Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έγινε στο Προεδρικό Μέγαρο η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος είχαμε και τα παρατράγουδά της και από αυτούς που «παρέστησαν» αλλά και από αυτούς που δεν «παρέστησαν». Και όπως επίσης κάθε χρόνο, έτσι και φέτος σχολιάστηκαν τα ρούχα, των κυριών βασικά, και στη συνέχεια σχολιάστηκαν και οι σχολιαστές διότι η καθεμία και ο καθένας μπορούν να φοράνε ό,τι θέλουν και αυτά είναι κατάλοιπα της πατριαρχίας και μπλα μπλα μπλα.
Ενα ένα, διότι κάνει και ζέστη. Προσωπικά, πολύ με στεναχώρησε η απουσία της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου και των κυρίων Βελόπουλου και Νατσιού. Καλά, για τους δύο τελευταίους δεν με πολυνοιάζει διότι τι θα φορούσαν; Ενα κοστούμι σε μία από τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι ή από τις σαράντα του γαλάζιου. Ενώ η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, άλλο πράγμα. Εμπνεόμενη από το όνομα του κόμματός της, τη φαντάζομαι να κατεβαίνει τις σκάλες του Προεδρικού σαν «γολέτα αρματωμένη», που θα έλεγε και ο Καββαδίας. Εχοντας στο πλάι της ή τον βουλευτή Καραναστάση ή τον βουλευτή Μπιμπίλα που τον προτιμώ διότι όλο και με μια τσαχπινιά θα καρύκευε το ντύσιμό του. Προτίμησαν όμως, εκείνη την ημέρα, να φορέσουν τις καφίγιες και να διαμαρτυρηθούν για την Παλαιστίνη, διότι αυτό, σου λένε, είναι δημοκρατία και όχι τα χαριεντίσματα στο Προεδρικό. Δεν βαριέσαι, δουλίτσα να υπάρχει και από ‘κεί και πέρα όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας τον ρόλο του ως βουλευτή.
Τώρα ως προς τον σχολιασμό των ρούχων, πάμε καλά; Από καταβολής δεξιώσεων και λοιπών καλεσμάτων, δύο είναι τα θεμελιώδη ερωτήματα. «Τι φορούσαν;» και «Από φαγητά, τι σας έβγαλαν;». Θεωρώ λοιπόν ότι ο μέσος όρος του στυλιστικού στάτους ήταν αρκετά ανεβασμένος φέτος. Με πρώτο βραβείο στη «δική μας» Κατερίνα Παναγοπούλου και δεύτερο στην Ολγα Γεροβασίλη. Το τρίτο θα μπορούσε να πάει στην Κατερίνα Νοτοπούλου αν η χρυσομυγί τουαλέτα της δεν έμοιαζε τόσο πολύ με στολή και αν φορούσε η Κατερίνα την τουαλέτα και όχι η τουαλέτα την Κατερίνα.
Ως προς το φλέγον θέμα των εδεσμάτων, η φίλη μου η Μυρσίνη, που κι αν ξέρει από δεξιώσεις, ήταν μάλλον δυσαρεστημένη. Μα κροκέτες και σουβλάκια μέσα στον καύσωνα; Χάθηκε ένα σφηνάκι γκαρπάτσο που το τραβάει και η ζέστη, μια γαρίδα κοκτέιλ που πάει ασορτί με το φερφορζέ, εμβλήματα και τα δύο της δεκαετίας του 1960; (Με την ευκαιρία, εσείς στη σος της γαρίδας κοκτέιλ βάζετε ουίσκι ή μπράντι;)
Ενας άνθρωπος
Πέρα απ’ το αστείο, υπήρξε και ένας άνθρωπος που ένιωσε πραγματική συγκίνηση για το ότι προσκλήθηκε στο Προεδρικό. Εννοώ τον Γκόγκα Λεβιάν, τον αλβανό εργάτη που στις αρχές του περασμένου Ιουνίου βούτηξε στον Αραχθο για να ανασύρει τα δύο παιδιά που, τελικά, δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Και που προσκλήθηκε τιμής ένεκεν. Φαντάζομαι την έκπληξή του όταν έλαβε την πρόσκληση, τη συγκίνησή του όταν αγόραζε το κοστούμι για τη δεξίωση (χαλάλι το έξοδο), την αγωνία του το προηγούμενο βράδυ για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί, τη χαρά του όταν θα έστελνε τις φωτογραφίες στους συγγενείς του.
Και αυτός ο άνθρωπος με τα «δουλεμένα» χέρια που πόζαρε αμήχανα στους φωτογράφους ήταν από τους πιο κομψούς στους κήπους του Προεδρικού.
