Cancel σε παρουσιαστές, μποϊκοτάζ σε κανάλια, αίτημα για απολύσεις δημοσιογράφων. Μία από τις πιο συνήθεις πρακτικές στα social media είναι διάφορα γκρουπούσκουλα ή και μεγαλύτερες ομάδες να ζητούν την απομάκρυνση – κάποιοι εύχονται και τη φυσική εξόντωση με την προσφιλή τους ευχή «ψόφο» – ατόμων που εκφράζουν μη δημοφιλείς απόψεις ή απλώς διαφορετικές από τις δικές τους. Τι συμβαίνει όμως όταν η προσφιλής τους πρακτική υιοθετείται από άλλους; Τότε, ως εκ θαύματος, ενεργοποιούνται τα κοιμισμένα τους αντανακλαστικά για την ιερότητα του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου. Κάπως έτσι υποδέχθηκαν οι γνωστοί α λα καρτ ευαίσθητοι την είδηση για τη διακοπή της εκπομπής του Τζίμι Κίμελ, παρουσιαστή δημοφιλούς late night show στο ABC. Αυτό που έκανε ουσιαστικά ο Κίμελ ήταν να κατηγορήσει το κόμμα του Τραμπ πως προσπαθεί να αποκομίσει πολιτικό όφελος από τη δολοφονία του ακτιβιστή Τσάρλι Κερκ. Συγκεκριμένα ανέφερε «φθάσαμε σε νέα ύψη αυτό το Σαββατοκύριακο, με τη συμμορία του MAGA (τους οπαδούς του Τραμπ) να προσπαθεί απελπισμένα να παρουσιάσει αυτόν τον πιτσιρικά που δολοφόνησε τον Τσάρλι Κερκ ως οτιδήποτε άλλο εκτός από δικό της και να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει πολιτικό κέρδος». Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών χαρακτήρισε «αρρωστημένα» όσα ανέφερε ο Κίμελ, τονίζοντας μάλιστα την ανάγκη να ληφθούν μέτρα εναντίον του ABC, θυμίζοντας πως η άδεια λειτουργίας των δικτύων συνοδεύεται από την υποχρέωση να λειτουργούν προς το δημόσιο συμφέρον.
Δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για να συμφωνήσουμε πως αντιβαίνει στην έννοια της ελευθερίας του Τύπου κάθε μορφή λογοκρισίας. Από την άλλη, δεν υπάρχει α λα καρτ #cancel. Δεν μπορεί να θεωρούμε προοδευτικό το δικό μας και φασιστικό των απέναντι. Θέλει δηλαδή απύθμενο θράσος να ξιφουλκούν εναντίον του κοψίματος της εκπομπής και να βγάζουν πύρινους λόγους εγχώριοι «αγανακτισμένοι» που δημιουργούν hashtag απαιτώντας την απόλυση δημοσιογράφων με τις απόψεις των οποίων διαφωνούν, συνασπίζονται για να μποϊκοτάρουν κανάλια και κάνουν εκστρατείες για #cancel δημόσιων προσώπων που είπαν κάτι το οποίο δεν τους άρεσε.
Ταυτόχρονα, δείχνει κωμικό από το – προφανώς άδικο – κόψιμο της εκπομπής να ερεθίζονται τα δημοκρατικά αντανακλαστικά εκείνων που επικρότησαν τους τραμπουκισμούς που έλαβαν χώρα στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, όταν τσούρμο εισέβαλε σε εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας με θέμα την εβραϊκή λογοτεχνία με στόχο να εμποδίσει τραμπούκικα την πραγματοποίησή της. Σήκωσαν πανό, φώναξαν αντισημιτικά συνθήματα κραδαίνοντας τη σημαία της Παλαιστίνης και απαίτησαν τη διακοπή της εκδήλωσης. Ή εκείνοι που εισέβαλαν στη Νομική για να διαλύσουν μία άλλη εκδήλωση, τις «Ημέρες καριέρας», επειδή τη διοργάνωσε η ΔΑΠ, πετώντας πυροσβεστήρα σε διδακτορικό φοιτητή που προσπάθησε να τους σταματήσει ώστε να συνεχιστεί η εκδήλωση. Ή αυτοί που δικαιολόγησαν τη δολοφονία του Κερκ διότι «διατύπωνε ακροδεξιό λόγο».
Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, πως είτε είμαστε υπέρ της ελευθερίας του λόγου είτε εναντίον. Και τα δυο μαζί δεν γίνονται. Ή μάλλον γίνονται από κάποιους.
Απλώς να ξέρουν ότι το βλέπουμε.
