Συζητάω συχνά μ’ αυτόν τον στίχο κι από προχθές που είδα το ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη για τον Σαββόπουλο, συζητάω μαζί του ακόμη περισσότερο. Πότε είναι καλύτερο να ξενιτεύονται οι φίλοι σου και τι σόι ξενιτιά είναι αυτή με τα έξοδα πληρωμένα όλα από σένα; Ο Σεφέρης το είπε πιο κυνικά στο Μυθιστόρημα. «Μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν». Του Σεφέρη, όπως και να το κάνεις, εμπεριέχει μομφή. Υπάρχει όμως κι άλλη εκδοχή. Η κατάχρηση παρουσίας σε εμποδίζει να γνωρίσεις τους άλλους βαθύτερα. Δίχως εκείνο το λυτρωτικό διάλειμμα, δίχως την προσομοίωση πένθους, δεν σου παραδίδουν την ουσία τους, όπως τα ηλιόλουστα μεσημέρια που κλείνω τα παντζούρια και κάνω σιέστα στο σκοτάδι, με τη βεβαιότητα ότι έξω μια λαμπρή πραγματικότητα αναπτύσσεται, χωρίς την αφεντιά μου τζαμπατζή. Με αναζωογονεί αυτός ο προσωρινός θάνατος σε λουξ συνθήκες. Και πάλι δεν κατάλαβα τους ποιητές, λέω καθησυχασμένη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή