Στο περιθώριο μιας προθεσμίας και στην άκρη μιας ζωής που τελείωνε, ο Μιχάλης Παρασκάκης συνέχισε να γράφει. Oχι επειδή έπρεπε απλώς να παραδώσει ένα έργο που του είχε αναθέσει ένα από τα σημαντικότερα σύνολα σύγχρονης μουσικής στον κόσμο – το Klangforum Wien από την Αυστρία –, αλλά γιατί ήταν ο ιδανικότερος τρόπος να υμνήσει τη ζωή και την τέχνη, να βρει την ποίηση μέσα στην αίσθηση της απώλειας και να διαχειριστεί το βαρύ τίμημα του χρόνου. Το έργο, που φέρει τον τίτλο «Field Guide [to the lost flower]», ήρθε χρόνια αργότερα και έχει μία ακόμη, βαθύτερη ρίζα – προσωπική. Ο «χαμένος ανθός», εξάλλου, δεν είναι απλώς ένα ποιητικό σύμβολο. Είναι η Ανθή – η αδελφή του. Οπως παραδέχεται ο συνθέτης, «δεν ήθελα ν’ ακυρώσω την πραγματικότητα, ούτε και την ίδια την Ανθή». Πήρε παράταση και λίγες μέρες αργότερα επέστρεψε στο πεντάγραμμο, στο χαρτί. «Το δεύτερο μισό το έγραψα μετά τον θάνατό της. Οταν το ξαναέπιασα στα χέρια μου, πέταξα 16 σελίδες από ό,τι είχα γράψει. Ολο αυτό λοιπόν δεν είναι για την ανάθεση του Klangforum. Η απώλεια είναι μια μετακίνηση. Και αν δεν καταφέρεις να το συνειδητοποιήσεις, τότε είσαι τυφλός».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή