Πριν από 80 χρόνια, στις 27 Ιανουαρίου του 1945, η 60ή στρατιά του Κόκκινου Στρατού, κατά την προέλασή της στην Πολωνία, μετά την είσοδό της στην Κρακοβία, «ανακάλυπτε» το σύμπλεγμα στρατοπέδων του Αουσβιτς. Στις 18 Ιανουαρίου του 1945 οι γερμανοί αξιωματούχοι είχαν ήδη εκκενώσει το στρατόπεδο οδηγώντας διά της βίας τους αιχμαλώτους προς άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε γερμανικό έδαφος. Στο ερημωμένο στρατόπεδο του Αουσβιτς – Μπίρκεναου, με τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων της «τελικής λύσης» (1.100.000 άνθρωποι βρήκαν εκεί τον θάνατο, εκ των οποίων οι 960.000 επειδή ήταν Εβραίοι), περιφέρονταν 7.000 εκτοπισμένοι από διάφορες χώρες της Ευρώπης, που ήταν σε τόσο άθλια κατάσταση, ώστε δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τις «πορείες θανάτου». Ενας από αυτούς ήταν και ο νεαρός Πρίμο Λέβι από την Ιταλία, ο οποίος γράφει: «24 Ιανουαρίου [1945]: Ελευθερία. Το κατεστραμμένο συρματόπλεγμα ήταν η εικόνα της. Εάν το σκεφτούμε καλά, σημαίνει όχι πια Γερμανοί, όχι πια επιλογή [“σελεξιόν”, για αποστολή στους θαλάμους αερίων], όχι δουλειά, όχι ξύλο, όχι προσκλητήριο, και ίσως αργότερα η επιστροφή. […] 25 Ιανουαρίου: […] Το βράδυ, γύρω από τη σόμπα, ο Σαρλ, ο Αρτύρ κι εγώ αισθανόμασταν ότι είμαστε ξανά άνθρωποι». (Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, Αγρα 1997, μτφρ. Χ. Σαρλικιώτη, σ. 203, 206). «Η πρώτη ρωσική περίπολος φάνηκε από το στρατόπεδο [πρόκειται για το στρατόπεδο Μπούνα – Μόνοβιτς που ανήκει στο Αουσβιτς] κατά το μεσημέρι της 27ης Γενάρη του 1945. […] Δεν χαιρετούσαν, δεν χαμογελούσαν. Εδειχναν συντετριμμένοι όχι μόνο από οίκτο αλλά κι από ένα αίσθημα αμηχανίας που σφράγιζε τα στόματά τους […] μπροστά σ’ αυτό το μακάβριο θέαμα» (Η ανακωχή, μτφρ. Ζ. Σαμουήλ, Σέλας 1998, σ. 14).
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
