Τα πρώτα φιλικά των ομάδων καλύπτονται διαχρονικά με τους ίδιους τίτλους. «Θέλει δουλειά». «Εδειξε καλά δείγματα». «Θετικό το πρώτο τεστ». Ισως να υπάρχουν και άλλοι δυο-τρεις τίτλοι που μου διαφεύγουν. Αντίστοιχα η πολιτική επικαιρότητα των διακοπών περιγράφεται με τίτλους που μαρτυρούν την αγωνία του συντάκτη όταν έχει μπροστά του λευκή σελίδα. Ας πούμε, το φθινόπωρο είναι πάντα καυτό. Η ΔΕΘ έχει ένα πακέτο που φέρνει εξελίξεις. Και αν θέλεις να το πας φιλοκυβερνητικά, θα γράψεις για τη «νέα αρχή με ορόσημο τη ΔΕΘ» ή, ακόμα καλύτερα, «φυγή προς τα μπροστά», ενώ ο Πρωθυπουργός βάζει «τέλος στην εσωστρέφεια» – ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό με την εσωστρέφεια, αλλά οι συνάδελφοι θα ξέρουν καλύτερα. Που λέτε, προσπαθώ να βρω και εγώ έναν τίτλο για να τοποθετήσω πάνω από το πολιτικό ρεπορτάζ των ημερών. Και το μυαλό μου γυρίζει γύρω από τον «συμψηφισμό». Ο Πρωθυπουργός, στην τελευταία του συνέντευξη, μίλησε για το μερίδιο των πολιτικών του αντιπάλων στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Καμία αντίρρηση, έχει απόλυτο δίκαιο. Μόνο που η κυβέρνηση χρειάστηκε έξι ολόκληρα χρόνια για να παρέμβει και αυτό συνέβη αφού σηκώθηκε ο αχός του σκανδάλου. Επέκρινε τους χειρισμούς της κυβέρνησης Καραμανλή στην εξωτερική πολιτική. Και εδώ σωστός είναι. Μόνο που για τον ΟΠΕΚΕΠΕ πρέπει να επιστρέψουμε στο 1998, διά της εξεταστικής επιτροπής, ενώ για την εξωτερική πολιτική ανατρέχουμε στις αρχές του αιώνα. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεται και η επικείμενη επιστροφή Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός σαλιώνει το δάχτυλο και γυρίζει τις σελίδες του ημερολογίου δέκα χρόνια πίσω. Ούτε εδώ αδικεί την αλήθεια. Ομως όταν βρίσκεσαι για έξι χρόνια στην εξουσία, όταν επιστρέφεις στο παρελθόν, η κύρια αναμέτρηση είναι με τον εαυτό σου, όχι με τους άλλους. Και κάπως έτσι η κυβέρνηση θυμίζει ομάδα μπάσκετ που, επειδή αδυνατεί στο σκοράρισμα, προσπαθεί να παίξει άμυνα, ακόμα και απέναντι σε φαντάσματα ή, έστω, σε λείψανα. Κανένας δεν πήγε μπροστά με συμψηφισμούς. Γιατί όταν συμψηφίζεις, κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι είσαι ίδιος με τους άλλους.
Αν θέλεις να κάνεις αποτελεσματικό ακτιβισμό
Οι χουλιγκάνοι των γηπέδων δεν ανοίγουν συζήτηση μαζί σου πριν σε αρχίσουν στις κλωτσιές. Τους αρκεί που κρατάς κασκόλ αντίπαλης ομάδας. Κάτι τέτοιο συνέβη στη Σύρο με το πλοίο που μετέφερε ισραηλινούς τουρίστες. Κανένας από τους ανθρώπους που απέτρεψαν την πρόσδεση του πλοίου δεν ρώτησε τι καπνό φουμάρουν οι επιβάτες. Αρκεί που ήταν Ισραηλινοί. Μεταξύ μας, αν θέλεις να κάνεις αποτελεσματικό ακτιβισμό, έχεις στο χέρι μερικές φωτογραφίες από τις θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα και τις μοιράζεις όταν αποβιβάζονται από το πλοίο. Απλώνεις ένα πανό και τους λες ότι πρέπει να ντρέπονται για την κυβέρνησή τους. Αλλά δυστυχώς το μυαλό δεν φτάνει ως εκεί. Κατά τα λοιπά, όλοι αυτοί είναι πολέμιοι του ρατσισμού. Και πάνω από όλα, είναι με τον άνθρωπο.
Πολιτική των social media
Παραδοσιακά το Κοινοβούλιο αποτελεί χώρο ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης. Στο βήμα του έχουν ανέβει μερικοί από τους καλύτερους stand up comedian της χώρας. Εμφανίστηκαν αριστοφανικοί χαρακτήρες σε παραληρηματική πρόζα. Cartoons που ενσαρκώθηκαν σε κάτι απίθανες προσωπικότητες. Συνεπώς δεν πρέπει να μας ξενίζουν τα μονόπρακτα της Ζωής, οι σουρεαλιστικοί μονόλογοι του Βελόπουλου και η Τζώρτζια που τραγουδάει.Ολοι αυτοί, είναι ένα βήμα μπροστά στην επικοινωνία σε σχέση με τους υπόλοιπους της συμβατικής έκφρασης. Τι νομίζετε ότι κάνουν η Ζωή και ο Βελόπουλος; Πολιτική με όρους social media. Με φωνές, τσακωμούς χωρίς λόγο. Διότι, αν δεν το έχετε καταλάβει, η πολιτική έκφραση εδώ και καιρό αντιγράφει τα social, προσπαθώντας να μιλήσει στη γλώσσα των πολιτών. Η Ζωή και ο Βελόπουλος αντιστοιχούν στους τύπους που γράφουν με κεφαλαία και εύχονται «ψόφο». Και δείχνουν το μέλλον με θορυβώδη τρόπο.
ΟΙ STAR ΤΗΣ ΗΜΈΡΑΣ
Ισως και του καλοκαιριού ολόκληρου. Τα κορίτσια της Εθνικής πόλο. Κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου μάς προσέφεραν κάποιες στιγμές που είχαν μέσα τους συγκίνηση, υπερηφάνεια,
τρυφερότητα και ελπίδα. Χαίρεσαι να τις βλέπεις, απολαμβάνεις να τις ακούς. Και θέλεις να τις ευχαριστήσεις, αν και δεν ξέρεις πώς…
