Τη δύναμη της ευχής «καλημέρα» άργησα να την κατανοήσω. Χρειάστηκε να περάσουν τα χρόνια, να ασπρίσουν τα μαλλιά, να γεμίσει ρυτίδες το δέρμα και να εξαντληθούν οι δυνάμεις για να αντιληφθώ επιτέλους το περιεχόμενό της. Στο αθλητικό κέντρο όπου τρέχω καθημερινά καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις για μια ενδεχόμενη ανάκαμψη, οι άνθρωποι με τους οποίους αναγκαστικά ή προγραμματισμένα συναναστρέφομαι είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Σπάνια κάνει την εμφάνισή του κάποιος καινούργιος, άγνωστος και ξέμπαρκος, που έτυχε να μάθει για το «Μπαρουτάδικο» και τον έσπρωξε η περιέργεια. Δεν λέω την ευχή στον καθένα, μα χαίρομαι όταν την απευθύνουν αυθόρμητα σ’ εμένα.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ