Πρόσφατες παραπομπές δημοσιογράφων στο πειθαρχικό όργανο της ΕΣΗΕΑ επανέφεραν στο προσκήνιο τον αδήριτο προβληματισμό σχετικά με τα όρια και τις ευθύνες της δημοσιογραφικής έκφρασης. Δεκάδες είναι, παράλληλα, τα περιστατικά που δημοσιογράφοι κατηγορήθηκαν ότι μερολήπτησαν υπέρ ή κατά συγκεκριμένων πολιτικών φορέων. Ολα αυτά καταδεικνύουν τη συνεχή αναμέτρηση μεταξύ της επιθυμίας για απόλυτη αντικειμενικότητα και της εκ των πραγμάτων εμπλοκής της προσωπικής κρίσης. Οταν, για παράδειγμα, ένας δημοσιογράφος ερευνά επίμονα ζητήματα διαφθοράς και αποκαλύπτει στοιχεία που ενοχλούν την εκάστοτε κυβερνητική ρητορική, συχνά βρίσκεται ενώπιον κατηγοριών περί «στράτευσης» ή «υπονόμευσης». Αντίστοιχα, εκείνοι που υποστηρίζουν δημοσίως κυβερνητικές επιλογές γίνονται αποδέκτες υπονοιών ότι απεμπόλησαν την ιδιότητα του «ανεξάρτητου λειτουργού» και ενεργούν κατ’ εντολήν.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
