Αναρωτιέμαι τι περιμένατε. Οτι δηλαδή θα έχει στηθεί μια τεράστια λοβιτούρα στην Κρήτη που θα εμπλέκει κάπου δέκα χιλιάδες ανθρώπους κι ότι δεν θα έχει μέσα Πασόκους;
Δεν υπήρχε περίπτωση.
Διότι οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε Πασόκους, Νεοδημοκράτες ή Συριζαίους. Δεν κλέβουν επιδοτήσεις με κομματικό πρόσημο.
Και οι Πασόκοι Κρήτης είναι κι αυτοί άνθρωποι που τιμούν τις παραδόσεις του τόπου τους και τα κοινοτικά κονδύλια.
Είναι γνωστό άλλωστε πως ειδικά στην Κρήτη «δεν πονούν τα παλικάρια».
Τα υπόλοιπα είναι επίσης χρήσιμα. Προχθές καταδικάστηκαν στην Αθήνα οι πρώτοι δεκατρείς κατηγορούμενοι για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δρούσαν στην περιοχή της Φθιώτιδας και όχι στην Κρήτη επιβεβαιώνοντας την ενότητα του Ελληνισμού.
Και φυσικά καταδικάστηκαν από ελληνικό δικαστήριο και όχι από την Ευρωπαία Εισαγγελέα αποδεικνύοντας ότι η ελληνική Δικαιοσύνη κάνει μια χαρά τη δουλειά της.
Αλλωστε δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία προσφεύγει στην εθνική Δικαιοσύνη για τις παρανομίες που υποπίπτουν στην αντίληψη ή στην έρευνά της και η εθνική Δικαιοσύνη είναι εκείνη που δικάζει σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο και τη δικονομία κάθε χώρας.
Αλλη μέθοδος δεν προβλέπεται. Ούτε άλλη Δικαιοσύνη.
Δεν ξέρω λοιπόν αν «το διεθνές κύρος της χώρας υπέστη ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα», ούτε ποιο είναι αυτό το περίεργο πλήγμα (Αντ. Καραμπατζός, «Τα Νέα», 21/7).
Αλλά με 2.666 ανοιχτές έρευνες της ευρωπαϊκής εισαγγελίας σε 24 ευρωπαϊκές χώρες, αυτό δεν λέγεται πια «σοβαρό πλήγμα» για όλες τις χώρες. Περισσότερο μοιάζει με Αρμαγεδδώνα.
Ούτε φυσικά αμφισβητώ την άποψη πολλών ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος για την ποινική ευθύνη υπουργών. Μαζί τους.
Αλλά ώσπου να αναθεωρηθεί, ισχύει.
Και προφανώς δεν έχω καμία διάθεση να καταργήσουμε το Σύνταγμα επειδή δεν μας αρέσει η μία ή η άλλη πρόβλεψή του. Ή επειδή η χώρα θα υποστεί κάποιο απερίγραπτο «βαρύ πλήγμα». Ή επειδή θέλουμε να βάλουμε φυλακή κάποιον υπουργό.
Να το αλλάξουμε, ευχαρίστως. Αλλά με τις προβλεπόμενες από το Σύνταγμα διαδικασίες.
Κι όταν ακούω όλη τη συζήτηση για τα λεγόμενα «θεσμικά αντίβαρα» αναρωτιέμαι ποια είναι ακριβώς τα «θεσμικά βάρη» που καλούνται να αντισταθμίσουν τα περίφημα αντίβαρα.
Διότι αν είναι η Βουλή, το πολιτικό σύστημα, η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι εκλογές και η Δικαιοσύνη, αν είναι δηλαδή η ίδια η δημοκρατία, τότε δεν μου αρέσει καθόλου το παιχνίδι.
Προτιμώ το «θεσμικό βάρος» της δημοκρατίας.
Ακόμη κι αν το σηκώνουν όλο και λιγότεροι.
