να ασχοληθούν με θέματα του πολιτισμού. (Λες και δεν έκαναν αυτό ακριβώς εκείνη την ώρα, αλλά ο κ. Μπισμπίκης δεν το αντελήφθη, όπως δεν αντελήφθη και εκείνο τον τοίχο στη Φιλοθέη…)
Η χειρονομία του δεν απέδωσε. Τα τσουρέκια του δεν έγιναν δεκτά και η συνέχεια θα εκτυλιχθεί στα δικαστήρια. Εμφανίστηκε όμως και η σύζυγος του κ. Ρούτσι, η οποία σε τηλεοπτική εκπομπή είπε, και μάλιστα κατηγορηματικά, ότι ούτε ο απεργός σύζυγός της ούτε η ίδια είχαν ζητήσει την επίσκεψη του κ. Μπισμπίκη. Και επειδή λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνειά της δεν έχουμε, συμπεραίνουμε ότι ο καλός ηθοποιός (πλην κάκιστος οδηγός) χρησιμοποίησε την υπόθεση Ρούτσι σαν δεκανίκι για την πληγωμένη αξιοπρέπειά του. Και εξευτελίστηκε δεύτερη φορά, με τον ίδιο τρόπο μάλιστα όπως και την προηγούμενη, με ψεματάκια εκ του προχείρου.
Κατόπιν αυτού, ποια μπορεί να είναι η εξιλέωση για τον κ. Μπισμπίκη; Ο καλύτερος τρόπος, νομίζω, θα ήταν μέσω της συμμετοχής του σε μία από τις μπριγάδες που μαζεύουν ζαχαροκάλαμο στην Κούβα. Δεν ξέρω όμως αν γίνονται ακόμη – και υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα το επιτρέψει η κ. Βανδή. Εν πάση περιπτώσει, από αυτή την ακούσια, αλλά διασκεδαστική, φάρσα το μόνο που κρατώ είναι τα τσουρέκια. Προφανώς λόγω του συμβολισμού τους…
ΗΓΕΣΙΑ
Τα όσα γλαφυρά και ωραία είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη Σορβόννη δεν έχουν σημασία, για τον λόγο ότι η προσέγγιση του θέματος του συνεδρίου ήταν ανόητη, όπως προδίδει αμέσως ο τίτλος του: «Ευρώπη, μια ήπειρος χωρίς ηγεσία». Τι πάει να πει «ήπειρος χωρίς ηγεσία»; Η ήπειρος είναι γεωγραφικός και όχι πολιτικός όρος. Ξέρετε κάποια ήπειρο, πλην Αυστραλίας, που έχει ηγεσία; Απόπειρες για την εγκαθίδρυση ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ηγεσίας έχουν υπάρξει ιστορικά, αλλά απέτυχαν και μόνο δεινά επέφεραν: Ναπολέων, Χίτλερ, Στάλιν. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης που επιβάλλεται από πάνω, το έχουν αποδείξει οι ποταμοί αίματος της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ούτε όμως και από κάτω, πολύ φοβάμαι, γιατί τα εθνικά συμφέροντα των κρατών – μελών συχνά υπερισχύουν.
Το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε στην Ευρώπη είναι το εν εξελίξει project, που ξεκίνησε ως Κοινότητα Χάλυβα και Ανθρακα, για να φτάσει στις μέρες μας να λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Κοινή ευρωπαϊκή ηγεσία, όμως, με τον τρόπο που την εννοούν εκείνοι που τους λείπει, δηλαδή σαφής και στιβαρή, δεν μπορεί να προκύψει από το συγκεκριμένο project. Δεν χρειάζεται να ψάξετε μακριά για να καταλάβετε τους λόγους, αρκεί να κοιτάξετε τις διαφωνίες που προέκυψαν στην πρόσφατη Σύνοδο της Κοπεγχάγης. Οι εταίροι ήδη διαφωνούν, για ένα πράγμα που λέγεται «drone wall» (έτσι το είπε η κυρία Ούρσουλα στην ομιλία της για «την κατάσταση της ένωσης» κι εμείς το πιστέψαμε…), για το οποίο ακόμα κανείς δεν ξέρει ούτε τι είναι, ούτε πώς είναι, ούτε πώς φτιάχνεται!
