Ναι, υπάρχουν πρακτικά, αλλά δεν μπορεί να δοθούν αυτή τη στιγμή στη δημοσιότητα λόγω της ευαίσθητης πολιτικής διάστασης που είχε η συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών και της μη παρόδου εύλογου χρονικού διαστήματος από τη συνεδρίαση εκείνη: αυτή ήταν η ουσία της απάντησης που έδωσε στις 30/9/2024 η Κατερίνα Σακελλαροπούλου στο αίτημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά του Συμβουλίου της 6ης Ιουλίου 2015.
Ναι, υπάρχουν πρακτικά, αλλά είναι απόρρητα και παραδοσιακά δεν κοινοποιούνται, αφού αποτελούν προϊόν ενός άτυπου οργάνου και αφορούν σε σοβαρότατα εθνικά θέματα, απάντησε στις 27/6/2025 ο Κώστας Τασούλας σε ανάλογο αίτημα του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό που δημοσιεύτηκε δεν είναι πρακτικά, δήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αναφερόμενος στο αποκλειστικό δημοσίευμα του in.gr. Δεδομένου ότι το δημοσίευμα συνοδεύτηκε από φωτογραφίες εγγράφων, ένα από τα δύο μπορεί να εννοεί ο Παύλος Μαρινάκης. Ή ότι δεν έχουμε πλήρη εικόνα εκείνης της συνεδρίασης, κάτι που είναι προφανές, ή ότι τα κείμενα που χαρακτηρίζονται «πρακτικά» δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια αυτά που διαμείφθηκαν, κάτι που προκαλεί εύλογες απορίες για το ποιο ανθρώπινο χέρι έχει παρέμβει. Το πρώτο ζήτημα θα μπορούσε να διευθετηθεί εν μέρει με την επίσημη δημοσιοποίηση των πρακτικών που βρίσκονται στην Προεδρία της Δημοκρατίας: το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο κ. Τασούλας ξεπεράστηκε πλέον από την ωμή πραγματικότητα. Το δεύτερο ζήτημα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει το αστυνομικοπολιτικό μυθιστόρημα του καλοκαιριού.
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, έχουν περισσότερο ιστορική παρά ουσιαστική σημασία. Διότι ακόμη κι αν τα πρακτικά που δημοσιεύτηκαν περιγράφουν επακριβώς αυτά που συνέβησαν, το βασικό συμπέρασμα δεν αλλάζει: έχοντας επίγνωση των ολέθριων συνεπειών του δημοψηφίσματος που είχε προκηρύξει, ο τότε πρωθυπουργός ζητούσε από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς να αποφασίσουν από κοινού μια ενιαία στάση απέναντι στους δανειστές. Η «ανθρωπιστική κρίση» από την οποία, όπως είπε, κινδύνευε ο πληθυσμός, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας φυσικής καταστροφής, ή της εισβολής μιας ξένης δύναμης, αλλά μιας πλάνης του ίδιου και των στενών του συνεργατών: ότι απέναντι στο υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, η Ευρώπη θα έτρεχε ντροπιασμένη να κρυφτεί.
Το ότι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί έδωσαν εκείνη την ημέρα τη συγκατάθεσή τους στον Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει σε διαπραγμάτευση δεν δικαιώνει ούτε το δημοψήφισμα ούτε τον εμπνευστή του: όπως είπε προχθές ένας από τους παρισταμένους, ο Σταύρος Θεοδωράκης, η έκδοση ενός σαφούς κοινού ανακοινωθέντος ήταν ο μόνος τρόπος να μη βγει η Ελλάδα από το ευρώ. To ότι η Ελλάδα δεν βγήκε από το ευρώ δεν οφείλεται στο ότι οι δανειστές πανικοβλήθηκαν μπροστά στην προοπτική να παραιτηθεί ο Προκόπης Παυλόπουλος από την Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά στο ότι πείστηκαν πως η μετανοημένη ελληνική κυβέρνηση θα έκανε ό,τι της ζητούσαν προκειμένου να αποτραπεί μια εξέλιξη που ήταν επικίνδυνη για όλη την Ευρώπη.
Τα υπόλοιπα θα τα γράψουν οι ιστορικοί.
