Μια γυναίκα από την Αλγερία βρίσκεται παράνομα στη χώρα, αφού εισήλθε παράνομα και το αίτημα ασύλου που υπέβαλε δεν εγκρίθηκε. Η γυναίκα αυτή εντοπίστηκε ως υπεύθυνη για τον θάνατο της μικρής κόρης της, το πτώμα της οποίας ξεβράστηκε στη θάλασσα στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου.
Η γυναίκα συλλαμβάνεται και της απαγγέλλονται κατηγορίες για ανθρωποκτονία. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, σύμφωνα με το κλισέ που θυμάμαι από την παιδική ηλικία μου, θα καταλογίσει την πιθανή ενοχή και θα επιμετρήσει ποινές. Προφανώς, θα μεσολαβήσει δίκη.
Αυτή η θλιβερή ιστορία, όμως, μπορεί να παραγάγει περισσότερο δράμα από το δράμα που προσφέρουν οι διαπιστωμένες λεπτομέρειές της. Τα άχαρα γεγονότα γίνονται οχήματα κριτικής αν ερμηνευτούν από μια πρόχειρη και εύκολη κοινωνιολογία, που ως γνωστόν συγγενεύει με την ιδεολογία – και τις βεβαιότητες που φέρει.
Κάπως έτσι, παράλληλα με την πραγματική ιστορία, επινοήθηκε ένα μελόδραμα συλλογικής ευθύνης για τον θάνατο της μικρής, επειδή η μητέρα βρέθηκε στην Ελλάδα ως παράνομη μετανάστρια χωρίς χαρτιά.
Ενα μελόδραμα που καταλήγει στην ενοχοποίηση της χώρας, δηλαδή όλων μας – όχι με αναφορά σε γεγονότα αλλά, αντίθετα, με μια ψυχοπονιάρικη στάση, σύμφωνα με την οποία η χώρα δήθεν οφείλει να μην εφαρμόζει τους διεθνώς συμφωνημένους κανόνες.
Η στάση αυτή που προτείνεται συστηματικά στο όνομα της προόδου αντιμετωπίζει το οξύ πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης με έναν μεταφυσικό «ανθρωπισμό».
Μεταφυσικό επειδή στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για τα πολλά ζητήματα που προκύπτουν, υλικά, πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Και ανθρωπισμό σε εισαγωγικά, επειδή η κατάληξη μιας τέτοιας στάσης οδηγεί σε ανθρωπιστικές καταστροφές.
Η στάση αυτή, μάλιστα, φτάνει στο σημείο να σχετικοποιεί ίσως το σπουδαιότερο αγαθό των κοινωνιών μας, την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Στην πραγματικότητα είναι μια στάση ανεύθυνη. Μια στάση που μετατρέπει το κράτος δικαίου σε κοινωνία α λα καρτ. Και οδηγεί το μεταναστευτικό πρόβλημα, από υπόθεση καλών προθέσεων δήθεν ανοιχτών ανθρώπων σε ένα οξύ κοινωνικό πρόβλημα.
Τα παραδείγματα της Ειδομένης και της Μόριας, έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατά το οποίο «η θάλασσα δεν είχε σύνορα» κι οι ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές λιάζονταν στο αθηναϊκό κέντρο κι ύστερα εξαφανίζονταν, δείχνουν ακριβώς τι συμβαίνει όταν στην πολιτική κυριαρχεί ο σχετικισμός στο όνομα του προοδευτισμού.
Κι όταν αντί να εκπονεί προτάσεις για τη ζωή μας, η πολιτική τρέφεται από θανάτους.
ΥΓ. Με τον ίδιο τρόπο, ως ευκαιρία για εύκολη πολιτικολογία, αντιμετωπίστηκε στον δημόσιο χώρο και ο αιφνίδιος θάνατος της Λένας Σαμαρά – το αδόκητο συμβάν στην οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού, που απαιτεί μόνο μια στάση: σιωπή και σεβασμό της προσωπικής οδύνης.
