Δεν χρειάζεται να κάνει το Ισραήλ «Σούπερ-Σπάρτη» ο χυδαίος Μπενιαμίν Νετανιάχου, δεν υπάρχει στην περιοχή ούτε «σούπερ» ούτε «απλή» Αθήνα να την κατατροπώσει. Σε εκείνη την στρατηγική –κάποτε– λωρίδα που ενώνει την Αφρική με την Ασία, τον Νείλο με τη Μεσοποταμία, υπάρχουν μόνο μια ηττημένη τρομοκρατική συμμορία και εκατομμύρια ανθρώπων που δολοφονούνται.
Τη βαρβαρότητα της Χαμάς τη γνωρίζαμε δεκαετίες, από τότε που άθλιοι άρρωστοι γέροντες ηγέτες έστελναν ποθητά ανήλικα αγόρια και κορίτσια να τιναχτούν στον αέρα για να πάνε στον παράδεισο να τους περιμένουν. Για το Ισραήλ, θεωρούσαμε πως ήταν σκληρό, πως δεν σεβόταν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων· ζητούσαμε διαλλακτικότητα, δικαιοσύνη, συμβιβασμούς – ως εκεί.
Ο Νετανιάχου όμως πλέον εντάσσεται στη μακρά χορεία των βάρβαρων πολεμιστών που δεν σέβονται νοσοκομεία, σχολεία, θρησκευτικούς χώρους ικεσίας, που εξοντώνουν με αιμοδιψή μανία παιδιά, γυναίκες, γέροντες. Από τους σύγχρονους βάρβαρους, με τον Πολ Ποτ της Καμπότζης μοιάζει περισσότερο: έχει νικήσει αλλά θέλει να εξοντώσει ολοκληρωτικά τους αντίπαλους, να τους εξαφανίσει. Ο όρος «γενοκτονία» αποτελεί ευφημισμό: υπονοεί ότι υπάρχει και άλλο κίνητρο, η εθνότητα των θυμάτων, ενώ το μόνο που μετράει για Νετανιάχηδες και Πολποταίους είναι να «καθαρίσει ο τόπος», να λάμψει ανεμπόδιστη η ισχύς του στεφανωμένου με τα πλούσια λάφυρα της νίκης ηγέτη που πατάει πάνω στα πτώματα και στα ερείπια.
Η Σπάρτη νίκησε την Αθήνα γιατί τη στήριξε η μοναδική υπερδύναμη της εποχής, η Περσική Αυτοκρατορία, όπως σήμερα η Αμερικανική Αυτοκρατορία στηρίζει το Ισραήλ. Τα τείχη της Αθήνας γκρεμίστηκαν «υπό τους ήχους αυλητρίδων», αλλά οι Σπαρτιάτες –παρά τα ήθη της εποχής, αυτά των Αθηναίων στη Μήλο– σεβάστηκαν την πόλη και τους ανθρώπους, ο Νετανιάχου θυσιάζει καθημερινά εκατόμβες αμάχων στον βωμό της εξουσίας του. Προφανώς, δεν ευθύνονται οι πολίτες του Ισραήλ, όπως δεν ευθύνονται οι Παλαιστίνιοι για τα εγκλήματα της Χαμάς.
Ο θρίαμβος της Σπάρτης κράτησε μόνο μια γενιά: τριάντα χρόνια μετά, ηττήθηκε από τη Θήβα, εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, κατέληξε ασήμαντο χωριό. O Αριστοτέλης στα Πολιτικά υποστηρίζει ότι έφταιγε η θεσμική η οργάνωση της: απέβλεπε μόνο στην πολεμική ισχύ. Όταν οι κατακτήσεις ολοκληρώθηκαν, αποδυναμώθηκε, αγνοούσε τα έργα της ειρήνης. Το Ισραήλ πριν 50 χρόνια εξήγε ηλιακούς θερμοσίφωνες, τώρα εξάγει όπλα και προγράμματα υποκλοπών.
Η νετανιαχική θηριωδία και η αηδιαστική απληστία του μοιράσματος με τις ΗΠΑ του «Χρυσωρυχείου Ακινήτων» της ρημαγμένης Γάζας, αποδεικνύει πως η κυβερνώσα πολιτική ελίτ του Ισραήλ έχει μετατραπεί σε ανελέητη συμμορία που δολοφονεί αδύναμους για να πλουτίσει. Δεν υπάρχει μόνο το «κοινότυπο», στην πολιτική υπάρχει και «ριζικό κακό».
