Ο μύθος λέει πως για την περίφημη τελευταία σκηνή της «Καζαμπλάνκα» η παραγωγή δεν μπόρεσε ποτέ να εξασφαλίσει άδεια και πρόσβαση σε κάποιο αεροδρόμιο: Ηταν 1942 και ο πόλεμος προφανώς δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες. Κάπως έτσι «το αεροπλάνο για τη Λισαβόνα» που δέσποζε στο «κάδρο» πίσω από το υπόστεγο όπου ο Ρικ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) κοίταζε στα μάτια την Ισλα (Ινγκριντ Μπέργκμαν) δεν ήταν παρά ένα «μοντέλο» από κόντρα πλακέ. Μερικοί μικρόσωμοι άντρες τοποθετημένοι στρατηγικά, μπόλικος καπνός παριστάνοντας την ομίχλη και ο φακός στη σωστή γωνία έκαναν τα υπόλοιπα. Δημιούργησαν τον ιδανικό τόπο, για την τέλεια ατάκα που έγινε σύμβολο όχι μόνο κάθε ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά τελικά και της φωτογραφίας του μυαλού. Της ίδιας της ανάμνησης: «Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι»…
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
