H απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία κρίνεται αντισυνταγματική η στέρηση του δικαιώματος όσων παρακολουθούνται να μαθαίνουν γιατί αποτέλεσαν αντικείμενο παρακολούθησης είναι σημαντική για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει σχέση με το σκεπτικό της απόφασης. Η ρύθμιση του άρθρου με το οποίο θεσπίστηκε η πλήρης απαγόρευση της δυνατότητας ενημέρωσης του θιγομένου, αναφέρει το ΣτΕ, αποτελεί υπέρμετρο περιορισμό του απαραβίαστου της επικοινωνίας, που δεν δικαιολογείται στο πλαίσιο της λειτουργίας του κράτους δικαίου και αντίκεται στο Σύνταγμα και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορέσει έτσι επιτέλους να μάθει, θεσμικά, όχι «εμπιστευτικά», τους λόγους για τους οποίους η ΕΥΠ τον παρακολουθούσε. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία για έναν πολιτικό αρχηγό που ζητεί την ψήφο του ελληνικού λαού, αφού κανείς δεν θα μπορεί να προβαίνει πλέον σε υπαινιγμούς ή να «κλείνει το μάτι» στους ψηφοφόρους.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη λειτουργία του κράτους δικαίου στη χώρα μας, ένα θέμα για το οποίο έχει γίνει μεγάλη συζήτηση τον τελευταίο καιρό εντός και εκτός συνόρων. Η Ελλάδα κατηγορείται, και δικαιολογημένα, για μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατηγορούνται όμως επίσης, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, και για προσπάθεια επηρεασμού ή παρακώλυσης της δικαιοσύνης. Η σημερινή κυβέρνηση, πιο συγκεκριμένα, επικρίνεται μεταξύ άλλων από την αντιπολίτευση, αλλά και από ευρωπαϊκούς θεσμούς, επειδή δεν λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για να διαλευκανθεί το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η τραγωδία των Τεμπών. Δεν λείπουν εκείνοι που φτάνουν να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ουγγαρία του Ορμπαν.

Η απόφαση του ΣτΕ δείχνει ότι τέτοιες συγκρίσεις είναι άτοπες. Το κράτος δικαίου στην Ελλάδα μπορεί να μη διακρίνεται για την ταχύτητά του, όμως λειτουργεί. Η Δικαιοσύνη μπορεί να δέχεται πιέσεις, είτε από εμπλεκόμενα μέρη είτε από το λεγόμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», στο τέλος όμως αποδεικνύει με τις αποφάσεις της την ανεξαρτησία της. Οι έλληνες πολίτες, που δικαιολογημένα δυσπιστούν, ανυπομονούν και ενίοτε εξοργίζονται, μπορούν λοιπόν να είναι ήσυχοι: ακόμη κι αν μια κυβέρνηση θέλει να συγκαλύψει μια αδυναμία ή μια αποτυχία της, η Δικαιοσύνη δεν θα της το επιτρέψει.