Με πολλή προσοχή διάβασα το σχέδιο του προέδρου Τραμπ για το τέλος του πολέμου στη Γάζα. Δεν είναι μεγάλο κείμενο, μόλις είκοσι σημεία περιλαμβάνει, τα οποία χωράνε σε δύο σελίδες το πολύ. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να ήταν μεγαλύτερο το κείμενο για τον λόγο ότι, προκειμένου να το υιοθετήσει ο Τραμπ και να του δώσει το όνομά του, πρέπει προηγουμένως να το έχει διαβάσει και, για να κάνει τον κόπο αυτόν, πρέπει να είναι κάτι σύντομο. Είναι γνωστό ότι ο DJT (έτσι του αρέσει πια να αναφέρονται στο πρόσωπό του, επειδή ακούγεται πιο προεδρικό) δεν είναι, ούτε και ήταν ποτέ, διαβαστερός.
Αφού λοιπόν έκανα τον κόπο, να σας ενημερώσω ότι είναι ένα πάρα πολύ ωραίο σχέδιο, αλλά ο σκοπός του δεν είναι πώς θα ειρηνεύσει η Γάζα, αλλά πώς θα πάρει ο Ντόναλντ το Νομπέλ, που του έχει γίνει εμμονή. Το λέω επειδή, αν αυτό το σχέδιο το δεχτεί η Χαμάς και συνεργαστεί στην εφαρμογή του, τότε ο Τραμπ αξίζει και με το παραπάνω το βραβείο Νομπέλ. Δυστυχώς, όμως, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει η Χαμάς, γιατί το σχέδιο ισοδυναμεί με την πλήρη συνθηκολόγησή της. Θα είναι μια αξιοπρεπής συνθηκολόγηση, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα είναι όμως το οριστικό τέλος για τη Χαμάς. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά αδυνατώ να φανταστώ πως θα το δεχτούν.
Από την αρχή του σχεδίου καταλαβαίνει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται. Η Χαμάς καλείται να δεχτεί ότι η Γάζα θα γίνει «μια αποριζοσπαστικοποιημένη ζώνη (συγγνώμη για τον γλωσσοδέτη – deradicalized, στο πρωτότυπο), ελεύθερη από τρομοκρατία» και ότι θα αναπτυχθεί οικονομικά σε νέα βάση με σκοπό την ευημερία του λαού της. Τα δέχεται αυτά η Χαμάς και τότε παύουν επισήμως οι εχθροπραξίες και παγώνει η γραμμή του μετώπου, αλλά ο ισραηλινός στρατός δεν αποσύρεται. Μετά αρχίζει να μετρά η διορία των 72 ωρών για την επιστροφή των ομήρων. Πρώτα τους παραδίδουν οι Παλαιστίνιοι και μετά η πλευρά των Ισραηλινών απελευθερώνει βαρυποινίτες και αιχμαλώτους πολέμου (250 και 1.700 αντιστοίχως). Στη συνέχεια τα μέλη της Χαμάς παραδίδουν τον οπλισμό τους, τους παραχωρείται αμνηστία και μόνο τότε αποκαθίσταται η ομαλή τροφοδοσία της περιοχής με ανθρωπιστική βοήθεια. Σταματώ εδώ, στα πρώτα επτά σημεία του σχεδίου, και αναρωτιέμαι, αν αυτό δεν είναι συνθηκολόγηση της Χαμάς, τι είναι;
Συνεχίζω στα επόμενα σημεία του σχεδίου που ορίζουν τον σχηματισμό μιας «τεχνοκρατικής, απολιτικής επιτροπής» από Παλαιστινίους, η οποία θα τρέχει την καθημερινή διακυβέρνηση της περιοχής, υπό την επιστασία ενός «Συμβουλίου Ειρήνης» υπό τον DJT, το οποίο θα διευθύνει ο Τόνι Μπλερ. (Για όσους δεν τον θυμούνται, είναι το συμπαθέστατο σκυλάκι κανίς που είχε ο πρόεδρος Μπους. Είχε εξαφανιστεί για αρκετά χρόνια, έβγαζε λεφτά στο τσίρκο, λένε, τώρα εμφανίζεται ξανά δίπλα στον Τραμπ…) Η Χαμάς συμφωνεί να μην έχει κανένα ρόλο στην επιτροπή, συγχρόνως παρέχονται εγγυήσεις από τα γειτονικά κράτη για την τήρηση της συμφωνίας εκ μέρους των Παλαιστινίων και σχηματίζεται η διεθνής δύναμη που θα έχει κυρίως αστυνομικά καθήκοντα στη Γάζα. Αφού έχουν γίνει αυτά και έχουμε φτάσει στο σημείο 16, μόνο τότε αποσύρεται ο στρατός των Ισραηλινών. Στο προτελευταίο σημείο (19) διατυπώνεται με την απαραίτητη ασάφεια η υπόσχεση ότι, εφόσον όλα αυτά έχουν προχωρήσει (sic), τότε μπορούν να υπάρξουν οι συνθήκες για να ανοίξει ο δρόμος προς το παλαιστινιακό κράτος.
Το σχέδιο Τραμπ είναι ένας εύσχημος τρόπος για να κατοχυρώσει το Ισραήλ τη νίκη, για τον λόγο αυτόν άλλωστε το δέχτηκε ο Νετανιάχου. Ωστόσο, ερωτηθείς από τους δημοσιογράφους, μετά τη συνάντησή του με τον Τραμπ, απέκλεισε το ενδεχόμενο ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους, παρότι γίνεται αναφορά σε αυτό στο σημείο 19 του κειμένου. Προεξοφλεί και αυτός, υποθέτω, ότι θα απορρίψει η Χαμάς το σχέδιο, οπότε γιατί να μιλήσει για κράτος; Αδίστακτος μπορεί να είναι ο Μπίμπι, κορόιδο όμως δεν είναι.
Οσον αφορά, τέλος, την οικονομική διάσταση του σχεδίου για την ανάπτυξη της Γάζας, δεν υπάρχει λόγος να σας κουράσω εξηγώντας τις προβλέψεις, για τον απλό λόγο ότι δεν είναι εφαρμόσιμες. Πού θα βρεθούν, λ.χ., οι απολιτικοί τεχνοκράτες και οι κρατικοί υπάλληλοι που θα δουλέψουν με τη νέα Αρχή, ύστερα από σχεδόν είκοσι χρόνια δικτατορίας της Χαμάς; Ούτε μπορούν να υπάρξουν οι υποδομές που απαιτούνται, όπως αεροδρόμιο και λιμάνι, προκειμένου η περιοχή να αναπτυχθεί κατά το πρότυπο του Ντουμπάι.
