Ο φόνος του Αλ. Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβριο του 2008, ήταν κάτι κακό, όπως πάντα κακός είναι κάθε φόνος. Αλλά δεν ήταν αποτέλεσμα ενός συστηματικού αστυνομικού αυταρχισμού. Οπως η εξέγερση που ακολούθησε, στηριγμένη στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεν ήταν αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αδιεξόδου που παράγει οργή και αντισύστημα – απ’ ό,τι είδαμε τα επόμενα χρόνια, τα όποια κοινωνικά αδιέξοδα παράγουν λουμπενοποίηση, κοινωνική βία και περιθωριοποίηση.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ